EP.3
2445 Words
"จะไปฆ่าตัวตายรึไง?"
"ใช่"
พี่โซ่ขมวดคิ้วมองฉันด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเบื่อหน่าย ก่อนเขาจะหัวเราะเบาๆและนั่งลงตรงหน้าฉัน
"ขอเหตุผลดีๆที่อยากจะดิ่งจากตึกหกชั้นนี้หน่อยสิ"
"การจะจากไปมันต้องมีเหตุผลด้วยเหรอคะพี่?"
ฉันกำมือแน่นและมองหน้าเขาทั้งน้ำตา ฉันไม่รู้ว่าทำไมถึงอยากจะตายฉันรู้แค่ว่าฉันไม่อยากจะตื่นมาในวันพรุ่งนี้แล้วแค่นั้นเอง
"ก็ไม่รู้สินะว่ามันควรจะมีเหตุผลอะไรไหม เพราะพี่ก็ยังไม่เคยอยากตายแม้ว่าโลกนี้จะไม่มีไรน่าสนใจนักก็เถอะ"
พี่โซ่ขยับใบหน้าไปมาก่อนจะก้มมองถุงผ้าของฉันที่เขาถืออยู่ ก่อนจะเลิกคิ้วและขยับมันเปิดออก
"เอ้า..ก็นี่ไงเหตุผลที่เธอควรจะมีชีวิตอยู่ต่อ"
ฉันมองพี่โซ่ที่หยิบหนังสือที่ฉันยืมมาจากห้องสมุดขึ้นมา
"ไม่อยากรู้เหรอว่าหนังสือเล่มนี้จะจบยังไง แล้วอีกอย่างมันก็ไม่ได้มีแค่หนังสือเล่มนี้นะที่สนุกมันยังมีหนังสืออีกมากมายในโลกนี้ที่เธอยังไม่รู้จัก"
พี่โซ่ยกยิ้มมุมปากมองฉันที่กำลังตั้งใจฟังเขาจนเขาพูดจบ และเก็บหนังสือของฉันกลับเข้าในถุงผ้าตามเดิม
"โรงเรียนมันก็แค่สถานที่แคบๆ อดทนรออีกนิดเดี๋ยวก็ได้เป็นอิสระแล้ว"
"พี่ไม่เคยโดนแกล้งพี่จะไปรู้อะไร แล้วอีกอย่างแตงโมก็เป็นน้องของพี่"
"ใครแคร์?" พี่โซ่เอียงใบหน้ามองฉันอย่างมีคำถาม "ไม่เห็นจะต้องสนใจเลย และอีกอย่างมันจะแกล้งเธอได้ไหมถ้าเธอไม่ยอม..หัดสู้เพื่อตัวเองซะบ้างแต่ถ้าจะอ่อนแออยู่แบบนี้เธอก็ไม่ต่างอะไรจากพวกขี้แพ้หรอก"
"อึ่ก"
ฉันยกมือเช็ดน้ำตาที่กำลังไหลลงมาอาบแก้ม เพราะไม่อยากให้เขาดุว่าตัวเองอ่อนแอไปมากกว่านี้
"ตายไปก็เท่านั้นเผลอๆแตงโมมันสะใจด้วยซ้ำ สู้เธออยู่ต่อแล้วทำให้มันรู้ว่ามันไม่ได้ดีเหมือนที่ตัวเองคิดไม่ดีกว่าเหรอ"
"แล้วถ้าอยู่ๆไปแตงโมคิดจะทำอีกล่ะ หนูจะไปสู้น้องพี่ได้ยังไง"
"ไปค่ายมวยซะสิ"
ฉันเม้มปากมองพี่โซ่ขณะที่เขากำลังขำ
"แล้วพี่พูดแล้วเหรอว่าจะให้เราอยู่เพื่อไปตีกับแตงโมมัน มันไม่น่าใส่ใจเลยนะเอาจริงๆก็แค่เด็กห้าว"
"พี่จะปกป้องหยกไหมคะ?"
พี่โซ่เลิกคิ้วมองฉันขณะที่ฉันก็กำลังมองเขา เราสบตากันนานนับนาทีก่อนพี่โซ่จะหัวเราะลั่นและขยับลุก
"ตนเป็นที่เพิ่งแห่งตนน้องเข้าใจป่ะ?"
"แต่หยกตีมวยไม่เป็นถ้าต้องสู้กับแตงโมหยกก็แพ้สิ"
"ซื่อบื้อแบบนี้นี่เองเลยโดนเขาแกล้งน่ะ"
ฉันเงยหน้ามองพี่โซ่ก่อนเขาจะถอนหายใจและก้มลงมาถือกระเป๋าผ้าให้
"แต่งตัวดีๆพี่จะเดินไปส่งหน้าโรงเรียน"
"ขอบคุณนะคะ"
พี่โซ่ที่กำลังจะเดินออกไปรอหน้าห้องหันกลับมามองฉันที่กำลังขยับลุก
"ขอบคุณที่ช่วยนะคะพี่โซ่"
"อ่า...ด้วยความยินดี"
เขาตอบเหมือนขอไปทีก่อนจะเดินออกไปรอนอกห้องเรียนเพื่อให้ฉันได้แต่งตัวดีๆ โดยที่เสื้อของเขาฉันก็ยังใส่อยู่ ฉันใส่มันจนแม่มารับและกลับมาถึงบ้าน
ซึ่งฉันไม่ได้คุยกับแม่กับเรื่องที่เกิดขึ้นฉันเลือกที่จะไม่พูดและปล่อยผ่านเรื่องนี้ไปเอง เพราะฉันคิดมาแล้วว่าถ้าพูดจุดจบมันก็คงจะเหมือนเดิม
ฟึ้บ..
ฉันมองเสื้อแขนยาวสีดำที่ตัวเองกำลังจะเอาขึ้นตากด้วยแววตานิ่งเรียบ...ในเรื่องไม่ดีอย่างน้อยๆมันก็มีเรื่องดีอยู่นะ เพราะอย่างน้อยความคิดที่อยากจะตายของฉันก็ไม่มีอีกต่อไปแล้ว
สองอาทิตย์ต่อมา
12.11 am.
"อร่อยไหมคะ?"
"นี่"
พี่โซ่หันมามองฉันด้วยแววตาเหวี่ยงทันทีที่ฉันถามเขา ในตอนที่เขาเพิ่งจะกัดคุกกี้ที่ฉันทำมาให้ไปแค่คำเดียว
"เพิ่งเอาเข้าปาก"
ฉันยิ้มขำมองพี่โซ่ขณะที่เขาก็เคี้ยวและขมวดคิ้วมองฉัน รึรสชาติมันแย่นะทำไมเขาทำหน้าแบบนั้นล่ะ?
"มันแย่เหรอคะ?"
"ไม่แย่แต่ก็ไม่ดี"
ฉันเม้มปากมองพี่โซ่ก่อนเขาจะหยิบอีกอันมายัดเข้าปาก และมองไปทางอื่นที่ไม่ใช่หน้าของฉัน
"ก็พอกินได้เพลินๆอ่ะ"
"จริงเหรอคะ?"
"จิ๊"
พี่โซ่เหลือบมองเหวี่ยงอีกครั้งจนฉันทำได้แค่กัดปากยิ้มให้เขา เพราะตัวเองมันดีใจจนอดไม่ไหว นี่ฉันตั้งใจทำมากในคาบเรียนเลยนะ
"คุณครูบอกว่ามันอร่อยแต่มันหวานไปหน่อย แต่ครั้งหน้าหยกว่ามันน่าจะโอเคกว่านี้นะคะ"
"ยังจะมีครั้งหน้าอีกเหรอ?"
"ก็มีสิคะ ครั้งหน้าจะทำคัพเค้ก"
ฉันยิ้มมองพี่โซ่ขณะที่เขากำลังหลุดขำ พี่โซ่ถอนหายใจเบาๆก่อนหันมาสบตาฉัน
"นี่เข้าใจอะไรผิดพลาดรึเปล่า พี่ไม่ใช่ครูนะไม่ต้องเอามาให้กินก็ได้ไหม"
"ก็ครูบอกให้เขาไปให้คนที่ชอบได้นิคะ"
"ห๊ะ?"
"หยกชื่นชมพี่หยกเลยอยากให้พี่กิน"
"ไม่มีเพื่อนเหรอ?"
"ไม่มีค่ะ แต่หยกมีหนังสือเพียบเลย"
"หนังสือไม่ได้เรียกว่าเพื่อนนะน้องหยก"
ฉันเม้มปากมองพี่โซ่ที่กำลังอิงกำแพงมองฉัน ซึ่งตอนนี้เราทั้งสองกำลังนั่งกันอยู่บนดาดฟ้า ตั้งแต่วันนั้นเรื่องก็ผ่านมาหลายวันแล้วและพวกของแตงโมก็ไม่เข้ามาหาเรื่องฉันอีก ส่วนแตงโมนั้นฉันไม่แน่ใจนักว่าเธอไปไหน แต่เธอไม่มาโรงเรียนอีกเลย...
"เฮ้"
"คะ?"
พี่โซ่ดีดนิ้วเรียกฉันที่กำลังตกอยู่ในภวังค์
"หาเพื่อนเล่นบ้าง"
"พี่โซ่ก็ไม่เห็นมีเพื่อนเลยนิ"
"พี่มีแต่พี่สะดวกไปไหนมาไหนคนเดียว เวลาทำงานกลุ่มงี้ทำไง?"
"คุณครูก็จับให้นะคะกลุ่มไหนว่างครูก็จะให้ตัวเศษอย่างหยกไปอยู่"
พี่โซ่เลิกคิ้วมองฉันก่อนจะพยักหน้าและตบมือช้าๆ คล้ายเอือมระอากับคำตอบของฉัน แต่แล้วมันทำไมล่ะปกติฉันก็เป็นตัวเศษอยู่แล้ว แต่เวลาทำงานฉันไม่เคยสร้างปัญหาให้เพื่อนเลยนะ
"พี่ว่าเราไม่ควรเอาเวลามาอยู่กับพี่"
"ทำไมล่ะคะ?"
"เพราะเดี๋ยวคนจะมองไม่ดีไง มาอยู่กับผู้ชายฮอตๆอย่างพี่สองต่อสองแบบนี้ครูด่าตาย"
ฟึ้บ
ฉันขยับเข้าไปใกล้และเอามือไปอังที่หน้าผากพี่โซ่ เพราะเมื่อกี้เขาบอกว่าเขาร้อนนิ...ผู้ชายฮอตๆคือเป็นไข้แน่
"พี่ป่วยเหรอ...ตัวก็ไม่ร้อนนิคะ รึรู้สึกไม่ดีไปห้องพยาบาลไหมล่ะคะ?"
"หยก"
"คะ?"
พี่โซ่ที่ตอนนี้ใบหน้าห่างจากฉันไม่มากเลิกคิ้วมองด้วยแววตานิ่งเรียบก่อนเขาจะยกมือขึ้นดีดหน้าผากฉันอย่างแรง
"โอ๊ย!" ฉันถอยออกมานั่งห่างๆทันที พร้อมกับมองพี่โซ่อย่างไม่เข้าใจ "หยกเจ็บนะคะพี่"
"อ่านหนังสือเยอะจนตามโลกเขาไม่ทันแล้วไหม"
"ก็พี่บอกพี่ร้อน"
"เฮ้อ เหนื่อยว่ะ"
"แล้วพี่จะไปไหนคะ?"
ฉันเงยหน้ามองพี่โซ่ที่ขยับลุกขึ้นยืนด้วยความสงสัย
"จะไปเล่นเกมจะมาด้วยกันไหมล่ะ?"
"ห้องคอมมีเกมส์เหรอคะทำไมครูบอกไม่ให้เล่น"
"ร้านเกมส์หลังโรงเรียน"
ฉันเม้มปากขมวดคิ้วใส่พี่โซ่ทันที
"จะโดดเรียนอีกแล้วเหรอคะวันนี้?"
"ใช่"
"ครูจะตีเอานะ"
"พ่อพี่ใหญ่กว่าครูอีกจ่ะ"
พี่โซ่ยักคิ้วใส่ฉันอย่างคนเหนือกว่าก่อนเขาจะเอาฮู้ดขึ้นสวมใส่หัวตัวเอง ฉันจึงหยิบถุงคุกกี้ไปทางเขา
"เอาไปกินระหว่างเล่นสิคะขนมในร้านเกมแพงนิ"
"รู้ได้ไงว่ามันแพง?"
"หยกเคยไปหาข้อมูลหนังสือร้านนั้นขนมแพงกว่าค่าเล่นคอมอีก"
พี่โซ่หัวเราะขำก่อนเขาจะเอื้อมมือมารับถุงขนม แต่ก่อนที่เขาจะไปเขากลับเอื้อมมือมาลูบหัวฉันต่อและขยี้เบาๆก่อนไป
"ขอบใจนะยัยเด็กเบ๊"
"พี่รอกินคัพเค้กนะคะ" ฉันบอกพี่โซ่อีกครั้งในตอนที่เขาเดินหันหลังไปแล้ว "หยกจะไม่ทำหวานมาก!"
ฉันตะโกนบอกอีกครั้งซึ่งพี่โซ่ก็เลือกที่จะยกนิ้วโอเคตอบกลับโดยไม่ได้หันมองฉัน แต่แค่นั้นก็ทำเอาฉันยิ้มไม่หุบแล้ว...เขากินขนมฉันด้วยถึงมันจะไม่ค่อยอร่อยแต่พี่เขาก็ยังกินให้
"ใจดีจัง"
พี่โซ่ถึงจะดูน่ากลัวแต่เขาก็เป็นคนแรกในโรงเรียนที่ฉันสามารถกล้าที่จะพูดด้วย ฉันพยายามตั้งใจหลายครั้งในตอนที่จะทักเขาหลังจากเรื่องวันนั้น ฉันค่อยดูตลอดว่าเขาจะไปไหนบ้างจนได้รู้ว่าเขาชอบแอบมานอนบนดาดฟ้าและหลังจากตื่นก็จะออกไปร้านเกมส์ต่อ จนวันนึงเขาจับได้ว่าฉันมาแอบดูนั่นแหละฉันถึงได้คุยกับเขามาจนถึงวันนี้
จากวันเป็นอาทิตย์ อาทิตย์เป็นเดือน จนมาถึงช่วงสุดท้ายของการเป็นพี่มอหกของพี่โซ่...
"หยกๆงานบูมรุ่นพี่จะเข้าไหม?"
ฉันมองหัวหน้าห้องที่เดินเข้ามาถามก่อนจะรีบพยักหน้า
"เข้าๆ"
"งั้นตอนเที่ยงอยู่ซ้อมด้วยนะ"
"โอเคขอบใจนะ"
"ถ้าไม่มีเพื่อนอยู่ก็มาอยู่กับเราได้นะ"
ฉันเงยหน้ามองหัวหน้าทันทีพร้อมกับยิ้มกว้างด้วยความดีใจ
"ได้เหรอเราอยู่กับหัวหน้าได้ใช่ไหม?"
"พวกเบลกับแพทไม่ติดอะไรนะมาอยู่ด้วยกันเถอะ"
"ขอบคุณนะทิว"
ทิวมองหน้าฉันยิ้มๆ และนี่เป็นครั้งแรกเลยรึป่าวที่ฉันจะได้มีกลุ่มเพื่อนสักที...แต่ให้ตายสิเที่ยงนี้จะได้ไปซ้อมบูมแล้วขนมเค้กหน้านิ่มที่ฉันทำให้พี่โซ่ล่ะ
ฟึ้บ..
ฉันก้มมองกล่องขนมเค้กก่อนมองเวลาที่ตอนนี้เพิ่งจะสี่โมงเช้าซึ่งมันเป็นเวลาพักของนักเรียนในการไปเรียนคาบต่อไป...ฉันว่าฉันเดินไปทางฝั่งพี่มอหกก็น่าจะกลับมาเรียนคณิตทันนะ
"อ้าวจะไปไหนล่ะหยก?"
เบลที่เพิ่งเดินกลับมาในห้องเลิกคิ้วถามฉันฉันจึงยิ้มให้และตอบกลับเธออย่างเขินๆ
"เราจะไปทางฝั่งพี่มอหกน่ะ"
"ห๊ะ ไปทำอะไร?"
"เอาเค้กไปให้พี่โซ่"
ฉันยกกล่องเค้กให้เบลดูซึ่งเธอก็ทำแค่พยักหน้า และยิ้มให้ฉันจึงรีบเดินออกจากห้อง เพราะกลัวจะกลับมาเรียนไม่ทัน แต่ดีหน่อยนะที่ห้องพี่โซ่อยู่ชั้นเดียวกับฉันแต่แค่อยู่อีกฝั่ง
เมื่อฉันมาถึงฉันก็ชะโงกซ้ายชะโงกขวามองหาพี่โซ่ในห้องทันที แต่คนมันเยอะอ่ะพวกพี่ๆเขาก็พากันเดินมัวไปหมด...ส่องหาพี่โซ่ไม่เจอเลย
"มาหาใครครับน้อง??"
ฉันสะดุ้งและหันมองรุ่นพี่ร่างใหญ่ที่เดินเข้ามาถาม เขาเลิกคิ้วมองฉันก่อนจะมองกล่องเค้กและมองหน้าฉันอีกครั้ง
"เอ่อ..หนูมาหาพี่โซ่ค่ะ"
"ไอ้โซ่? ให้ตายมันได้ขนมอีกแล้วว่ะ"
ฉันเม้มปากมองเขาที่หันไปพูดกับเพื่อนอีกสองก่อนเขาจะเดินเข้าไปในห้อง
"ไอ้โซ่มีเด็กเอาขนมมาให้อีกแล้วโว้ย!!"
คนทั้งห้องต่างโห่ร้องแซวพี่โซ่ทันที ซึ่งนั้นมันทำให้ร่างสูงที่กำลังนอนหลับฟุ่บอยู่บนโต๊ะเงยหน้ามองตามเสียงด้วยแววตาหงุดหงิด
"น้องน่ารักคนนี้อ่ะๆๆ"
ฉันยืนตัวแข็งทื่อทันทีที่โดนมือของพี่เขาดึงให้ไปยืนหน้าห้อง ก่อนพี่โซ่จะรีบลุกเดินมาพร้อมขมวดคิ้วมอง
"อย่าไปจับน้อง"
ฟึ้บ
พี่โซ่จับมือพี่คนที่จับฉันออก
"มันหวงว่ะ"
"มึงรู้จักเขาเหรอไปโดนตัวเขา?"
พี่โซ่เลิกคิ้วถาม และนั้นทำเอาพี่เขาเม้มปากมองก่อนจะพยักหน้า
"เออๆขอโทษแล้วกันนะน้อง"
"ไม่เป็นไรค่ะ" ฉันรีบตอบเขาและยื่นกล่องเค้กให้พี่โซ่ "วันนี้หยกทำเค้กหน้านิ่มค่ะ แล้วตอนเที่ยงมีซ้อมบูมเลยกลัวว่าพี่จะไม่ได้กิน"
"อ่า.."
"ไม่ต้องห่วงเลยน้องว่าไอ้โซ่จะไม่ได้กิน เพราะก่อนน้องมามีแต่เด็กเอาขนมมาให้มัน"
"ไอ้เบิ้มมึงนี่ยังไง"
"ขอได้ไหมล่ะยังไงมึงก็ไม่แดกขนมอ่ะ"
ฉันมองพี่โซ่ทันทีที่เพื่อนเขาว่าแบบนั้น แต่พี่โซ่ไม่กินขนมเหรอ...ปกติฉันให้เขาก็กินนิ
"นะนะกูอยากกิน"
"เอาไปไอ้ห่าวุ่นวายนะมึงนิ"
พี่โซ่ยื่นกล่องขนมที่ฉันให้ไปให้พี่เบิ้มต่อหน้าตาเฉย จนฉันที่ยืนอยู่ได้แต่มองตามเพื่อนของเขาที่เดินจากไปพร้อมขนมที่ฉันตั้งใจทำให้พี่โซ่กิน
"พี่ไม่กินขนมเหรอคะ?"
"ก็ใช่ไม่ค่อยชอบอ่ะ"
"แล้วทำไมพี่ไม่บอกหยกล่ะ"
พี่โซ่ขมวดคิ้วมองก่อนเขาจะเอียงใบหน้ามองฉันนิ่ง
"พี่พอใจจะกินก็จะกินเองแหละ ไปเรียนได้แล้วไป"
"แต่หยกตั้งใจทำมาให้พี่"
"กิ่งหยก"
ฉันเม้มปากมองพี่โซ่ที่กำลังมองจ้องฉันด้วยแววตาที่ทำให้ฉันกลัว ฉันจึงรีบหันหลังเดินออกมาทั้งๆที่ตัวเองไม่เข้าใจอะไรเลย ไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองจะต้องไม่พอใจที่เขาเอาขนมที่ตัวเองทำให้เพื่อน และไม่พอใจที่พี่โซ่ก็ได้ขนมจากคนอื่นเหมือนกัน...ไม่เข้าใจเลยจริงๆ
- Writer
