เย็นวันต่อมา @ลานจอดรถมหาวิทยาลัย
"แอ้ๆๆ!!"
"ใจเย็นๆ ครับ เดี่ยวคุณแม่ก็ออกมา" เพทายหันไปบอกลูกชายที่เริ่มโวยวายเสียงดัง ครั้นก้มมองนาฬิกาข้อมือก็ไม่แปลกใจเลยว่าเจ้าตัวเล็กโวยวายทำไม เพราะตอนนี้เลยเวลาที่เพลงพิณเลิกเรียนมาครึ่งชั่วโมงแล้วแต่เจ้าตัวก็ยังไม่มาสักที
"ฮึก" เจ้าตัวเล็กที่โดนพ่อดุก็เริ่มเบะปากน้ำตาคลอ แต่ก็ไม่กล้าร้องออกมาเพราะกลัวว่าพ่อจะดุอีก เพทายเห็นแล้วก็ใจอ่อนยวบเหมือนเคย อุ้มเจ้าตัวเล็กลงจากรถแล้วเดินมาหาเพลงพิณที่คณะแพทยศาสตร์ซะเอง
พอมาถึงคณะก็พบว่ามีนักศึกษาค่อนข้างบางตาเพราะส่วนใหญ่หลังเรียนเสร็จก็จะรีบกลับหอพักไม่ก็เดินทางกลับบ้านกันหมดแล้ว
"คุณเพทาย" ใบหน้าคมคร้ามหันไปตามเสียงเรียกขณะกำลังกวาดสายตามองหาร่างบาง
"น้องแป้ง"
"มารับพี่พิณเหรอคะ"
"ครับ วันนี้อาจารย์ปล่อยช้าเหรอ"
"ไม่นะคะ เลิกตั้งแต่สี่โมงเย็นแล้ว นี่แป้งลืมเสื้อกันหนาวเลยกลับมาเอา"
"แล้วตอนน
