" ตั้งใจหลอก "

2659 Words

@ 1 เดือนต่อมา อากาศยามเย็นหลังเลิกเรียนอวลไปด้วยกลิ่นฝุ่นบนพื้นทางเดิน ลมเบาๆ พัดปลิวผมนุ่มของฉันให้ไหวเอนไปตามจังหวะธรรมชาติ ฉันยืนอยู่ตรงมุมเงาใกล้กำแพงหลังคณะ...ที่ประจำของฉันกับเขา มือสองข้างกอดหนังสือไว้แนบอก สายตามองออกไปไกลอย่างเหม่อลอย เสียงพูดคุยของนักศึกษาที่ทยอยกลับบ้านเริ่มเงียบลงทีละคน จนสุดท้าย...มีเพียงฉันที่ยังคงยืนรออยู่ตรงนั้น ฉันมารอคุณเวหาอยู่หลังคณะ หลังเลิกเรียนคุณเวหาจะให้ฉันมารอที่นี่เสมอ บอกให้กลับพร้อมกันทุกวัน ตั้งแต่วันนั้นเขาทำดีกับฉันมาก จนฉันเชื่อสนิทใจว่าเขามีความรู้สึกดีๆ ให้ฉันอยู่ ฉันจึงพยายามทำดีกับเขา เอาใจเขาทุกอย่าง และดูแลเขาเป็นอย่างดี แล้วเสียงฝีเท้าหนักแน่นก็ดังขึ้นใกล้เข้ามา ฉันหันไปตามเสียงนั้นทันที หัวใจเต้นแรงเพียงแค่เห็นใบหน้าที่คุ้นเคยของเขา ร่างสูงเดินเข้ามาด้วยท่าทางรีบร้อน แววตาแม้จะเหนื่อยล้า แต่ก็เต็มไปด้วยความอบอุ่นจางๆ ที่เขาไม่ค่อยแสดงให้ใครเห็น "เกล....รอนานไหม..." น้ำเสียงของเขาแฝงความรู้สึกผิดอยู่ลึกๆ ฉันยิ้มบางๆ พยักหน้าเบาๆ "ไม่นานค่ะ.." ฉันตอบเสียงนุ่ม พยายามปิดบังความเหนื่อยล้าในแววตาตัวเอง "ไม่นานนี่กี่ชั่วโมง" เขาขยับเข้ามาใกล้ ใบหน้าขมวดคิ้วน้อยๆ อย่างจับสังเกต "2 ชั่วโมง ก็ถือว่าไม่นานนะคะ เกลอ่านหนังสือได้ตั้ง 3 รอบ" ฉันพยายามพูดติดตลก ทั้งที่ในใจนั้นรู้สึกหน่วง เหมือนมีอะไรจุกอยู่กลางอก ดวงตาก้มหลบ ไม่กล้ามองตรงๆ ว่าเขาจะคิดยังไงกับความอดทนของฉัน "ประชดเหรอ.." เขายื่นมือขึ้นมาดีดจมูกฉันเบาๆ แรงสัมผัสนั้นไม่ได้เจ็บ...แต่มันทำให้หัวใจฉันสะดุด "เปล่าค่าาาาา.." ฉันตอบพร้อมยิ้มกว้าง เสียงหัวเราะแผ่วๆ หลุดออกมา พลางเอียงหน้าเบี่ยงหลบอย่างอายๆ แก้มร้อนวูบด้วยความเขิน "กลับกันเถอะ..." เขาพูดพลางเดินนำหน้าไป ฉันรีบก้าวตามหลัง รอยยิ้มยังไม่จางหายจากริมฝีปาก ฉันกลับคอนโดพร้อมกับคุณเวหาทุกวัน ต้องคอยหลบๆ ซ้อนๆ กลัวว่าคนอื่นจะเห็น ตอนแรกฉันเองก็แปลกใจ เขาขอให้ฉันปิดเรื่องของเราเอาไว้ ไม่ให้ใครรู้ว่าเราแต่งงานกัน เพราะกลัวว่าฉันจะเสียหายที่แต่งงานตั้งแต่ยังเรียนไม่จบ ฉันจึงทำตามที่เขาบอก โดยไม่ได้เรียกร้องอะไร เสียงเครื่องยนต์ของรถยนต์ส่วนตัวที่จอดรออยู่ริมฟุตบาทข้างคณะดังขึ้นเบาๆ ฉันเปิดประตูขึ้นรถอย่างเงียบเชียบ ไม่กล้าแม้แต่จะสบตาคนแปลกหน้าที่เดินผ่านไป เพราะกลัวความลับที่เราร่วมกันปิดจะหลุดรั่วออกไป ภายในรถเงียบสงบ มีเพียงเสียงเพลงเบาๆ จากวิทยุที่เปิดคลอ บรรยากาศภายในเต็มไปด้วยความอึดอัดแบบแปลกประหลาด แม้เขาจะพูดจาดีขึ้น ใจดีกว่าเดิม...แต่ความลับที่เราต้องซ่อน มันทำให้ฉันรู้สึกเหมือนเป็นเงาในชีวิตของเขา แต่ถึงอย่างนั้น...ฉันก็ยอมเป็นเงานั้น เพื่อที่จะอยู่ข้างเขาให้ได้นานที่สุด @คอนโด 🕗 19.00 น. บรรยากาศในห้องเงียบสงบ มีเพียงเสียงน้ำไหลเบาๆ จากในห้องน้ำ กับกลิ่นหอมจางๆ ของสบู่ที่ลอยออกมา ฉันนั่งพับผ้าอยู่ที่ปลายเตียง แสงไฟจากโคมบนเพดานส่องลงมาอ่อนๆ ให้ความรู้สึกอบอุ่นเหมือนบ้าน "ก๊อก...ก๊อก..ก๊อก ❗❗" เสียงเคาะประตูดังขึ้นสามครั้งติดกัน ทำเอาฉันสะดุ้งเฮือก หันขวับไปมองประตูอย่างตกใจ ใจเต้นแรงขึ้นทันที "ใครมา? เกลไปดูหน่อย ฉันอาบน้ำอยู่..." เสียงตะโกนลอดจากห้องน้ำออกมาชัดเจน ฉันรีบลุกขึ้นพรวดด้วยหัวใจที่เต้นโครมคราม ไม่รู้ว่าใครมา แล้วมาทำไมเวลานี้ "ค่ะ..." มือสั่นน้อยๆ ขณะที่เอื้อมไปจับลูกบิด ฉันเปิดประตูออกช้าๆ แล้วเงยหน้าขึ้นมองคนตรงหน้า ดวงตาเบิกกว้างทันทีเมื่อเห็นผู้ชายสองคนยืนอยู่ตรงนั้น พวกเขาดูคุ้นหน้าคุ้นตา...ใช่แล้ว ฉันจำได้ พวกเขาคือเพื่อนของคุณเวหา คนหนึ่งผมยาวรวบไว้ลวกๆ อีกคนมีรอยสักบนต้นแขน เสียงหัวใจฉันเหมือนหยุดเต้นไปชั่ววินาที ขณะที่สายตาของทั้งสองชายจับจ้องมาที่ฉันอย่างตกใจไม่ต่างกัน ฉันยืนนิ่ง ตัวแข็งทื่อ และไม่รู้จะทำยังไงดี พยายามควบคุมลมหายใจที่เริ่มติดขัด จึงรีบเชิญพวกเขาเข้ามาข้างในอย่างเงอะงะ "เอ่อ...คือ...คะ..คุณเวหาอาบน้ำอยู่ค่ะ" น้ำเสียงของฉันสั่นพร่า รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนแปลกหน้าในห้องของคนอื่น พวกเขายังคงจ้องมองฉันไม่วางตา หนึ่งในนั้นขยับตัวก้าวเข้ามาเล็กน้อย พร้อมเอ่ยคำถามที่ทำเอาฉันถึงกับหน้าชา "เธอเป็นอะไรกับไอ้เว" : จากั้ว จ้องฉันเขม็งอย่างไม่ไว้ใจ ดวงตาคมเข้มของเขาราวกับพยายามเจาะลึกเข้าไปในใจฉันเพื่อหาคำตอบ "เออ..ฉันนนนน...คือ...ฉันนนน.." เสียงฉันขาดเป็นห้วง พูดติดๆ ขัดๆ เหงื่อเริ่มผุดขึ้นที่ขมับ ไม่รู้จะตอบยังไง สมองว่างเปล่าไปหมด "มึงก็เบาหน่อย..ดูเธอตกใจหมดแล้ว" : มาคาส พูดเสียงเรียบ ขณะตบแขนเพื่อนเบาๆ แววตาเขาแม้จะไม่ดุ แต่ก็ยังคงแฝงความสงสัยเอาไว้ แล้วเสียงเปิดประตูห้องน้ำก็ดังขึ้น พร้อมกับคุณเวหาเดินออกมาด้วยผ้าเช็ดตัวพันครึ่งตัวบนไว้ น้ำยังคงหยดลงจากเส้นผมเปียกของเขา "นี่พวกมึงจะมาทำไมไม่บอกกูก่อน!" เสียงเขาแข็งขึ้นทันที หน้านิ่วคิ้วขมวดด้วยความไม่พอใจ เขาเดินมาทิ้งตัวลงนั่งข้างฉันอย่างรวดเร็ว โดยไม่ได้สนใจว่ายังมีหยดน้ำเปียกๆ ไหลซึมจากปลายผมลงบนเสื้อยืดของเขา เขานั่งใกล้มาก จนไหล่ของเราชนกันโดยไม่ตั้งใจ ฉันรีบขยับตัวเล็กน้อย พยายามไม่แสดงพิรุธ แต่หัวใจก็ยังเต้นไม่เป็นจังหวะ "เกลเข้าไปอยู่ในห้องก่อน ฉันขอคุยกับเพื่อนสักพัก" เขาหันมากระซิบกับฉัน น้ำเสียงแม้จะนุ่มลง แต่ก็จริงจัง ฉันพยักหน้ารับเบาๆ สบตาเขาแวบหนึ่งก่อนจะรีบลุกเดินออกไป "ค่ะ..." ฉันเดินอย่างว่าง่าย พยายามไม่หันกลับไปมองด้านหลัง เพราะกลัวว่าจะแสดงสีหน้าอะไรออกไปที่ไม่ควร... และก็ไม่กล้าเดาเลย...ว่าหลังประตูบานนั้นกำลังจะมีบทสนทนาอะไรเกิดขึ้น @เวหา... ในห้องที่มืดสลัวมีเพียงแสงจากโคมไฟหัวเตียงลอดออกมา พวกเรานั่งล้อมกันในห้องรับแขก เสียงของเครื่องปรับอากาศทำให้บรรยากาศดูเงียบวังเวงจนน่าอึดอัด เวหานั่งพิงพนักโซฟา ตัวโน้มไปข้างหน้าเล็กน้อย มือประสานกันแน่นราวกับใช้ควบคุมอารมณ์ ขณะที่สายตาคมใต้คิ้วเข้มจ้องเพื่อนทั้งสองคนที่ยืนพิงผนังใกล้ประตูห้อง "พวกมึงมาทำไมว่ะ ..." เสียงของเวหาเย็นเยียบ พ่นออกมาอย่างไม่พอใจ ชัดเจนว่าเขาไม่ค่อยยินดีนักกับการมาของพวกมันในเวลานี้ "มึงบอกมาว่ายัยนั่นใคร" : จากั้วยืนกอดอก ใบหน้าดุขึ้น น้ำเสียงห้วนและสายตาคมกริบกำลังจ้องเขาอย่างไม่ไว้ใจ "มึงถามทำไม ..." เวหาหลุบตามองต่ำไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบกลับเสียงเรียบ หน้าตาไม่แสดงอารมณ์ใดๆ "ปกติมึงไม่ให้ใครค้าง...แต่คนนี้? .." มาคาสเลิกคิ้ว ขมวดหน้าสงสัย น้ำเสียงเต็มไปด้วยความระแวง เขาเดินเข้าไปใกล้เวหาอีกนิด ราวกับพยายามอ่านสีหน้าของเพื่อนสนิท "ถ้ากูบอกพวกมึง มึงสัญญามาก่อนว่าจะต้องช่วยกู และห้ามบอกเรื่องนี้กับใคร" เวหาเอ่ยออกมาช้าๆ จ้องเพื่อนทั้งสองอย่างจริงจัง สีหน้าแข็งกร้าว แววตาไม่เปิดเผยความรู้สึกแม้แต่นิดเดียว "ดูมีลับลมคมใน" : จากั้วกระตุกยิ้มเล็กน้อย สะบัดหน้าหนีเบาๆ แล้วมองกลับมาอย่างระแวดระวัง "หรือมึงไม่อยากรู้?" เวหาเอียงหน้าถามอีกครั้ง น้ำเสียงแข็งขึ้นนิดหน่อยเป็นเชิงท้าทาย "เออ...กูสัญญาว่าจะช่วยมึงและไม่บอกใคร...มึงรีบเล่ามา" : จากั้ว น้ำเสียงจริงจังเปลี่ยนจากระแวงมาเป็นยอมรับ เพื่อนสนิททั้งสองคนสบตากัน แล้วนั่งลงรอฟังเงียบๆ เวหาหลุบตาลง มือที่กำลังจับเข่ากำแน่น ก่อนจะเริ่มเล่าเรื่องทั้งหมดออกมา ช้าๆ แต่หนักแน่น พวกเขานั่งฟังด้วยสีหน้าเคร่งเครียด หลังจากทุกอย่างจบลง บรรยากาศเงียบงันไปครู่หนึ่ง ก่อนที่มาคาสจะถอนหายใจ "ไอ้เว....มึงคิดดีแล้วใช่ไหม...ไม่ใช่มาขุดหลุมฝังตัวเองนะเว้ย" : มาคาสถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง สายตาเต็มไปด้วยความไม่แน่ใจ มือกอดอกแน่น "กูคิดดีแล้ว คิดมามากแล้ว พวกมึงก็ต้องช่วยกูคิดแผนต่อไปด้วย" เวหาพูดพลางพยักหน้า น้ำเสียงหนักแน่นกว่าเดิม "ดูเธอไม่มีพิษมีภัยอะไรเลย มึงคิดดีแล้วเหรอ" : มาคาสเอ่ยขึ้นอีกครั้ง แต่ครั้งนี้แฝงความลังเลในน้ำเสียง "ไอ้คาส...มึงเป็นคนดีตั้งแต่เมื่อไหร่ มึงก็ฟันแล้วทิ้งมาหลายรายแล้วนิ" เวหาตอบกลับทันควัน สีหน้าฉายแววประชด "ผู้หญิงพวกนั้นยอมกูเอง แล้วอีกอย่าง พวกนั้นหวังแต่เงิน ไม่มีใครจริงใจกับกูเลยสักคน" : มาคาสตอบอย่างหนักแน่น ก็เขาไม่เคยหลอกหรือบังคับให้ใครมาอ้าขาให้ "ยัยคนใช้ก็หวังตกถังข้าวสารเหมือนกันแหละ...ไม่งั้นจะยอมแต่งกับกูง่ายๆ เหรอ" "เออๆ .....ขอแค่มึงอย่ามาใจอ่อนที่หลังแล้วกัน" : มาคาสส่ายหน้าเบาๆ แววตาเหมือนไม่ค่อยไว้ใจนัก "คนอย่างกูไม่เคยใจอ่อนหรือสงสารใคร" "แล้วมึงจะฟันเธอมั้ยว่ะ" : จากั้วสาดคำถามฟังดูหยาบคายแต่ก็ตรงประเด็นจนเวหาชะงักไปวูบหนึ่ง "กูคงทำไม่ลง...กูรังเกียจยัยคนใช้นั่นจะตาย" "เธอออกจะสวย น่ารัก ตัวเล็ก นมโต เสปคมึงเลยนิ" : จากั้วพูดพลางหัวเราะในลำคอ ขยับตัวพิงพนักอย่างสบายๆ "มึงตาบอดเหรอ...ถึงมองว่ายัยนั่นสวย" เวหาพูดเสียงแข็ง ดวงตาเข้มขึ้น ท่าทางหงุดหงิด "เอ้าไอ้นี่...." จากั้วส่ายหน้าเบาๆ พูดไม่ออก ผมเรียกเกลออกมาเพื่อนแนะนำกับเพื่อนๆของผม ผมจะสร้างความเชื่อใจให้กับเธอ เธอจะได้คิดว่าผมจริงจัง ไม่ได้ปกปิดเรื่องของเธอ ซึ่งแผนนี่พวกผมได้ตกลงกันไว้แล้ว "เกล...นี่จากั้งกับมาคาส เพื่อนฉัน... "สวัสดีค่ะ..คุณจากั้ว..คุณมาคาส เธอยกมือไหว้ทั้งสองคน "ไม่ต้องไหว้หรอก....แล้วอีกอย่าง เรียกพวกเราว่าพี่ก็ได้ เรียกคุณมันดูห่างเหินไป : มาคาส "เอ่อ..ค่ะ..พี่จากั้ว..พี่มาคาส "พวกมึง..นี่เมียกู...มิเกล.. "คุณเวหา ?..ทำไมถึง "ฉันไม่เคยมีความลับกับเพื่อน...เธอจะว่าอะไรไหม ถ้าเราจะลองคบกันจริงๆ "ฮ่ะ....ลองคบ.... เธอดูตกใจ และดูไม่ค่อยจะเชื่อในสิ่งที่ผมพูด "ใช่..ลองคบกับฉัน...คบกันแบบแฟนกันจริงๆ....ในระหว่างที่ฉันคบกับเธอฉันสัญญาว่าฉันจะไม่มีใคร...มีแค่เธอคนเดียว ผมค่อยๆ เอามือหนาไปจับมือเล็ก มือเธอสั่นมาก เหงื่อเปียกชุ่มมือไปหมด "แต่เกลเป็นแค่ลูกคนใช้ "ฉันไม่สน...ขอแค่เธอยอมตกลงคบกับฉัน....ฉันไม่สนใจอะไรทั้งนั้น.. "คือ..เกล... "หรือเธอไม่ชอบฉัน...... "ไม่ใช่นะคะ..... "แล้วทำไมถึงไม่ลองคบกัน กลัวอะไร "เกลแค่รู้สึกว่าเกลไม่คู่ควร.. "คู่ควรหรือไม่ ฉันเป็นคนตัดสิน ตอนนี้ฉันอยากคบกับเธอ...อยากดูแลเธอในฐานะแฟน เข้าใจไหม "คุณเวหา ... ขอบคุณนะคะที่ไม่รังเกียจเกล "แปลว่าเราคบกันแล้วนะ.....พวกมึงเป็นพยานด้วย เธอก้มหน้าร้องไห้ออกมา...หึ...ผมเห็นแล้วรำคาญใจยิ่งนัก จะร้องทำไมว่ะ "อืม ... : มาคาส / จากั้ว @ 2 เดือนต่อมา "วันนี้เฮียไม่ต้องรอรับเกลนะคะ "ทำไม...? เขาถามฉันสองคิ้วผูกกันเป็นปม "เกลมีธุระต้องไปทำค่ะ..จะกลับดึกหน่อยนะคะ "ธุระอะไร...เฮียเห็นเกลออกจากห้องแต่เช้า แล้วยังจะกลับดึกทุกวันอีก... ฉันกับเฮียเวหา เปลี่ยนมาใช้สรรพนามใหม่ โดยเขาบังคับให้ฉันเรียกเขาว่าเฮียเว ส่วนเขาเรียกฉันว่าเกล ช่วงแรกๆมันก็ยังไม่ค่อยคุ้นปาก แต่พอเรียกบ่อยๆฉันก็เริ่มคุ้นชินไปแล้ว "เกลบอกไม่ได้ค่ะ...เฮียกลับก่อนเลยนะคะ "ก็ได้..งั้นคืนนี้เฮียไปดื่มกับไอ้มาคาสนะ "ค่ะ... ช่วงนี้ฉันออกจากคอนโดตั้งแต่ตีห้าและจะกลับเข้ามาอีกทีคือตีหนึ่ง เนื่องจากฉันออกไปทำงานพาร์ทไทม์ที่ร้านสะดวกซื้อ และร้านกาแฟใกล้ๆกับคอนโด เพราะฉันต้องการเก็บเงินก้อนหนึ่ง เพื่อนำไปซื้อของขวัญให้เฮียเวหา อีก 2 เดือน จะถึงวันเกิดเขา ฉันอยากให้ของขวัญที่ดีที่สุด ฉันจึงยอมทำงานหนักเพื่อนที่จะได้เงินมาซื้อของขวัญให้เขา ฉันอยากให้เขาประทับใจและขอบของขวัญของฉัน ซึ่งฉันสั่งทำเป็นพิเศษมันจึงมีมูลค่าค่อนข้างสูง @เวลา 01.30 น. 🕗 ตอนนี้ฉันเลิกงานและเดินทางกลับมาถึงคอนโดแล้ว แต่พอเปิดเข้าไปในห้อง ก็ไม่เจอใครเลย..สงสัยจะยังไม่กลับ ฉันจึงลองโทรหาเขา แต่ก็ไม่มีคนรับสายเลย ฉันจึงตัดสินใจโทรหาพี่มาคาส "อัลโหลเกล... "พี่มาคาสค่ะ ขอโทษที่โทรมารบกวนกลางดึกนะคะ "ว่างัยครับ.. "เฮียเว..อยู่กับพี่หรือเปล่าคะ..เกลกลัวว่าเขาจะเมา..เกลเป็นห่วง กลัวว่าเขาจะเกิดอุบัติเหตุ "เอ่อ..ครับ..อยู่นี่แหละ..มันมึนๆนิดหน่อย เกลจะคุยกับมันไหม "ไม่ดีกว่าค่ะ...งั้นแค่นี้นะคะ..ขอบคุณมากค่ะ "ครับ @ไนต์คลับ "ก๊อกๆ..ก๊อกๆ "ไอ้เว...มึงออกมาเดี๋ยวนี้ : มาคาส "เว...ออกมา "เออ..อะไรนักหนาว่ะ...กูกำลังจะแตกอยู่แล้วไอ้เชี้ย...เคาะอยู่ได้ "ไปใส่เสื้อผ้า แล้วออกมาคุยกับกู : มาคาส "อะไรของมึง ผมที่กำลังเอากันอยู่กับคู่นอนคนใหม่ ก็ต้องเสียอารมณ์เมื่อไอ้มาคาสมาเคาะประตูเรียกเสียงดังไม่หยุด ผมจึงออกมาคุยกับมัน มีเรื่องสำคัญอะไร ถึงได้เรียกผมออกมาแบบนี้ "มึงมีอะไรวะ...ขัดจังหวะกูชิปหาย "เกลโทรมา.. : มาคาส "แล้วงัย ?.. "ไอ้เว...กูชักจะไม่เห็นด้วยกับวิธีของมึงแล้วนะ.. : มาคาส "เรื่องอะไร "กูว่ามึงหยุดหลอกน้องได้แล้ว....เกลเป็นคนดี กูสงสารเขา : มาคาส "มึงรู้จักยัยนั่นแค่ 2 เดือน มึงบอกเธอเป็นคนดี...หึ...หรือมึงหลงเสน่ห์ยัยคนใช้นั่น "เว...กูแค่สงสารน้อง น้องมันรักมึงมาก มึงรู้ไหมว่าน้องออกจากคอนโดทุกวันเพื่อไปทำงานหาเงิน : มาคาส "ก็ยัยนั่นจน..ก็ต้องทำงานอยู่แล้วไหม "ไอ้เว....มึงควรจะเลี้ยงดูเขาหน่อย ทีคนอื่นมึงยังให้ได้ แต่นี่เมียมึงนะเว้ย : มาคาส "กูกับยั่ยนั่นไม่เคยเอากัน..จะเรียกเมียได้งัยว่ะ....มึงเลิกพูดได้แล้ว กูรำคาญ... "ไอ้เว...มึงนี่มัน........!!!

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more