บทที่ 2 หนุ่มเพลย์บอยประจำคณะ

1025 Words

อีกด้าน มหาวิทยาลัย XX เป็นมหาวิทยาลัยรัฐบาลชื่อดังอันดับหนึ่งของประเทศไทย ที่คณะวิศวกรรมศาสตร์ “เฮ้ย! ไอ้คิณ มึงหยุดจู๋จี๋กันก่อนได้ไหมวะ!” เสียงบ่นของ ออโต้ เพื่อนสนิทดังขึ้นจากอีกฝั่งโต๊ะ เมื่อเห็นเพื่อนตัวดีเอาแต่นั่งกอดสาวอยู่แทนที่จะช่วยจัดของ “อีกสองวันก็ปฐมนิเทศแล้วนะเว้ย หลังจากนั้นก็รับน้องสามวันสองคืน มึงจะทันไหมเนี่ย! วันนี้ไอ้เหี้ยไทม์ก็ไม่มา มึงก็ติดสาวอีก” “โธ่…ไอ้ออโต้ มึงจะซีเรียสไปทำไม คนจัดงานก็มีตั้งเยอะ กูแค่พักสายตาเฉย ๆ เห็นไหม” เสียงของ คิณกร กิตติวรกุล หรือ “พี่คิณ” พี่ว้ากปีสามสุดหล่อประจำคณะวิศวะดังขึ้นด้วยน้ำเสียงสบาย ๆ พร้อมรอยยิ้มกวนประสาท พร้อมกับร่างสูงในเสื้อช็อปเปิดคอกำลังใช้นิ้วม้วนผมของสาวสวยข้างกายเล่น ซึ่งสายตาเจ้าชู้ของเขาเรียกเสียงแซวจากเพื่อนร่วมโต๊ะได้แทบทุกครั้งที่มองมา “ไอ้หมาบ้านี่…” ออโต้ถอนหายใจพลางส่ายหัว “มึงนี่เปลี่ยนสาวเดือนละคน กูตามไม่ทันจริง ๆ” “อย่าพูดงั้นสิวะ กูแค่รักสนุก ไม่ได้ผูกพัน” พี่คิณหัวเราะในลำคอ ก่อนจะหันไปยิ้มให้สาวในอ้อมแขน “จริงไหมครับคนสวย?” หญิงสาวหัวเราะเขิน ๆ ก่อนจะตีแขนเขาเบา ๆ แล้วลุกขึ้น “ไปละพี่คิณ เดี๋ยวแฟนเก่าพี่มาเห็นฉันตายแน่” “หึ…งั้นคืนนี้ค่อยโทรมาก็ได้ เบอร์เดิมนะ” เขายกมุมปากยิ้มมุมเดียวแบบที่ใครเห็นก็ใจละลาย เมื่อสาวเดินจากไป ออโต้ก็ปาบอลเข้าที่หลังคิณ “กลับมาทำงานได้แล้วไอ้บ้า! รับน้องปีนี้ถ้ามึงยังไม่จริงจัง กูให้มึงโดนสั่งลงโทษแน่!” “ครับ ๆ พี่ว้ากในตำนาน” คิณหัวเราะพลางยกมือยอมแพ้ ก่อนจะก้มหน้าช่วยเพื่อนจัดเอกสารรับน้องในที่สุด ขณะที่คิณกำลังช่วยออโต้จัดกล่องอุปกรณ์สำหรับกิจกรรมรับน้อง เสียงใสคุ้นหูก็ดังขึ้นจากประตูทางเข้า “อ้าว มีนามาละ!” ออโต้ร้องทักก่อนจะวางของในมือลง หญิงสาวร่างบางในชุดนักศึกษาวิศวะปีสามก้าวเข้ามาพร้อมถุงเครื่องดื่มและขนมเต็มมือ ด้านหลังของเธอมีชายหนุ่มแต่งสูทดูภูมิฐานเดินตามมาติด ๆ แฟนใหม่ของเธอที่เพิ่งมาส่งถึงคณะ “ขอโทษทีน้า ที่ฉันมาช้า” มีนายิ้มหวาน “นี่ ๆ ฉันซื้อชานมไข่มุกกับขนมมาฝากทุกคน แบ่งกันเลยนะ” “โห น่ารักอีกแล้วว มีนา!” เสียงเพื่อน ๆ ปีสามในกลุ่มดังขึ้นด้วยความดีใจ เธอแจกของด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน ก่อนจะโบกมือให้แฟนหนุ่มที่รออยู่หน้าตึกกลับไป ขณะหันกลับมา…ดวงตาคู่สวยของมีนาเผลอสบเข้ากับดวงตาคมของคิณเพียงชั่วเสี้ยววินาที วินาทีนั้น… อากาศในห้องเหมือนจะนิ่งไป เธอเบือนหน้าไปอีกทางแทบจะทันที ส่วนเขาก็แกล้งหัวเราะใส่ออโต้ ทำเป็นไม่เห็นอะไรทั้งนั้น “มึงจะหัวเราะอะไรของมึงวะ ไอ้คิณ?” ออโต้ขมวดคิ้ว “ก็ไม่มีอะไร…” เขาตอบพลางก้มหน้าหยิบเทปกาวใส่มือ เหมือนตั้งใจทำงานเต็มที่ ทั้งที่ใจกลับวูบวาบอย่างประหลาด แต่เพื่อน ๆ คนอื่นอาจไม่ทันสังเกต ในหัวของคิณกลับเต็มไปด้วยภาพในอดีต วันที่มีนาเคยหัวเราะให้เขาแบบนี้ วันที่เธอเคยนั่งอยู่ข้าง ๆ และเรียกเขาว่า “คิณเป็นของมีนาคนเดียวนะ ถ้าจับได้ว่ามีใครล่ะก็จะเชือดคอเลย” ใช่… มีนา คืออดีตของเขา แฟนคนแรกและคนเดียวที่เขาเคยรักจริง ๆ พวกเขาคบกันตั้งแต่ปีหนึ่ง จนกระทั่งเลิกกันไปเมื่อสองปีก่อนด้วยเหตุผลที่ไม่มีใครพูดถึงตรง ๆ ตั้งแต่นั้นมา…คิณก็กลายเป็นเพลย์บอยที่เปลี่ยนสาวไม่ซ้ำหน้า แต่ลึก ๆ แล้ว เขาไม่ได้อยากเจ้าชู้ เขาแค่พยายามหาคนมาแทนที่… แต่ไม่มีใครเหมือน “มีนา” ได้เลย ขณะที่เขากำลังคิดมือหนาก็พลางยกชานมไข่มุกขึ้นดื่มกลบความรู้สึกในอก พลางหัวเราะใส่เพื่อนเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้งที่หัวใจ…ยังวุ่นวายไม่ต่างจากวันแรกที่เลิกกัน หลายชั่วโมงต่อมา หลังจากทุกคนเริ่มเก็บของใส่กล่องเตรียมกลับบ้าน คิณก็นั่งพิงโต๊ะ ทำท่าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้งที่ในใจกลับเต็มไปด้วยความว่างเปล่าที่คุ้นเคย เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เปิดรายชื่อแชต ก่อนจะพิมพ์ข้อความสั้น ๆ ถึงหญิงสาวคนหนึ่งที่เพิ่งเจอกันเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน “คืนนี้เจอกันที่คอนโดพี่” ไม่ถึงนาที… ข้อความตอบกลับก็ดังขึ้นพร้อมอีโมจิรูปหัวใจ “ค่ะ เดี๋ยวฉันอาบน้ำรอพี่เลย ❤️” เขามองหน้าจอนิ่ง ๆ สักพัก ก่อนจะปิดมันลงแล้วเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกงสีเข้ม ริมฝีปากยกยิ้มบาง ๆ แต่ในแววตากลับมีแต่ความเหนื่อยล้า ใช่… เขารู้ตัวดีว่าไม่ได้ต้องการความสัมพันธ์แบบนั้นจริง ๆ แค่ “หาที่ระบาย” ให้ลืมความเจ็บในใจบ้างก็เท่านั้น ผู้หญิงพวกนั้นต่างก็รู้และยินยอม ไม่มีใครผูกพัน ไม่มีใครรักจริง ต่างฝ่ายต่างเข้าใจ ต่างฝ่ายต่างวิน ไม่รอช้าเขาก็ลุกขึ้น หยิบเสื้อช็อปพาดบ่า ก่อนจะเดินออกจากตึกคณะวิศวะ ในหัวมีแต่ความคิดสับสนและภาพใบหน้าเก่าที่ไม่เคยลบหายไปจากใจ “ลืมสิวะ…มันก็แค่เรื่องเก่า” เขาพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะขับรถออกจากลานจอด มุ่งหน้าไปยังคอนโดหรูใจกลางเมือง โดยที่ไม่รู้ว่า คืนนี้…จะมีใครบางคนเพิ่งย้ายเข้ามาอยู่ข้างห้องของเขาพอดี

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more