“…พี่ติณห์ ลุกขึ้นมากินข้าวก่อน” แรงสะกิดที่ต้นแขน รบกวนเวลานอนส่งผลให้คนที่หลับอยู่บนเตียงขยับเปลือกตาอย่างเชื่องช้า
ฝ่ามือเย็นๆ แตะลงบนหน้าผาก ก่อนจะแนบลงมาที่ข้างแก้มจนได้กลิ่นหอมจางๆ จากข้อมือ
“ยังปวดหัวอยู่ไหมคะ” เสียงหวานปนความห่วงใยเอ่ยถามจนใจคนฟังกระตุก
“อือ” ขานรับออกมาเบาๆ ที่จริงคือยังปวดอยู่แม้จะไม่ได้ปวดมากเหมือนเมื่อวานแล้ว แต่รู้เลยว่าร่างกายของเขาเพลียมาก เหนื่อยจริงๆ
“ไข้ลดลงจากเมื่อคืนแล้วนะคะ แต่ก็ยังสูงอยู่ ลุกขึ้นกินข้าวไหวไหมคะ”
“ไม่หิวอ่ะ ขอยาอย่างเดียวได้ไหม”
“กินนิดเดียวก็ได้ค่ะ รองท้องก่อนกินยา หนูซื้อยาแก้ปวดแบบดีมา คุณหมอบอกว่าต้องทานหลังอาหารไม่อย่างนั้นยาจะกัดกระเพาะ” คนฟังถอนลมหายใจออกมาเบาๆ
ฝ่ามือใหญ่ยกขึ้นแตะที่หน้าผากของตัวเองสัมผัสได้ถึงเจลลดไข้ที่แปะอยู่บนนั้น
ทั้งที่ห้องของเขาไม่ได้มีอะไรพวกนี้หรอก เจลติดลดไข้ ยาลดไข้ หรือแม้แต่พวกเครื่อง
