@เช้าวันต่อมา 08.00 น.
ผมนั่งนิ่งอยู่ที่โต๊ะอาหารในห้องรับประทานอาหาร ความเงียบงันปกคลุมทั่วห้องเหมือนหมอกบางๆ ที่แผ่คลุมหัวใจ มันเป็นเช้าที่เงียบผิดปกติ เงียบเสียจนผมได้ยินเสียงเข็มนาฬิกา มันดังชัดเจนราวกับกำลังเตือนอะไรบางอย่าง ผมนั่งอยู่ตรงนี้ตั้งแต่หกโมงเช้า รอใครบางคน รอเธอ...ทั้งที่ปกติเธอจะออกมาเตรียมอาหารให้ผมตั้งแต่ไก่โห่ แต่วันนี้ ไม่มีเสียงช้อนกระทบจาน ไม่มีเสียงน้ำจากกาน้ำร้อน ไม่มีแม้แต่เงาของเธอ ผมหันไปมองประตูห้องนอนของเธอเป็นพักๆ หัวใจรู้สึกหน่วงๆ เหมือนขาดอะไรบางอย่างในจังหวะของชีวิต จนกระทั่งเสียง แกร๊ก ของลูกบิดประตูหมุนเบาๆ ดังขึ้น
เธอเปิดประตูออกมาในสภาพที่ดูไม่เหมือนเดิม ดวงตาแดงช้ำ ผมเผ้ายุ่งเหยิง ร่างกายเหมือนสั่นเล็กน้อย เธอถือโทรศัพท์แนบหู น้ำตาไหลออกมาโดยไม่ทันได้เช็ดหรือปกปิด เธอเดินออกมาอย่างร้อนรน เท้าก้าวไม่มั่นคงนัก และเหมือนจะลืมว่ามีใครนั่งอยู่ในห้อง มือ
