หลายวันต่อมา
4.21 pm.
เอี๊ยด!!
ผมมองบ้านสีขาวหลังใหญ่ตรงหน้าด้วยความว่างเปล่าหลังจากที่คนเป็นพ่อให้เลขาตัวเองโทรจี้ผู้จัดการเพื่อขอเบอร์ของผม เพื่อที่จะโทรมาบอกว่าให้กลับบ้านในวันนี้...หนึ่งเลยคือผู้จัดการกูทำงานได้ห่วยที่ให้เบอร์ของผมกับพ่อ และสองพ่อของผมรู้ตารางงานของผมทั้งๆที่ผมย้ำกับบริษัทตลอดว่าไม่ให้พ่อรู้
"กูจะกลับไปจัดการกับมันทุกตัว"
ผมเอ่ยเสียงเบาก่อนจะเปิดประตูลงจากแลมโบกินี่สีเหลืองราคาเหยียบสี่สิบล้านด้วยใบหน้าเรียบนิ่งขณะที่แม่บ้านก็รีบมาต้อนรับทันที
"สวัสดีค่ะคุณโซ่"
"เขาอยู่ไหน?"
"ห้องรับแขกค่ะ ท่านรอคุณโซ่อยู่"
เธอตอบอย่างรวดเร็วผมจึงเดินเข้าไปในบ้านโดยที่ไม่คิดแม้แต่จะเปลี่ยนรองเท้าที่แม่บ้านจัดไว้ให้ ก่อนจะถอดแว่นมองพ่อที่กำลังนั่งรออยู่โซฟา...แต่เขาไม่ได้นั่งอยู่คนเดียว
ผมเลิกคิ้วมองผู้หญิงที่อายุน่าจะน้อยกว่าผมที่นั่งอยู่ข้างๆพ่อด้วยแววตาขบขำ ก่อนจะสบตาคมกริบ
