ทฤษฎีเร้นรัก

EP.2

วันต่อมา

07.11 am.

"ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะน้องหยก?"

ฉันหันมองแม่ที่กำลังขับรถไปส่งที่โรงเรียนก่อนจะก้มหน้างุดมองนิ้วตัวเองแทนที่จะตอบคำถามของแม่

"ถ้ามีอะไรไม่สบายใจหนูบอกแม่ได้ตลอดเลยนะ"

ฉันพยักหน้าขณะที่แม่กำลังลูบผม ซึ่งฉันก็ไม่ได้พูดจาอะไรได้แต่นั่งเงียบไปจนถึงประตูทางเข้าโรงเรียน

"หยกไปก่อนนะคะแม่"

"ตั้งใจเรียนนะหยก"

แม่ขยับมาหอมหัวฉันเบาๆก่อนฉันจะเปิดประตูลงจากรถด้วยใบหน้านิ่งเรียบ เพราะฉันคงทำหน้าเบื่อหน่ายและไม่อยากจะมาโรงเรียนจนแม่รู้สึกได้ล่ะมั้งแม่เลยดูออก...แต่ฉันไม่อยากบอกแม่อ่ะฉันไม่อยากให้แม่เป็นห่วงมากกว่านี้ เพราะแค่นี้แม่ก็มีภาระมากมายอยู่แล้ว

ฟึ้บ

ฉันกระชับกระเป๋าก่อนจะเดินเข้าไปในโรงเรียนซึ่งวันนี้อะไรๆก็เหมือนเดิมเหมือนกับทุกๆวัน ฉันเดินขึ้นห้องเรียนและมันเรื่องจริงนะที่ฉันไม่มีเพื่อนเลยสักคน ฉันไม่ค่อยอยากคุยกับใครน่ะคุยไปมันก็จบเรื่องเดิมๆ สู้อ่านหนังสือนิยายอย่างที่ตัวเองชอบดีกว่า

"กิ่งหยก"

"มีอะไรเหรอ" ฉันเงยหน้ามองหัวหน้าห้องที่เหมือนจะมายืนรอฉันที่บันไดด้วยความสงสัย "วันนี้ไม่มีการบ้านที่ต้องส่งนิ"

"คือว่าเราว่าหยกรีบไปดูโต๊ะตัวเองก่อนเถอะ"

ฉันขมวดคิ้วมองหัวหน้าห้องก่อนจะรีบเดินไปทางห้องตัวเองซึ่งระหว่างทางนักเรียนคนอื่นๆ ต่างหันมองฉันด้วยความสนใจจนมาถึงห้อง ฉันกำมือแน่นและเดินเข้าไปในห้องด้วยความรวดเร็วเพราะตอนนี้พวกของแตงโมกำลังนั่งล้อมโต๊ะฉันอยู่

"ฮ่าๆ ขำว่ะเอาอีกไหม?"

"วาดได้สวยฮ่าๆ"

เสียงหัวเราะของแตงโมดังขึ้นลั่นห้องในตอนที่ฉันเดินเข้าไปในวงก่อนเธอจะเหลือบมองมาที่ฉัน และเปลี่ยนจากเสียงหัวเราะเป็นรอยยิ้มเย้ยหยันแทน

"แตงทำอะไรกับโต๊ะของเรา"

ฉันขมวดคิ้วมองโต๊ะตัวเองพร้อมกับดวงตาที่เบิกกว้าง เพราะตอนนี้เพื่อนของแตงโมกำลังวาดรูปการ์ตูนล้อเลียนตัวเองใส่เองใส่โต๊ะ ซึ่งมันเป็นรูปล้อเลียนฉันที่กำลังแอบมองพี่หนึ่ง

"เกรี้ยวกราดจังเลยน๊าเราก็แค่อยากทำให้ความฝันของเพื่อนเป็นจริงเท่านั้นเอง"

"นี่มันมากเกินไปรึป่าวแตงโม"

แตงโมเลิกคิ้วมองฉันขณะที่ฉันกำลังกำมือแน่นและหันมองเธอด้วยความโกรธ ฉันโมโหมากที่เธอมาทำแบบนี้ทั้งๆที่ฉันไม่ได้คิดอะไรกับพี่หนึ่งมากไปเกินกว่าความชื่นชม แต่แตงโมกลับทำราวกับฉันเป็นตัวตลกทั้งๆที่ฉันไม่ต้องการ

"แล้วถ้ามันเกินไปมึงจะทำอะไรกูล่ะหยก"

พลั่ก

"ห๊ะมึงจะทำอะไรกูอีเบ๊!?"

แตงโมผลักไหล่ฉันอีกครั้งเมื่อเห็นว่าที่เธอผลักไปครั้งแรกฉันไม่ตอบโต้ ฉันเม้มปากและกำมือแน่นจนทนไม่ไหว

พลั่ก!!

"โอ๊ย!"

ฉันมองแตงโมที่ล้มลงไปกับพื้นท่ามกลางความตกใจของเพื่อนทั้งห้องด้วยความโมโห และใช่ฉันเป็นคนที่ผลักเธอลงไปเอง

"เราไม่ใช่เบ๊นะ!"

"มึงนี่มึงกล้าขนาดนี้เลยเหรอ!"

แตงโมขยับลุกพร้อมกับตรงมาหาฉันพร้อมกับฉันที่ยกมือขึ้นเพื่อบังใบหน้าตัวเองไม่ให้โดนเธอตบ

"ทำอะไรกันเด็กๆ"

เสียงของคุณครูดังขึ้นพร้อมกับเพื่อนของแตงโมที่ดึงเธอออกจากฉัน ซึ่งทันทีที่คุณครูมาทุกคนต่างขยับเข้าที่ทันที ฉันจึงเดินไปที่โต๊ะของตัวเองที่ตอนนี้เต็มไปด้วยรูปภาพประหลาดๆเต็มโต๊ะไปหมด...ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆและหยิบหนังสือออกมากางบนโต๊ะ ก่อนจะเหลือบมองไปที่แตงโมที่กำลังใช้หางตามองฉันอย่างไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด

ฉันไม่รู้ว่าเธอโกรธมากขนาดไหนแต่ฉันรู้เลยว่าเธอต้องหาทางทำร้ายฉันอีกแน่นอน

3.41 pm.

"ยังอยู่ที่นี่เหรอ?"

"ค่ะ คุณครูจะปิดห้องสมุดแล้วเหรอคะ?"

คุณครูที่ประจำอยู่ห้องสมุดยิ้มให้ฉันก่อนจะพยักหน้ายิ้มๆ

"วันนี้ห้องสมุดเราจะทำความสะอาดน่ะ จะมาคนมาฉีดยาฆ่าเชื้อเลยจะให้เด็กๆออกไปก่อน" ฉันเงยหน้ามองคุณครูด้วยความเสียดาย "แต่ถ้าน้องหยกจะยืมเล่มไหนไปอ่านอีกก็เอาไปลงทะเบียนได้เลยนะ"

"หยกอยากเอาไปหมดนี่เลยค่ะ"

คุณครูหัวเราะขำก่อนจะลูบหัวฉันเบาๆด้วยความเอ็นดู

"ค่อยๆอ่านก็ได้เรามีเวลาให้เข้าห้องสมุดได้อีกตั้งสองปีกว่า และอีกอย่างนอกจากหยกครูก็ไม่มีลูกค้าประจำแล้วละ"

"คุณครูก็พูดเกินไป"

"จริงๆนะ แต่ครูว่าเราก็ควรเอาเวลาไปเล่นด้วยครูสังเกตว่าน้องหยกไม่มีเพื่อนเลย"

ฉันเม้มปากทันทีที่คุณครูพูดแบบนั้นก่อนจะหันมาเก็บหนังสือเรียงไว้ เพื่อเอาไปลงทะเบียนยืมกลับไปอ่านที่บ้าน

"หยกคิดว่าหนังสือสนุกกว่าการมีเพื่อนน่ะค่ะ"

ฉันตอบคุณครูเสียงเบาจนเธอได้แต่ยิ้มให้เหมือนไม่รู้จะพูดยังไงให้ฉันใจอ่อนแล้ว แต่ครูเป็นคนที่ดีนะเธอพยายามเอาใจใส่ฉันเสมอแต่มันเป็นที่ฉันเองที่สะดวกแบบนี้มากกว่า

"งั้นหยกกลับก่อนนะคะครูสวัสดีค่ะ"

"กลับบ้านดีๆนะคะ"

คุณครูโบกมือลาฉันที่เพิ่งยกมือไหว้ก่อนฉันจะเดินออกจากห้องสมุดพร้อมกับถุงผ้าที่มีหนังสืออยู่ภายในอีกสามเล่มในมือ ถึงฉันจะออกจากห้องสมุดตอนนี้ฉันก็ยังไม่ได้กลับบ้านหรอก เพราะแม่ยังไม่เลิกงานมารับ

"ไงอีเบ๊"

ฉันหันหลังมองที่ช่องว่าระหว่างตึกเรียนที่ตอนนี้มีเพื่อนในกลุ่มของแตงโมยืนดักรอฉันอยู่ถึงสามคน และหนึ่งในนั้นก็มีรุ่นพี่ผู้ชายที่ฉันไม่รู้จักอีกด้วย

"ทำหน้าตกใจอะไรซะขนาดนั้น รึกลัว?"

"มีอะไรกับเรา"

"พอดีว่าแตงโมอยากจะเจอน่ะ ตามมาที่ห้องหน่อยสิ"

"ทำไมเราต้องตามไปด้วย เราจะกลับบ้านแล้ว"

"แหวนบอกให้ตามไปก็ไปเถอะน้อง"

ฉันกำถุงผ้าในมือมองพี่ผู้ชายที่เดินเข้ามาหา เขาสูงกว่าฉันมากแถมยังแต่งตัวไม่เรียบร้อยอีก

"ตามมาให้มันจบๆ ไม่อยากจบรึไง?"

แหวนเลิกคิ้วมองฉันก่อนเธอจะเดินมาควงแขนฉันพร้อมกับดึงให้เดินตามกันขึ้นไปบนห้องเรียน ที่ตอนนี้ร้างคนแล้วเรียบร้อย ฉันมองตามห้องต่างๆที่ไม่มีนักเรียนคนอื่นก่อนจะมองหน้าแหวนด้วยความหวั่นใจ

"เราไม่อยากไปแล้ว"

"จะถึงห้องอยู่แล้วไหม"

แหวนหันมาถลึงตาใส่ก่อนเราจะเดินมาถึงห้องที่ตอนนี้มีแตงโมที่กำลังนั่งรอกับเพื่อนอีกห้าคน และยังมีรุ่งพี่ผู้ชายอีกหนึ่งซึ่งเขาคือพี่หนึ่ง...ฉันมองไปที่แตงโมอย่างไม่เข้าใจขณะที่เธอกำลังยิ้ม

"ออกมาจากที่ซ่อนได้สักทีนะอีเบ๊"

"ไหนว่าถ้าเรามาแล้วจะจบ จะไม่แกล้งเราอีกแล้วไม่ใช่เหรอ?"

"ก็จะไม่แกล้งแล้วไง...แล้วก็ยังจะทำให้เพื่อนสมหวังอีกด้วยนะ"

"สมหวังอะไร"

"สมหวังกับพี่หนึ่งนี่ไงฮ่าๆ!"

พรึ่บ!

"นี่จะทำอะไร!?"

ดวงตาของฉันเบิกกว้างด้วยความกลัวหลังจากที่ตัวเองโดนผู้ชายรุ่นพี่คนที่ไปรอกับพวกแหวนล็อกแขนทั้งสองขาฉันไว้จนถุงผ้าฉันหลุดมือ

"ปล่อยนะ!"

"แตงโมเล่าให้พี่ฟังว่าเราชอบพี่"

ฉันเงยหน้ามองพี่หนึ่งที่เดินเข้ามาหาพร้อมรอยยิ้ม แต่มันกลับเป็นรอยยิ้มที่น่ารังเกียจมากซะจนฉันแทบจะอาเจียน...นี่เขาเป็นพวกเดียวกับแตงโมเหรอ?

"แหวนมึงไปล็อกห้องสิ"

ฉันเบิกตามองแตงโมที่ยกโทรศัพท์ขึ้นมาอัดวิดิโอฉันไว้ด้วยรอยยิ้ม ฉันไม่รู้ว่าพวกเธอกำลังจะทำอะไรแต่ฉันกลัว ยิ่งพี่หนึ่งเดินเข้ามาใกล้ฉันมากแค่ไหนฉันยิ่งกลัวจนขาสั่น

"ยะอย่าเข้ามานะ!"

"ให้ตาย ก็มึงชอบพี่เขาขนาดนั้นมึงก็ยอมๆไปสิหยก...ดีซะอีกกูถ่ายคลิปไว้ให้มึงด้วย"

"หยุดนะ!"

พรึ่บ!!

"กรี๊ด!!"

"ปิดปากมันสิ!"

ดวงตาฉันเบิกกว้างในตอนที่ผู้ชายด้านหลังปิดปากฉันไว้ พร้อมกับขาฉันที่ถูกยกลอยจนฉันเสียหลักล้มลงไปกับพื้น ซึ่งนั้นมันทำให้พี่หนึ่งขยับแทรกเข้ามาตรงกลางหว่างขาของฉันและเขาถลกกระโปรงฉันขึ้นสูงทันทีท่ามกลางเสียงหัวเราะชอบใจจากแตงโม

"อื้ออ"

น้ำตาฉันไหลอาบแก้มทันทีที่มือหยาบจับลูบต้นขาของฉันก่อนเขาจะโน้มใบหน้าลงมาหาด้วยรอยยิ้ม รอยยิ้มอันน่ารังเกียจ มันกดจูบตามต้นคอของฉันทั้งๆที่ฉันพยายามดีดดิ้น และมองไปที่แตงโมอย่างขอความเมตตาแต่สิ่งที่ได้กลับมาคือเสียงหัวเราะและรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสะใจ

"บีบนมมันเลยพี่"

ดวงตาฉันเบิกกว้างในสิ่งที่แตงโมตะโกนบอกพี่หนึ่งทำ ซึ่งเขากลับเลียริมฝีปากและกระชากชุดนักเรียนฉันออกอย่างแรงจนกระดุมมันขาด

"อื้อออ!!"

ฉันขยับดิ้นเพื่อให้ตัวเองรอดอีกครั้งก่อนจะกัดเข้าที่มือของไอ้คนที่จับล็อกฉันจากด้านหลังจนมันสะบัดมือออก

"โอ๊ยแม่งเอ้ย!!"

"มึงกัดเพื่อนกูเหรอวะ!?"

เพี้ยะ!!

"ฮ่าๆ"

ใบหน้าฉันซบลงพื้นทันทีพร้อมกับความมึนที่พุ่งอัดกระแทกตัวเองหลังโดนพี่หนึ่งตบหน้าเต็มแรงจนหูฉันอือ มันกระชากหัวฉันขึ้นมาก่อนจะเหยียดยิ้มมุมปากมองขณะที่แตงโมก็เดินมาถ่ายซูมที่ใบหน้าฉัน...และฉันไม่รู้แล้วว่าตัวเองกำลังทำหน้ายังไงเพราะแม้แต่แรงขัดขืนฉันยังไม่มี

พรึ่บ!

"อ่า...พี่เอาจริงๆเลยได้ไหมวะแตงโม?"

"เอาดิพี่ใครจะไปรู้ถ้าเราไม่พูด"

"เฮ้ยจะดีเหรอแตงไหนมึงบอกแค่ขู่.."

"มึงเงียบไปเลยอีแหวน!"

ฉันสะบัดหน้าไปมาเพราะไม่รู้ว่าพวกเขากำลังคุยอะไรกันก่อนพี่หนึ่งจะขึ้นมาคร่อมฉันไว้ และใช้มือข้างที่ไม่ได้จับแขนฉันไปถอดเข็มขัดของตัวเองด้วยความเร่งรีบ

"เอามันเลย"

ฉันเหลือบมองแตงโมทั้งน้ำตาพร้อมกับเรียวขาตัวเองที่ถูกแยกออกกว้าง และเหมือนว่ามือใหญ่กำลังสอดเข้าไปดึงรั้งซับในฉันลง...ฉันปล่อยให้น้ำตาตัวเองไหลเพราะตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าไม่ว่าจะสู้ยังไงฉันก็สู้แตงโมไม่ได้เลย

แต่ถ้าผ่านตรงนี้ไปได้ฉันก็คงไม่อยากจะมีชีวิตต่อแล้วเหมือนกัน

ผลั่ก!!

"กรี๊ด!!"

เสียงประตูที่ถูกกระแทกเปิด ก่อนร่างใหญ่ที่กำลังคร่อมฉันอยู่โดนใครก็ไม่รู้ถีบเข้าอย่างแรงจนไปกระแทกผนังห้องซึ่งนั้นมันทำเอาคนทั้งห้องต่างตกอยู่ในความตกใจ

"เลิกเรียนแล้วไม่กลับบ้านกันรึไงเด็กๆ?"

"พะพี่โซ่.."

"โอ๊ะโอ..ทำไมแตงโมลูกรักมาอยู่ที่นี่ได้เนี้ย"

ฉันค่อยๆตั้งสติและขยับลุกขึ้นนั่งพร้อมกับกอดตัวเองไว้ เพราะตอนนี้เสื้อที่ฉันใส่อยู่มันขาด ร่างสูงในชุดนักเรียนชายเดินเข้าไปประจันหน้ากับแตงโมก่อนเขาจะเอื้อมมือไปคว้าเอาโทรศัพท์ในมือเธอมาดู

"ก็ว่าอยู่ทำไมไม่รีบกลับบ้านไปอ้อนขอนั้นขอนี่จากพ่อ...เพราะมัวแต่หาเรื่องเพื่อนนี่เอง"

"พี่โซ่มันไม่ใช่อย่างที่พี่เห็นนะคะ"

"ที่พี่เห็นเหรอ..อืมแย่นะเนี้ยเธอกำลังเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดในการข่มขืนเธอรู้ตัวรึป่าว?"

เขาคุ้นตามากเลย..ฉันมองทุกคนในห้องที่ไม่กล้าแม้แต่เงยหน้ามามองเขา ก่อนเขาจะขยับโน้มลงมองหน้าแตงโมและเอื้อมมือขึ้นจิ้มหน้าผากแตงโมช้าๆ

"เพราะไม่ตั้งใจเรียนไงถึงได้โง่แบบนี้"

"นี่พี่โซ่!"

"อย่ามาขึ้นเสียงใส่พี่" เขาเอ่ยเสียงเรียบก่อนจะยืนตัวตรงและกดลบคลิปนั้นออกให้ฉันก่อนยื่นโทรศัพท์คืนแตงโม "เป็นแค่ลูกเมียน้อยอย่ามาทำตัวเก่งกับกู"

ฟึ้บ!

"ไม่นะ!"

ทุกคนในห้องต่างเบิกตามองโทรศัพท์ที่ตกลงสู่พื้นก่อนจะโดนเท้าของเขาเหยียบอีกครั้งจนมันแตกละเอียดไปต่อหน้าต่อตาของแตงโม

"โมจะฟ้องพ่อ!!"

"ก็แล้วแต่ถ้าไม่กลัวกูเป็นพยานให้เด็กนั้นฟ้องมึงข้อหาพาเพื่อนมาข่มขืนก็เอาดิ"

เขาเหยียดยิ้มก่อนจะหันมองเด็กทุกคนในห้องและหัวเราะเสียงดังอย่างกับว่ามันเป็นเรื่องสนุก

"ต่อไปนี้ถ้าพี่เห็นพวกเรา ไม่สิพวกมึงทุกคนมายุ่งกับเด็กคนนี้อีกกูไม่เอาไว้แน่"

ฉันเงยหน้ามองพี่โซ่ที่กำลังมองสบตาฉันก่อนเขาจะถอนหายใจและหันมองแตงโมอีกครั้ง

"พ่อพี่ให้เราได้ทุกอย่างแตงโมเพราะงั้นช่วยโตอย่างมีคุณภาพด้วยนะ อย่าโง่จนแยกไม่ออกว่าอะไรดีไม่ดี"

"ไอ้บ้า!"

แตงโมตวาดเสียงดังลั่นก่อนเธอจะวิ่งออกจากห้องเรียนไป นั่นทำให้พวกของแตงโมวิ่งออกไปด้วยความกลัว...ฉันค่อยๆขยับนั่งดีๆ แต่กลับต้องสะดุ้งในตอนที่พี่โซ่หันมามอง เขาถอนหายใจและเดินมาถอดเสื้อแขนยาวสีดำของตัวเองมาคลุมให้

"ถ้าเธออยากเอาเรื่องพี่ก็ไม่ว่า เด็กนั้นมันนิสัยไม่ดี"

"หนูไม่อยากอยู่ในนี้"

พี่โซ่เลิกคิ้วก่อนจะพยักหน้าและเดินไปหยิบกระเป๋าผ้ามาถือให้

"อยากไปไหนล่ะ?"

"ดาดฟ้า"

"จะไปฆ่าตัวตายรึไง?"

ฉันเหลือบมองสบตาคนตรงหน้าท่ามกลางความเงียบสงัดของโรงเรียน...แต่ให้ตายทำไมเขารู้ล่ะว่าฉันน่ะอยากจะตายมันให้พ้นๆไปจากโลกใบนี้ซะเดี๋ยวนี้เลย