นิก
“เมื่อไหร่จะเลิกดื้อสักที” ผมว่าให้กับร่างบางที่นอนหลับอยู่บนเตียงอย่างหัวเสีย
ผมไม่ได้อยากใจร้ายกับเธอ ไม่อยากรุนแรงกับเธอ แต่บางครั้งเธอก็ดื้อเกินไป หลายครั้งเธอก็พยศกับผมตลอด เวลาอยู่กับผม พูดกับผมชอบนิ่ง ชอบเมิน ชอบทำหน้าเดียวหน้าตาย ไร้อารมณ์ไร้ความรู้สึก แต่เวลาคุยกับไอ้เหี้ยนั่น ทำไมแม่งยิ้มได้ ทำไมแม่งอ้อนเป็น แต่กับผม เธอเป็นเพียงผู้หญิงหน้าตายคนหนึ่งเท่านั้น ผมไม่ชอบ
ผมไม่รู้ว่าทำไม ทั้งที่ตอนแรกผมก็ว่าเฉยๆกับเรื่องของเธอกับไอ้นั่นนะ แต่ทำไมตอนนี้ผมกลับไม่ชอบก็ไม่รู้ ทั้งที่ครั้งนี้มันไม่ใช่ครั้งแรกที่เห็นเธอคุยกับมัน แต่ความไม่พอใจของผมมันกลับเพิ่มขึ้นทีละนิด ทีละนิด จนถึงวันนี้ที่ทนไม่ไหว จนเผลอรุนแรงกับเธอลงไป
“เห้อ!” ผมเข้าไปอาบน้ำล้างเนื้อล้างตัว ก่อนจะเดินออกมาพร้อมกับผ้าขนหนูผืนเล็กที่ชุบน้ำมาด้วย แล้วเช็ดตัวให้กับเตยหอม เพราะว่าเธอยังไม่ได้อาบน้ำ จะได้นอนสบายตัว
