ทฤษฎีเร้นรัก

EP.4

หลายวันต่อมา

1.23 pm.

"เห็นรุ่นพี่จบเราเองก็อยากจะจบแล้วแหละ"

"ใจเย็นมึงเราเพิ่งจบมอสี่"

ฉันยิ้มมองเบลและแพทที่กำลังคุยกันหลังจากที่เราเพิ่งจะบูมรุ่นพี่เสร็จ และวันนี้คือวันปัจฉิมของรุ่นพี่มอหกแล้ว และบรรดารุ่นน้องก็ต่างเตรียมของขวัญมาแสดงความยินดีในวันนี้กันซะล้นโต๊ะ ยกเว้นฉันที่มีเพียงกล่องของขวัญเพียงแค่กล่องเดียวที่เตรียมมา

"แล้วหยกจะได้เอาของขวัญให้พี่โซ่ไหมอ่ะ?"

ทิวที่กำลังนั่งกินไอศกรีมอยู่ข้างๆฉันหันมาถามด้วยความสงสัย และมันไม่ต่างจากฉันที่กำลังสงสัยอยู่เช่นกัน

"นั่นสิ" ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ "ตอนบูมรุ่นพี่ไม่เห็นพี่โซ่เลย"

"ไม่ใช่พี่แกไม่มาอีกเหรอเขาออกจะติสท์แตกขนาดนั้น"

เบลว่าขณะที่กำลังทาลิป

"หยกชอบพี่โซ่เหรอ?"

ฉันเลิกคิ้วมองแพทที่เอ่ยถามก่อนตัวเองจะพยักหน้า

"ใช่"

เพื่อนๆต่างเบิกตามองฉันด้วยความตกใจหลังจากที่ฉันตอบพวกเขาไปแบบนั้น

"พี่โซ่ช่วยเราไงครั้งนั้นเราเลยคิดว่าเราชอบเขา"

"ชอบเพราะว่าเขาช่วยหยก?" ฉันพยักหน้าตอบทิว นั้นทำเอาทิวกุมขมับทันที "หยกต้องเรียกว่าปลื้มไม่ใช่ชอบ"

"แล้วมันต่างอะไรกับชอบล่ะ?"

"ชอบในความหมายที่แพทถามคือชอบแบบอยากได้เป็นแฟนอ่ะ "

"แฟน" ฉันขมวดคิ้วมองเพื่อนๆที่กำลังพยักหน้าก่อนจะยิ้มบางๆ "หยกไม่เข้าใจความหมายของคำว่าแฟนอ่ะ เรายังเด็กกันอยู่ไม่ใช่เหรอ?"

"ฮ่าๆ" เบลหัวเราะเสียงดังลั่นจนต้องกุมท้องไว้ "ทำไมหยกมันน่ารักขนาดนี้วะเนี้ย!?"

"จริงน่าบีบไปหมด"

แพทเอื้อมมือมาบีบแก้มฉันเบาๆด้วยความมันเขี้ยว แต่นั่นมันกลับทำให้ฉันยิ่งงงไปหมด

"แล้วหยกไม่อยากคบกับพี่โซ่เหรอ แบบกุ๊กกิ๊กกันงี้"

ฉันมองเบลด้วยแววตานิ่งๆ เพราะตัวเองกำลังคิดอยู่ว่ากุ๊กกิ๊กแบบแฟนนี่ยังไง

"เคยใจเต้นแรงเพราะพี่โซ่ไหมล่ะ?"

แพทถามอีกฉันจึงค่อยๆพยักหน้า เพราะเคยใจเต้นแรงจริงๆ

"เราใจเต้นแรงเพราะเราดีใจที่พี่โซ่กินขนมที่เราทำให้"

"ใช่เหรอ?"

"เวลาพี่เขายิ้มเราก็ชอบนะ"

เพื่อนๆต่างยิ้มให้ฉันด้วยความเอ็นดูก่อนเบลจะขยับมาใกล้ๆ เพื่อกระซิบฉัน

"เบลว่าหยกชอบพี่โซ่เอามากๆเลยนะ"

"จริงเหรอ?"

"ไปบอกรักเลยลองดู"

ฉันมองแพทที่บอกแบบนั้นก่อนหันมองเพื่อนอีกสองที่กำลังพยักหน้าเห็นด้วย

"แต่พี่โซ่ไม่รู้อยู่ไหนน่ะสิ"

"งั้นเราก็ช่วยกันหา ไปเร็วแยกย้ายเพื่อความรักของน้องหยก!"

เบลว่าเสียงดังพร้อมกับขยับลุกทำให้ฉันและเพื่อนอีกสองต้องลุกตาม ฉันจับกล่องของขวัญตัวเองไว้แน่น

"ถ้าใครเจอพี่โซ่ก็โทรบอกหยกนะหยกจะได้ไปหา"

"โอเคเจอกัน!"

ฉันพยักหน้าและรีบเดินตามเพื่อนออกจากห้องเรียนเพื่อไปหาพี่โซ่ ซึ่งที่แรกที่ฉันไปหาเลยคือที่ชั้นดาดฟ้า แต่กลับไม่มีเพราะตอนนี้คนขึ้นมาถ่ายรูปข้างบนเยอะมากอ่ะ..ในโรงเรียนพี่โซ่อยู่ไม่กี่ที่นะ ไม่อยู่ดาดฟ้าก็แอบไปนอนที่ห้องพยาบาล แต่ไม่กี่นาทีก่อนทิวเพิ่งโทรมาบอกว่าไม่เจอ ที่สวนที่เบลไปหาก็ไม่เจอ ที่โรงอาหารที่แพทไปหายิ่งแล้วใหญ่

"รึจะไม่มาจริงๆ"

ฉันพูดคนเดียวและก้มมองกล่องของขวัญในมือตัวเองอีกครั้ง ของขวัญจะได้ส่งถึงมือเจ้าของมันไหมนะ

ฉันเดินลงมาจากชั้นดาดฟ้าด้วยหัวใจห่อเหี่ยว ก่อนจะเลี้ยวเดินไปทางห้องดนตรีขณะที่สายตาก็ยังคงมองกล่องของขวัญไปตลอดทาง...รู้งี้ฉันให้เขาตั้งแต่เมื่อวานก็ดีหรอก

พรึ่บ!

ดวงตาฉันเบิกกว้างด้วยความตกใจพร้อมกับตัวเองที่โดนดึงเข้าไปในห้องดนตรี และทันทีที่ลืมตาขึ้นฉันก็เห็นพี่โซ่ยืนอยู่ตรงหน้าด้วยรอยยิ้ม

"ไง..เธอหาพี่อยู่เหรอเด็กเบ๊?"

"พี่โซ่"

พี่โซ่เลิกคิ้วมองก่อนเขาจะยกยิ้มและขยับใบหน้าเข้ามาใกล้พร้อมกับหัวใจฉันที่กำลังเต้นแรง..มันเต้นแรงราวกับจะทะลุออกมาเลย

"เรียกอยู่นั้นพี่จำชื่อตัวเองได้ครับ"

"ดะดีใจด้วยที่เรียนจบนะคะ!"

ฟึ้บ!

ร่างสูงถอยหลังไปทันที เพราะโดนฉันดันออกเพื่อจะให้ของขวัญซึ่งตอนนี้มันอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว พี่โซ่ขมวดคิ้วมองกล่องในมือฉันก่อนจะเงยหน้ามาสบตากันด้วยความสงสัย

"วันสุดท้ายของการมาโรงเรียนเธอก็ยังจะให้เค้กพี่น่ะนะ?"

"ไม่ใช่นะคะ พี่ต้องเปิดดู"

"อ่า.."

พี่โซ่รับกล่องของขวัญในมือฉันไปก่อนจะเดินไปนั่งที่เก้าอี้ในห้องเรียนดนตรี แต่เขากลับต้องหันมามองฉันที่เอาแต่ยืนนิ่งอยู่

"จะไปไหนไหมล่ะถ้าไม่ก็มานั่งนี่"

"ค่ะ"

ฉันตอบรับและรีบเดินไปยกเก้าอี้มานั่งข้างๆพี่โซ่ขณะที่เขากำลังมองกล่องอยู่ เขาแกะมันออกมาและโยนฝากล่องทิ้งลงที่พื้นอย่างไม่ไยดีก่อนจะยิ้มบางๆเมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ภายใน

"เข้าใจซื้อ"

"ชอบไหมคะ?"

"ขอลองใส่ดูก่อน"

พี่โซ่หยิบกำไลเส้นสีน้ำตาลออกมาก่อนยื่นมันให้ฉัน ซึ่งฉันก็รีบเอื้อมมือไปจับและใส่มันเข้าที่แขนเขาและมันก็เข้ากับกำไลเส้นอื่นๆบนข้อมือเขาด้วย...พี่โซ่ชอบใส่กำไลมากเลยนะทุกวันเขาจะใส่มาไม่ซ้ำแบบ

"รู้ได้ไงว่าพี่ชอบสีนี้"

"ก็เส้นที่พี่ชอบใส่บ่อยที่สุดคือเส้นสีน้ำตาลนิคะ"

พี่โซ่หัวเราะเบาๆและหันมามองฉันด้วยรอยยิ้ม

"สงสัยต่อไปเส้นนี้จะเป็นเส้นโปรดของพี่แล้วละ"

ฉันยิ้มกว้างด้วยความดีใจที่ปิดไม่มิดขณะที่พี่โซ่ก็เอื้อมมือมาลูบหัวฉันเบาๆ

"ขอบใจมาก แต่พี่ไม่มีไรให้เธอเลยว่ะ"

"ไม่เป็นไรเลยค่ะจริงๆวันนี้เป็นวันสำคัญของพี่"

"ก็ใช่"

"พี่โซ่จะต่อที่ไหนเหรอคะ"

พี่โซ่เลิกคิ้วมองฉันก่อนเขาจะขยับขาขึ้นนั่งไขว่ห้างพร้อมเท้าคางมองไปด้านหน้าอย่างเบื่อๆ

"มอเออาร์ล่ะมั้ง"

"นั้นมันไกลมากเลยนะคะ!"

ฉันมองพี่โซ่ตาโต เพราะมหาลัยที่เขาว่ามันไกลมากจริงๆแถมยังเป็นมหาลัยขึ้นชื่อของประเทศอีกต่างหาก...นี่เขาเก่งขนาดไหนเนี้ย!?

"ไกลก็ต้องไปแหละก็มันติด"

"เก่งจังเลยนะคะพี่สุดยอดไปเลย"

"พ่อยัดไปหลายล้านอยู่"

"โถ่" พี่โซ่หัวเราะเบาๆขณะที่ฉันกำลังนั่งมองหน้าเขาอยู่ "พี่ไม่มีสิ่งที่ชอบเลยเหรอ?"

"ไม่"

"แต่หยกว่าพี่มีสิ่งที่ชอบนะ"

"ล่าสุดเธอรู้ดีไปกว่าตัวพี่เองแล้ว?"

ฉันยิ้มให้พี่โซ่ที่หันมาเบิกตามองอย่างขำๆ

"ก็หยกเห็นพี่ชอบฟังเพลงบ่อยๆ"

"หยกครับทุกคนเขาก็ฟังกันหมด"

"แต่พี่แต่งเพลงด้วยนิ"

พี่โซ่เงียบไปทันทีที่ฉันพูดถึงความลับเขาไปแบบนั้น แต่จะให้ว่ายังไงดีละคือว่าฉันเคยเห็นพี่โซ่นั่งเขียนๆแล้วก็ทิ้งไปทั่วจนไม่ลงถังอ่ะฉันเลยหยิบมาดูแล้วในนั้นมันมีเนื้อเพลงที่ยังแต่งไม่เสร็จอยู่

"รู้ดีไปแล้ว"

"พี่โซ่มีพรสวรรค์นิคะ ใครๆก็อยากเก่งด้านนี้นะทำไมพี่ไม่ลองหน่อยล่ะ?"

"ถ้าลองมีหวังพี่ไม่ได้มรดกแน่ คือพี่ชอบเงินมากกว่าความฝันน่ะนะ"

ฉันเม้มปากมองพี่โซ่ขณะที่เขาก็กำลังยกยิ้มอย่างคนที่ไม่แคร์อะไรตามเคย ฉันก็ไม่มีไรจะพูดแล้วแหละในเมื่อเขาเลือกเองแบบนี้

"แต่เธอรู้ก็ดีพี่คิดอะไรดีๆออกแล้ว"

"อะไรคะ?"

"ก็ในเมื่อพี่ไม่มีอะไรตอบแทนพี่ก็จะตอบแทนเธอด้วยดนตรีไง"

พี่โซ่ขยับลุกเดินขึ้นไปบนเวทีเล็กๆในห้อง และมันมีเครื่องดนตรีหลากหลายเตรียมไว้ให้นักเรียนที่สนใจมาเล่นมากมาย แต่เครื่องดนตรีที่พี่โซ่ไปหยิบคือเบส..เขาคล้องสายมันที่คอและปรับจูนเสียงในเวลาไม่นานก่อนจะเงยหน้ามามองฉัน

ฉันไม่เคยรู้สึกว่าใครเหมาะสมกับเบสตัวนี้มากเท่าพี่โซ่เลยแหละ วันนี้เขาใส่ชุดนักเรียนชายแบบเรียบร้อยเอามากๆ และที่คอก็เต็มไปด้วยขอที่เพื่อนๆน้องๆเอามาคล้องให้ บนเสื้อก็มีสติกเกอร์รูปหัวใจติดเต็มไปทุกพื้นที่ แต่มันไม่ได้ดูรกเลยกลับกันวันนี้เป็นวันที่พี่โซ่ดูดีที่สุดตั้งแต่รู้จักกันเลยก็ว่าได้

"พี่ไม่ชอบเล่นเพลงเพราะงั้นก็อุดหูไว้หน่อยแล้วกัน"

เสียงของเบสมันทุ้มมากค่อยๆดังขึ้นอย่างสุขุมก่อนมันจะไต่ระดับในการบรรเลงในจังหวะที่ทำเอาหัวใจฉันเต้นแรงมากขึ้นเรื่อยๆ พี่โซ่หลับตาแน่นพร้อมกับเอียงใบหน้าถ่ายทอดอารมณ์ของตัวเองลงในจังหวะทุ้มหนักๆของเบส ซึ่งนิ้วของเขามันเร็วมากและยิ่งมากในช่วงสุดท้ายที่พี่โซ่รูดนิ้วไปกับสายของเบสก่อนทุกอย่างจะเงียบสงัดมีเพียงเสียงลมหายใจหนักๆของพี่โซ่ที่กำลังดังอยู่

เพลงเมื่อกี้มันบ่งบอกตัวตนของพี่โซ่สุดๆ ทั้งรุนแรงและเจ้าอารมณ์จนฉันอึ้งไปเลย

แปะๆๆ

ฉันปรบมือให้พี่โซ่ทันทีที่ได้สติขณะที่พี่โซ่ก็ยิ้มกว้างและโค้งรับเสียงปรบมือของฉันอย่างอารมณ์ดี เหมือนเขาได้ปลดปล่อยอ่ะเลยอารมณ์ดีแบบนี้

"สุดยอดเลยค่ะ"

"รู้แหละ"

"พี่น่าจะมีวงดนตรีนะคะ"

"ไม่เอาหรอกยุ่งยากตายห่า"

พี่โซ่เดินกลับมานั่งข้างฉันที่กำลังมองหน้าเขาอยู่ เพราะฉันยังทึ่งในความสามารถของเขาไม่หาย

"เลิกมองแบบนั้นสักทีน่า"

"แต่เมื่อกี้มันสุดยอดมากเลยนะคะ พี่เก่งสุดๆ"

"เฮอะ พอแล้วเลิกยอกัน"

ฉันยิ้มให้พี่โซ่ขณะที่เขากำลังส่ายหน้าอย่างเอือมๆอยู่ แต่ดูเหมือนเขาจะเขินนะที่ฉันชมแบบนี้

"พี่โซ่จะกลับมาเยี่ยมโรงเรียนไหมคะ?"

"กลับมาเพื่อ" พี่โซ่หันมาตอบทันทีก่อนเขาจะเงยหน้ามองเพดาน และอิงพนักเก้าอี้อย่างเพลียๆ "พี่รอวันนี้มานานแล้วรู้ป่ะ"

ฉันกำมือตัวเองแน่นในตอนที่เขาพูดแบบนี้ และอย่างที่รู้ว่ามหาลัยที่พี่โซ่เรียนมันไกล ไกลมากและเข้ายากมากๆ...มันรู้สึกเจ็บที่ใจจังในตอนที่เขาบอกว่าจะไม่มาที่นี่อีก

"รู้ป่ะว่าถ้าเราเข้ามหาลัยเราจะมีอิสระขนาดไหน" พี่โซ่หันมามองฉันจึงต้องรีบเก็บความเสียใจและพยักหน้ามองเขาแทน "อยากไปไหนก็จะได้ไป อยากกินอะไรก็จะได้กินเหล้าเบียร์นี่ไม่ต้องแอบกินอีกแล้วเข้าใจอารมณ์ป่ะ"

"พี่ดื่มด้วยเหรอ?"

"กินดิพอกินเราก็จะลืมทุกเรื่อง"

พี่โซ่ยิ้มบางๆขณะที่แววตาคมกริบกำลังมองฉันที่กำลังมองหน้าเขาอยู่ และฉันไม่รู้ว่ากำลังทำหน้ายังไงทำไมพี่โซ่ถึงได้เอื้อมมือมาเชยคางฉันขึ้นแบบนี้

"อย่าทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ได้ไหม?"

"หยกไม่ได้.."

"ตาแดงขนาดนี้ยังจะเถียง" ฉันเม้มปากมองพี่โซ่ แต่เขากลับยิ้ม "เธอยังจะได้เจอคนอีกเยอะไม่ต้องมาเสียใจเพียงเพราะพี่จะไปหรอก"

"แต่หยกชะ.."

"คำว่าชอบด้วย" พี่โซ่ขัดฉันทันทีเหมือนเขาจะรู้ว่าฉันกำลังจะพูดอะไร "เก็บเอาไว้บอกคนที่ตัวเองชอบจริงๆ"

"ตะแต่หยกชอบพี่จริงๆอึ่ก.."

น้ำตาฉันไหลลงมาจนได้ ฉันพยายามไม่สะอื้นและเอื้อมมือขึ้นจับข้อมือพี่โซ่ไว้ด้วยสองมือที่กำลังสั่นเทาขณะที่พี่โซ่กำลังมองฉันนิ่ง เขาไม่ได้แสดงออกว่ารู้สึกยังไงกับฉันเพราะทุกอย่างมันนิ่งไปหมดในแววตาเขา

"เฮ้อ เธอยังเด็กยังแยกอะไรไม่ออกเลย"

"อึ่ก...แต่พี่จะไม่มาที่นี่อีกแล้ว"

ฉันกำข้อมือพี่โซ่แน่นขึ้นด้วยหัวใจที่กำลังเจ็บปวด ฉันไม่อยากแยกจากเขาเลยจริงๆ

"ทุกคนต้องเติบโต รวมถึงเธอเองก็เหมือนกัน"

พี่โซ่ยกมืออีกข้างขึ้นมาลูบหัวฉันเบาๆ ก่อนจะเลื่อนลงไปที่ท้ายทอยดึงรั้งให้ใบหน้าฉันขยับเข้าไปใกล้ใบหน้าเขามากขึ้น มากจนรู้สึกถึงลมหายใจร้อนๆจากเขา

"พี่ไม่ชอบพูดแบบนี้แต่ก็ขอให้เติบโตอย่างเข้มแข็ง"

ฉันกำข้อมือพี่โซ่แน่นในตอนที่เขาขยับใบหน้าเข้ามาใกล้พร้อมกับริมฝีปากนุ่มที่ขยับแนบชิดลงที่ริมฝีปากฉัน หัวใจฉันเต้นแรงมากและยิ่งแรงมากขึ้นในตอนที่เขาขยับริมฝีปากออกเพื่อที่จะยิ้มให้ฉันได้

"เราคงได้เจอกันในสักวัน"

พี่โซ่พูดเป็นประโยคสุดท้ายก่อนที่เขาจะขยับลุก และเดินออกไปจากห้องดนตรี ไม่มีแม้แต่คำพูดปลอบใจในตอนที่ฉันร้องไห้สุดเสียง ไม่มีสัมผัสอบอุ่นเหมือนเมื่อกี้ที่เขาทำเพราะเขารู้ว่าถ้าทำฉันก็คงจะไม่คิดจะลืมเขา และมันอาจจะยิ่งทำให้ฉันคิดว่าเขารักฉัน

เขาเดินออกไปไกลจนลับสายตา แต่ความทรงจำที่ดีระหว่างเขากับฉันในช่วงเวลานี้มันกลับชัดเจนในความทรงจำ...มันล้ำค่าและมีค่ามากสำหรับฉัน