“อื้ออ~” แก้มเนียนที่โดนลูบ พร้อมกับการใช้ฝ่ามือสะกิดเบาๆ ส่งผลให้คนที่หลับอยู่บนโซฟาขยับตัวอย่างเชื่องช้า
กลิ่นหอมอ่อนๆ ที่จำได้ว่าเคยติดอยู่บนเสื้อผ้าของคนที่อาศัยอยู่ร่วมกัน ซึ่งตอนที่มันสผมกับกลิ่นหอมจากเนื้อตัวของเขาที่มันเคยทำให้หัวใจดวงนี้เต้นแรงส่งผลให้มิลลิเปิดเปลือกตาขึ้น เกือบจะดันตัวลุก เพราะในหัวกำลังคิดว่าคนที่นอนป่วยอยู่อาจจะกำลังต้องการความช่วยเหลือจากเธอ
ทว่าเจ้าของฝ่ามือที่ดันเธอให้นอนอยู่กับที่กลับเป็นเขาที่เธอเผลอห่วงใยอย่างไม่รู้ตัว
“เป็นอะไรหรือเปล่าคะ ไข้ขึ้นไหม” มือเรียวคว้าหมับที่ข้อมือหนาเพื่อสัมผัสไอความร้อนจากร่างกายของเขา ยังรู้สึกว่ามันอุ่นๆ อยู่ แต่มันก็ดีกว่าเมื่อคืนและตอนเช้านั่นแหละ
“หิว” พอได้ยินแบบนั้นมิลลิตวัดสายตาไปที่นาฬิกาแขวนผนังอย่างรวดเร็ว
“บะ บ่ายสาม!” แน่นอนว่าตกใจมากเพราะจำได้ว่าหลังจากที่เธอเตรียมมื้อเช้าให้เขา จัดการทุกอย่างจนเรียบร้อย
