เวลา 18.00 น.
แสงสุดท้ายของวันค่อย ๆ ละลายไปกับขอบฟ้า อากาศเย็นยะเยือกจนลมหายใจที่พ่นออกมากลายเป็นไอขาว ๆ
ทันใดนั้นเองเสียงพี่ว้ากตะโกนผ่านโทรโข่งดังทั่วภูสอยดาว
“น้อง ๆ ไปอาบน้ำได้เลยครับ! ที่นี่จะมีจุดอาบน้ำรวมอยู่ข้างลานหินนั่น!”
“ตรงนั้นจะมีถังน้ำให้หนึ่งใบกับก๊อกน้ำ น้อง ๆ เติมน้ำแล้วอาบได้เลย!”
“แต่ขอย้ำ…คนที่ถูกทำโทษได้อาบทีหลังเพื่อน คือต้องรอให้เพื่อนอาบหมดก่อนนะครับ!”
เสียงหัวเราะและเสียงโอดครวญดังระงมทั่วค่าย
“พี่คะ หนาวมากเลยค่ะ!”
“พี่ครับ ขอไฟอุ่นได้ไหม!”
“ไม่มีครับ! บนภูมีแต่ไฟดาวกับไฟหัวใจ~”
เสียงพี่ออโต้ปิดท้ายพร้อมเสียงโห่จากน้อง ๆ
มินที่ยืนกอดแขนตัวเองอยู่ข้างเกลถึงกับบ่นอุบอิบ
“อยากจะกรี๊ดจริง ๆ เลยอ่ะเกล! หนาวยังกับอยู่ขั้วโลกเหนือ!”
เกลมองไอเย็นที่ลอยออกจากปากตัวเองแล้วตาลอย
“ฉันว่าถ้าอีกสิบนาทีไม่อาบ…เราคงกลายเป็นน้ำแข็งแน่ ๆ มิน”
“ฮือออ อยากกลับไปอาบ
