“พี่ติณห์… มิลอยากกินก๋วยเตี๋ยว” เสียวสันหลังเลยกู เธอแม่งบทจะพูดดีก็ดีจนกูตั้งรับไม่ทัน บอกแค่นั้นไม่พอหันมามองตาใสแป๋ว ไอ้นิสัยแบบนี้เธอเคยไปใช้กับใครมาวะ
แล้วมันได้ผลใช่ไหมถึงเลือกที่จะมาใช้กับกู กูเลยแหละ คนที่มันพ่ายแพ้ให้กับอะไรๆ ที่มันอ่อนโยนแบบนี้เหมือนกัน
“ขอแวะซดก๋วยเตี๋ยวก่อนกลับได้ไหมคะ”
“เดี๋ยวนะ เด็กนอกจริงๆ ปะเธออ่ะ ไปไงมาไงถึงออกสไตล์นี้ได้” แวบหนึ่งที่คนถูกทักชะงักไป จากนั้นมิลลิก็กลบเกลื่อนด้วยการคลี่ยิ้มออกมา
“หนูเป็นคนไทยน้า~ ไม่อย่างนั้นจะพูดไทยชัดแจ๋วแบบนี้เหรอ เอ๊ะ! ใช่แหละ ก็พี่ไม่ชอบสังเกตนี่นา” คนบอกเอียงคอไปมาขณะที่คุย ทำตัวน่ารักน่าชังตัวเล็กตัวน้อยจนปั่นป่วนไปหมดแล้วใจกูเนี่ย
ฝ่ามือใหญ่ยกขึ้นลูบใบหน้าของตัวเองพลางสลัดศีรษะแรงๆ
“สรุปไปกินก๋วยเตี๋ยวก่อนได้ไหมคะ อยากกินเย็นตาโฟบ้าง ใส่ลูกชิ้นปลาเยอะๆ พิเศษใส่ใจไปเลย”
“บ้านเธอบอกเหรอว่าก๋วยเตี๋ยวมันพิเศษใ
