@เวลา 22.00 น. 🕗
บรรยากาศในห้องรับแขกเงียบสนิทจนได้ยินเสียงเข็มนาฬิกาดังเป็นจังหวะ ผมนั่งอยู่ตรงโซฟา ตาจ้องไปที่ประตูเป็นพัก ๆ พลางถอนหายใจอย่างหงุดหงิดสลับกับความกังวลที่พอกพูนขึ้นทุกนาที มิเกลออกไปตั้งแต่หัวค่ำ โดยไม่บอกว่าไปที่ไหน โทรไปหลายสายก็ไม่มีการรับ บางสายก็ตัดทิ้งอย่างไม่ใยดี ความรู้สึกหงุดหงิดเริ่มกลายเป็นความกระวนกระวาย มือที่ถือมือถือกำแน่นจนข้อขาว ดวงตาไม่ละไปจากหน้าจอเผื่อจะมีสายจากเธอโทรกลับมา แต่แล้ว... เสียงเรียกเข้าจากมือถือก็ดังขึ้น ทำให้ผมสะดุ้งเฮือก มือรีบกดรับทันทีเมื่อเห็นชื่อคนโทรเข้า
"ว่างัยว่ะ..โทรมาดึกขนาดนี้.." เสียงผมต่ำและเครียด แม้จะพยายามควบคุมอารมณ์ให้ดูนิ่ง แต่ภายในกลับร้อนรุ่มเหมือนมีไฟเผา
"ไอ้เว..มึงมารับมิเกลที..." : มาคาสมันสาดคำพูดออกมา น้ำเสียงดูร้อนใจ คำพูดของมันทำให้หัวใจผมหยุดเต้นไปชั่วครู่
"ที่ไหน? .." ผมลุกพรวดขึ้นทันที แม้จะยังไม่ได้ยินค
