Cruel Love รัก (ร้าย)

" แผนกำจัดเมียในนาม EP 2"

@โรงพยาบาล

ผมรีบอุ้มร่างบางที่ยังคงหมดสติของมิเกลเข้าไปในโรงพยาบาล ความวุ่นวายเริ่มต้นขึ้นทันทีที่เจ้าหน้าที่เห็นอาการของเธอ พยาบาลรีบเข็นเตียงเข้ามารับต่อจากอ้อมแขนผม แล้วเร่งพาเธอเข้าไปยังห้องฉุกเฉินโดยไม่เสียเวลา

ผมได้แต่ยืนมองตามร่างของเธอที่หายลับไปกับประตูสีขาวสะอาดนั้น หัวใจบีบรัดจนเจ็บ หน้าอกหนักอึ้งอย่างไร้เหตุผล ภาพร่างเธอที่หมดสติซ้อนทับกับคำพูดเย็นชาของผมเมื่อคืนมันวนเวียนในหัวไม่หยุด เวลาผ่านไปหลายนาที แต่สำหรับผม มันเหมือนผ่านไปชั่วโมง...จนกระทั่งเสียงรองเท้าของใครบางคนเดินออกมาจากประตูห้องฉุกเฉินชั้นเลื่อน เสียงนั้นสะท้อนก้องในหูผมอย่างชัดเจน คุณหมอในชุดกาวน์สีขาวสะอาด หน้าตาหล่อเหลาคมคาย ใบหน้าดูสุขุมเดินตรงมาหาผม สายตานิ่งเรียบแต่มากไปด้วยความมั่นใจ

"คุณหมอเธอเป็นยังงัยบ้างครับ" น้ำเสียงผมเร่งร้อน รีบถามทันทีที่หมอปรากฏตัว ความกังวลยังคงเกาะแน่นเต็มอก

"คุณเป็นอะไรกับคนไข้ครับ"

คำถามของหมอทำให้ผมชะงักไปเล็กน้อย สายตาของเขามองมานิ่งๆ ไม่ได้มีอะไรเป็นพิเศษ...แต่ผมกลับรู้สึกไม่ชอบอย่างประหลาดโดยเฉพาะพอเห็นหน้าหล่อๆ นั่น ผมหายใจแรงขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะพลั่งคำตอบออกไปโดยไม่ทันคิด

"เอ่อ...เป็น......เป็นสามีครับ"

เสียงคำว่า "สามี" หลุดจากปากผมอย่างฉับพลัน ผมพลั่งปากพูดคำนี้ออกไป...ด้วยมองดูหน้าตาของหมอหนุ่มแล้ว ดูหล่อเหลาเอาการ ผมจึงพูดออกไปแบบนั้น ไม่ได้รู้สึกอะไรหรอก แต่กันท่าเอาไว้เฉยๆ

"เธอน่าจะพักผ่อนน้อย และร่างกายดูอ่อนเพลียมาก เหมือนจะมีความเครียดสะสมด้วยนะครับ ยังงัยก็อย่าให้เธอมีความเครียดมากไป อาจทำให้เธอช็อกได้" คำอธิบายของหมอฟังแล้วเหมือนค้อนมาทุบอกผมอย่างแรง ความรู้สึกผิดแล่นวาบขึ้นมาในอก ผมเป็นต้นเหตุของความเครียดทั้งหมดนั้นเอง...

"ครับ..สามารถกลับบ้านได้เลยไหม" เสียงผมอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด ไม่ได้แฝงความแข็งกระด้างเหมือนทุกครั้ง หัวใจเหมือนโดนบีบแน่นขึ้นทุกที

"หมอสั่งให้น้ำเกลือไปสองกระปุก อีกสัก 2 ชั่วโมงก็น่าจะกลับบ้านได้ครับ"

"ครับ...ขอบคุณครับ"

ผมตอบเบาๆ ดวงตายังจับจ้องไปยังประตูห้องฉุกเฉินที่ปิดสนิท แต่อารมณ์ในใจเริ่มเปิดกว้างขึ้นทีละนิด ไม่รู้ว่าเพราะความกลัว...หรือเพราะความรู้สึกบางอย่างที่ไม่เคยยอมรับมาก่อนกันแน่

ผมเดินเข้ามาหาเธอในห้องพักฟื้น เเสียงเครื่องวัดชีพจรเต้นเป็นจังหวะเบาๆ ข้างเตียงผู้ป่วย ผมเดินเข้ามาช้าๆ สายตาจับจ้องไปยังร่างบางที่นอนอยู่บนเตียง เธอตื่นแล้ว แต่กลับหันหน้าออกไปทางหน้าต่าง ไม่แม้แต่จะชายตามองมาทางผมสักนิด ผมยืนนิ่งอยู่ปลายเตียงครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปใกล้ ชะโงกหน้าเล็กน้อยเพื่อมองเธอชัดๆ หัวใจรู้สึกหน่วงแปลกๆ กับท่าทีเฉยเมยของเธอ

"โกรธฉันเหรอ...." ผมเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเบาๆ แต่เธอก็ยังคงนิ่งเงียบ ไม่ขยับ ไม่แม้แต่กระพริบตาตอบสนอง

"........................." เงียบ…เงียบจนน่าหงุดหงิด แต่ก็อดรู้สึกผิดอยู่ลึกๆ ไม่ได้ ผมหย่อนตัวนั่งลงข้างเตียง พลางพยายามเปลี่ยนอารมณ์ให้เป็นแบบเดิมที่คุ้นเคย

"อย่าโกรธฉันเลยนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ..แค่ล้อเธอเล่นนิดเดียวเอง" เสียงหัวเราะแห้งๆ หลุดออกมาแบบฝืนๆ แต่ก็ยังไร้เสียงตอบรับจากเธอ

"ขี้งอนจังเลยนะ"

ผมหันไปมองใบหน้าด้านข้างของเธอ เสี้ยวหน้านั้นเต็มไปด้วยความเฉยชา แววตาเหม่อลอยที่จ้องออกไปนอกหน้าต่าง บ่งบอกว่าเธอไม่อยากแม้แต่จะฟังในสิ่งที่ผมพูด

"หมอบอกว่าร่างกายเธออ่อนแอ ให้เธอเข้าน้ำเกลือสองกระปุกก็กลับบ้านได้ งั้นฉันจะรอเธอตรงนี้นะ"

ผมพูดพลางขยับกายเอนหลังพิงโซฟา มือประสานกันไว้บนตัก สายตายังคงจับจ้องที่เธออย่างไม่ลดละ เธอไม่มีท่าทีจะยอมคืนดี ไม่มีแม้แต่แววลังเลเล็กๆ ซึ่งนั่นยิ่งทำให้ผมรู้สึกหงุดหงิดในความดื้อเงียบของเธอ

เวลาผ่านไปจนกระทั่งเธอพยายามขยับตัวลงจากเตียง ท่าทางเชื่องช้า อ่อนแรง ผมรีบลุกขึ้นแล้วก้าวเข้ามาหาอย่างรวดเร็ว

"ฉันช่วย..." มือผมยื่นไปพยุงเธอไว้โดยอัตโนมัติ

"ไม่ต้องค่ะ..เกลไปเองได้"

น้ำเสียงเธอเรียบสนิท สีหน้าแปลกใจเล็กน้อยราวกับไม่คาดคิดว่าผมจะเข้ามาช่วยแบบนี้ ดวงตาคู่นั้นสบตาผมแว๊บหนึ่ง ก่อนจะเบือนหน้าหนีเช่นเคย

"ฉันบอกว่าฉันช่วยงัย..."

ผมพูดย้ำในน้ำเสียงเข้มขึ้นเล็กน้อย พลางโอบเอวเธอจากด้านหลังโดยไม่รอฟังคำค้าน ยัยนั่นสะดุ้งเล็กน้อยอย่างตกใจ กล้ามเนื้อเกร็งไปชั่วขณะราวกับไม่ชินกับการถูกแตะต้องแบบนี้ เธอหลบสายตา ลมหายใจติดขัด ผมรับรู้ถึงความเก้อเขินของเธอ แม้มันจะเป็นการสัมผัสแค่ผิวเผิน…แต่มันกลับทำให้ทุกอย่างเงียบลงไปชั่ววินาที...ที่จริงผมก็ไม่อยากจะแตะต้องเธอหรอกนะ แค่ทำไปตามแผน

@คอนโด

บรรยากาศในรถเงียบเชียบตลอดทาง จนกระทั่งกลับมาถึงห้อง เธอหันมาพูดกับผมเสียงเบา

"ขอบคุณนะคะ" ผมหันไปมองเธอเล็กน้อย พยักหน้าเบาๆ ตอบรับ

"อืม..แล้วไม่ต้องล็อกห้องล่ะ เผื่อเป็นอะไรอีก ฉันจะได้เข้าไปทัน" ประโยคนั้นหลุดออกมาเหมือนไม่ได้คิดอะไรนัก แต่น้ำเสียงกลับแฝงความห่วงใยที่เจ้าตัวยังไม่ยอมรับ

"ถึงอยากจะล็อกก็คงล็อกไม่ได้แล้วล่ะค่ะ....คุณเวหาทำมันพังขนาดนั้น" เธอตอบกลับด้วยน้ำเสียงประชดประชันเบาๆ ดวงตากลอกมองประตูที่โดนงัดจนบานแง้ก ผมหลุดหัวเราะในลำคออย่างไม่สะทกสะท้าน

"ก็ถ้าไม่พังเข้าไป แล้วจะช่วยเธอยังงัย ป่านนี้คงกลายเป็นศพขึ้นอืดไปแล้วมั้ง" น้ำเสียงของผมเรียบเฉยแต่แฝงความจริงจังไว้ลึกๆ แม้จะเป็นคำพูดประชด แต่มันก็มาจากความตกใจในตอนที่เห็นเธอหมดสติ

"ยังงัยก็ขอบคุณนะคะที่ช่วยพาเกลไปส่งโรงพยาบาล" เธอกล่าวขอบคุณอีกครั้ง สีหน้าอ่อนลงเล็กน้อย ดวงตาที่เคยแข็งกร้าวเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นแววรู้สึกผิดปนประหลาดใจในตัวผม

"อืม..พักผ่อนได้แล้ว" ผมตอบเสียงนิ่งๆ ก่อนจะหันหลังเดินออกไปจากห้อง ปล่อยให้ความเงียบโรยตัวลงอย่างแผ่วเบา แต่ในใจกลับไม่เงียบเลยสักนิด...

@18.00 น.

ในห้องนั่งเล่นของคอนโด แสงไฟจากโคมเหนือหัวให้ความสว่างแบบนวลตา เงาของชายหนุ่มที่ยืนถือถุงอาหารสะท้อนทาบบนพื้นลามิเนต เขายื่นกล่องข้าวต้มให้หญิงสาวที่กำลังนั่งพิงหมอนบนโซฟา สีหน้าของเธอดูตกใจเล็กน้อย

"เกลมากินข้าว ฉันสั่งข้าวต้มมาให้" น้ำเสียงนั้นไม่ได้แข็งกระด้างเหมือนเคย แถมยังแฝงความอ่อนโยนจนเธอเผลอเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจ

"สั่งมาให้เกล?" เธอถามกลับเบาๆ พลางมองใบหน้าหล่อเหลาอย่างไม่ไว้ใจ

"ก็ใช่งัย...สงสัยอะไร.."

เขาตอบเรียบๆ พลางเดินไปวางกล่องข้าวบนโต๊ะเล็กหน้าเธอ พร้อมทั้งนั่งลงบนโซฟาข้างๆ เธอจนไหล่แทบจะชนกัน กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ จากตัวเขาลอยแตะจมูกเธอ

"ขะ...ขอบคุณค่ะ" เสียงเธอเบาเหมือนกระซิบ ริมฝีปากเม้มแน่นเล็กน้อยในความรู้สึกประหลาดที่ก่อตัวขึ้นในใจ

@เกล

ฉันรู้สึกแปลกๆ ยังไงไม่รู้… วันนี้คุณเวหาดูใจดีกับฉันมากผิดปกติ หรือว่าจะรู้สึกผิดกับเรื่องเมื่อคืน? ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาจะมีน้ำใจกับฉันขนาดนี้ ทั้งที่จริงๆ แล้วเขาเกลียดฉันเอามากๆ ฉันเริ่มตักข้าวต้มขึ้นมากินอย่างเงียบๆ แต่สายตาของเขาที่จับจ้องมานิ่งๆ ทำให้มือไม้ฉันเริ่มสั่นเล็กน้อย ความเขินอายแล่นวาบขึ้นมาบนหน้า เขานั่งจ้องหน้าฉันไม่วางตา รู้สึกเหมือนโดนจับผิดยังไงไม่รู้

"อิ่มแล้วเหรอ.." เขาถามขึ้น เมื่อเห็นเธอหยุดตักข้าวไปเฉยๆ เธอเงยหน้ามองเขา แววตาละล้าละลังชัดเจน

"คือ...คุณเวหานั่งจ้องเกลแบบนี้ เกลอึดอัด.." คำพูดของเธอทำให้มุมปากเขายกขึ้นเล็กน้อย ดวงตาคมกริบยังคงจับจ้อง

"ฉันก็แค่อยากมองหน้าเธอให้ชัดๆ พึ่งจะสังเกตว่าเธอเป็นผู้หญิงที่สวยมาก" คำพูดนั้นหลุดออกมาโดยไม่มีปี่มีขลุ่ย เธอสะดุ้ง ตกใจจนรีบยกน้ำขึ้นดื่ม และแล้ว...

"แค๊ก..แค๊ก..!" เธอสำลักน้ำออกมาทันที หน้าแดงวาบ มือยกขึ้นเช็ดปากลวกๆ

"หึ..ถึงกับสำลักเลยเหรอ..ไหนดูสิ เปื้อนหมดแล้ว"

เขาพูดพลางยื่นมือมาใช้นิ้วหัวแม่มือเช็ดมุมปากของเธออย่างแนบเนียน การกระทำที่ไม่ทันตั้งตัวทำให้เธอสั่นสะท้านไปทั้งร่าง ดวงตาเบิกกว้างอย่างตกใจ เธอสะดุ้งตกใจกับการกระทำที่ไม่คาดคิดว่าจะเกิดขึ้นแบบนี้

"เออ..คุณเวหาคะ คือว่า" เสียงเธอเบาหวิว ไม่แน่ใจว่าควรถามหรือหลบหนี

"อะไร...มีอะไรจะถามก็ถามมา" เขายังนิ่ง สีหน้าดูไม่แปลกใจกับปฏิกิริยาเธอเลยแม้แต่น้อย

"คือ..คุณทำแบบนี้กับเกลทำไมคะ"

"แบบไหน?" เขาขมวดคิ้วคล้ายไม่เข้าใจ หรือแกล้งไม่เข้าใจ

"ก็มาทำดีกับเกลแบบนี้ เกลรู้สึกแปลกๆ มันไม่ใช่คุณเวหาเลยนะคะ" น้ำเสียงเธอเต็มไปด้วยความสับสนและระแวง

"เธอนี้ก็แปลก พอฉันดีด้วยก็ว่า ฉันใจร้ายก็ว่า...ฉันรู้สึกผิดเรื่องคืนนั่น ก็เลยอยากจะขอโทษ" น้ำเสียงของเขานุ่มนวลลง พร้อมกับถอนหายใจเบาๆ เหมือนรู้ตัวว่าทำผิดจริง

"ขอโทษ?" เธอทวนคำเบาๆ ดวงตาเบิกกว้างอีกครั้ง

"...คุณเวหากำลังขอโทษเกล..." เธอถามเหมือนไม่เชื่อหูตัวเอง

"ก็ใช่งัย...."

"เอ่อ...คือเกล..." เสียงเธอขาดห้วง หัวใจเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมานอกอก

"หรือเธอยังโกรธฉันอยู่"

"ปะ..เปล่านะคะ.."

"ก็ดี...งั้นก็ทานข้าวให้หมด แล้วไปนอนพักผ่อน พรุ่งนี้จะได้มีแรงไปเรียน" เขาพูดพร้อมกับลุกขึ้นยืน ร่างสูงเดินออกไปจากโซฟา เธอได้แต่มองตามไปเงียบๆ เธอตอบรับเขาไป ทั้งที่ในใจก็ยังงุนงงกับการกระทำของเขา เขาคงจะรู้สึกผิดจริงๆ ถึงได้กล้าพูดคำว่าขอโทษกับเธอ…

หลังจากเก็บจานและล้างหน้าเรียบร้อย เกลเดินเข้าไปในห้องนอน เตรียมจะล้มตัวลงพัก แต่แล้วประตูห้องก็เปิดออกอย่างช้าๆ ร่างสูงของคุณเวหาเดินเข้ามาพร้อมสายตาที่มองเธอนิ่งๆ

"จะนอนแล้วเหรอ..." เสียงเขาดังขึ้นในความเงียบ

"คุณเวหา....เข้ามาในห้องเกลทำไมคะ" เธอลุกขึ้นนั่ง สีหน้าตกใจ ดวงตาเบิกกว้าง

"ห้องเธอ?"

"ก็คุณบอกว่าห้องนี้เป็นห้องของเกล"

"หึ..ก็ได้...ก็ได้ ห้องเธอก็ห้องเธอ." เขายอมรับพลางหัวเราะในลำคอเบาๆ แล้วกวาดตามองห้องรอบๆ

"จัดห้องได้ดูดีนิ...แต่ก่อนเป็นห้องเก็บของรกออกจะตาย แต่เธอก็สามารถจัดการมันได้"

"เอ่อ..แล้วคุณเข้ามามีอะไรคะ...หรือจะใช้เกลทำอะไร" เสียงเธอสั่นเครือเล็กน้อย

"เปล่า ฉันแค่จะมาบอกว่า ห้องนอนแขกเธอสามารถออกมาใช้ได้นะ"

"......หมายความว่ายังงัยคะ"

"ห้องนั้นฉันยกให้เธอเป็นคนดูแล..." คำพูดของเขาทำให้เธอเบิกตากว้าง

"ให้เกล...?"

"อืม...." เขาตอบพร้อมพยักหน้า

"แล้วเวลาคุณพา..เอ่อ..พาแขกมาจะทำยังงัย.." เธอถามอย่างไม่แน่ใจ แขกที่ว่าก็คือบรรดาผู้หญิงของเขานั่นแหละ

"ฉันไม่พาใครมาแล้ว..."

"ทำไมคะ.."

"ก็ฉันมีเธอเป็นเมียแล้วงัย" เธอตกตะลึง สองมือกำผ้าห่มแน่น

"คุณเวหา...."

"ฉันไปนอนก่อนนะ นอนหลับฝันดี อย่าลืมฝันถึงฉันด้วยล่ะ..."

เขาทิ้งท้ายด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะหมุนตัวเดินออกจากห้องไปอย่างอารมณ์ดี

หึ...ผมคลี่ยิ้มออกมาทันทีที่เดินออกมาจากห้องของยัยคนใช้ ดูจากท่าทางของเธอแล้ว คงจะเขินผมไม่น้อย ไม่เคยมีใครจีบละสิท่า ผมรู้สึกสะอิดสะเอียนตัวเองจริงๆ ที่ต้องพูดไปแบบนี้ แต่การที่จะทำให้ยัยนั่นหลงรัก ผมคงต้องฝืนทนทำดีกับเธอหน่อย เพื่อผลประโยชน์ของผมในอนาคต