บทที่ 7 ยิ่งไม่อยากเจอกลับยิ่งเจอ

1453 Words

ณ ชั้นบนสุดของคอนโด ในห้องฟิตเนสโล่ง ไม่มีเสียงเครื่องออกกำลังกายดังเลยสักชิ้น มินผลักประตูกระจกเข้ามา พลางมองรอบ ๆ อย่างโล่งใจ “เย้ ไม่มีใครเลย~” เจ้าของใบหน้าสวยยิ้มกว้าง ยืดแขนยืดขาเหมือนคนที่เพิ่งได้ครอบครองสนามเด็กเล่นส่วนตัว ตอนนี้หญิงสาวร่างเล็กในชุดออกกำลังกายสีขาวสะอาดก้าวขึ้นลู่วิ่ง พร้อมกับกดตั้งค่าลู่วิ่งจากเบาที่สุด ก่อนจะเริ่มเดินช้า ๆ “แค่เดินชิล ๆ พอ ไม่ต้องจริงจังมาก” เธอพึมพำเบา ๆ ก่อนจะเพิ่มความเร็วอีกนิด จนกลายเป็นวิ่งเหยาะ ๆ ผ่านไปสิบนาทีกว่า ๆ เหงื่อเริ่มผุดขึ้นตามไรผม แต่รอยยิ้มยังประดับอยู่บนใบหน้า เพราะช่วงเวลาสงบสุขแบบนี้ เธอไม่ค่อยได้เจอบ่อยนัก แต่แล้ว… แกร๊ก! เสียงประตูฟิตเนสดังขึ้นเบา ๆ พร้อมเสียงฝีเท้าหนัก ๆ ที่เดินเข้ามาจากด้านหลัง มินไม่ได้หันมอง คิดว่าเป็นผู้อาศัยคนอื่น เธอยังวิ่งต่อไปตามจังหวะเพลงในหูฟัง จนกระทั่ง… “หืมม… ฟิตน่าดูเลยนะ” เสียงทุ้มต่ำที่คุ้นหูดังขึ้นข้างหลัง ทำเอาคนบนลู่วิ่งชะงักจนเกือบสะดุด เธอหันขวับไปตามเสียง และภาพตรงหน้าก็ทำให้หัวใจเธอเต้นแรงกว่าเดิม “พะ…พี่คิณ!?” ชายหนุ่มในเสื้อกล้ามฟิตเนสสีดำก้าวเข้ามาอย่างสบาย ๆ กล้ามแขนและแผ่นอกแน่นไปด้วยเหงื่อแวววาว เส้นผมเปียกเล็กน้อยจากการอาบน้ำก่อนหน้า “ครับ พี่เอง” เขายิ้มมุมปากแบบเจ้าเล่ห์ ดวงตาคมกริบทอดมองเธอราวกับกำลังสนุกกับการแกล้ง ภาพเหตุการณ์ “เสียงในห้อง” เมื่อตะกี้แวบเข้ามาในหัวมินทันที เธอหน้าแดงวาบไปถึงหู รีบหันกลับไปจ้องหน้าจอลู่วิ่ง ตั้งใจทำเหมือนไม่เห็นเขา อย่าสนใจ อย่าสนใจ คนแบบนี้ต้องอยู่ให้ไกลไว้ที่สุด! แต่เสียงของเขาก็ยังตามมาอีก “หืม หน้าแดงเชียว ไม่สบายเหรอ?” น้ำเสียงนั้นเจือแววขำ “ถ้าเป็นแบบนี้ จะไปเดินป่าไหวเหรอเนี่ย?” มินยังไม่ตอบ เธอเร่งความเร็วลู่วิ่งแทนราวกับตั้งใจหนีการสนทนา แต่ไม่ทันไร มือใหญ่กลับเอื้อมมาจะวัดอุณหภูมิหน้าผาก “อย่ามาแตะนะคะ!” เธอเบี่ยงตัวหลบทันที ทว่าการเคลื่อนไหวกระทันหันนั้นทำให้เท้าเล็กพลาด วืด! ว๊ายยย! ลู่วิ่งที่ยังหมุนอยู่ดึงเธอถอยหลังออกไปทันที ร่างเล็กเกือบจะล้มลงกับพื้น แต่ก่อนที่หลังเธอจะกระแทกพื้นแข็ง วงแขนแกร่งคู่หนึ่งก็โอบรัดเอวเธอไว้แน่นในจังหวะพอดี หมับ! หัวใจมินเต้นกระหน่ำ ร่างเธอแนบกับอกเปียกเหงื่อของเขาอย่างจัง กลิ่นสบู่จาง ๆ และกลิ่นกายผู้ชายผสมกลิ่นเหงื่อทำให้เธอหายใจติดขัด “ระวังหน่อยสิครับ เดี๋ยวจะเจ็บตัวเอานะ” เสียงทุ้มของเขาดังข้างหู ใกล้จนลมหายใจอุ่น ๆ ของเขาเป่ารดข้างแก้ม มินเบิกตาโพลง รีบหลุบสายตาลงต่ำเพราะกลัวเห็นหน้าเขาใกล้กว่านี้ เธอกระพริบตาถี่ พูดเสียงสั่น “ปะ…ปล่อยฉันค่ะ” “แน่ใจนะ?” เขาถามกลับ ริมฝีปากแตะแสยะยิ้ม “ปล่อยสิคะ!” “ตามคำขอครับ” ฟึบ! เขาปล่อยจริง แต่แทนที่จะยืนได้ เธอกลับร่วงลงไปนั่งกองกับพื้นแทน “โอ๊ย!” มินร้องออกมาทันที “คนบ้า! จะปล่อยลงมาจริง ๆ ทำไมล่ะ!” คิณหัวเราะในลำคอเบา ๆ ก่อนจะก้มลงมาระดับสายตา “ก็เมื่อกี้น้องบอกให้ปล่อยนี่ครับ” เขายักคิ้ว “พี่ก็ไม่อยากฉวยโอกาสใคร ถ้าเขาไม่เต็มใจ” น้ำเสียงนั้นทั้งยียวน ทั้งอบอุ่น และชวนให้หน้าแดงในเวลาเดียวกัน มินกำหมัดแน่น แล้วหันหน้าหนี “อย่ามาพูดแบบนี้นะคะ! ฉันจะไปฟิตร่างกาย ไม่ได้อยากมาคุยกับพี่!” “ได้เลยครับ” เขายกมือยอมแพ้ แต่รอยยิ้มมุมปากยังไม่จาง “งั้นพี่ขอว่ายน้ำก่อนละกัน เผื่อคืนนี้จะ…นอนหลับง่ายขึ้น” “ห๊ะ?” “หมายถึง…ออกกำลังกายไงครับ” เขากระพริบตาใส่ ก่อนจะเดินผ่านไปอย่างไม่ทุกข์ร้อน มินมองตามแผ่นหลังกว้างที่เปียกชื้นนั้นอย่างหงุดหงิดปนหน้าแดงจัด “คนอะไร ยั่วชะมัด!” เธอกัดริมฝีปากเบา ๆ แล้วรีบลุกขึ้น ตั้งใจจะฟิตร่างกายต่อ แต่หัวใจกลับเต้นแรงกว่าตอนวิ่งบนลู่วิ่งเสียอีก หลังจากออกกำลังกายบนลู่วิ่งจนเหงื่อท่วม มินก็ยังไม่อยากกลับห้องไปฟัง “เสียงกิจกรรมเข้าจังหวะ” ของพี่คิณข้างห้องอีก เธอจึงตัดสินใจเปลี่ยนชุดเป็นชุดว่ายน้ำ วันใหม่ทั้งที ขอให้ได้ผ่อนคลายหน่อยก็แล้วกัน “ตอนนี้พี่เขาคงไปแล้วแหละ” เธอพูดแล้วเดินไปที่ห้องล็อกเกอร์ของคอนโด ที่นี่ตกแต่งเรียบหรู แถมยังมีกลิ่นสบู่และผ้าขนหนูสะอาดโชยในอากาศ เธอหยิบชุดว่ายน้ำวันพีซสีฟ้าอ่อนที่ซื้อไว้แต่ยังไม่เคยใส่มาออกจากกระเป๋า ก่อนจะสวมทับด้วยเสื้อคลุมผ้าขาวบาง ๆ เมื่อก้าวเท้าออกมาสู่ชั้นดาดฟ้าที่มีสระว่ายน้ำกลางแจ้ง แสงของไฟส่องกระทบผิวน้ำระยิบระยับ “ว้าว… วิวดีจัง” เธอพึมพำกับตัวเอง ดวงตาเป็นประกาย สายลมเย็นพัดผมเธอปลิวเบา ๆ ร่างเล็กเดินเท้าเปล่าไปริมสระ วางผ้าขนหนูไว้บนเก้าอี้พัก แล้วค่อย ๆ แช่ปลายเท้าลงในน้ำ “อืม… น้ำไม่เย็นมาก กำลังดีเลย~” มินค่อย ๆ ลื่นตัวลงในน้ำจนถึงระดับอก แรงลอยเบา ๆ ทำให้เธอรู้สึกเหมือนทุกอย่างรอบตัวเงียบสงบ ความเมื่อยล้าที่สะสมจากการออกกำลังกายหายไปในทันที “อยู่ที่ต่างประเทศไม่ค่อยได้ว่ายน้ำเลยแฮะ…” เธอพึมพำพลางว่ายน้ำช้า ๆ ไปตามแนวสระ “กลับมาคราวนี้ขอใช้ชีวิตให้คุ้มเลยก็แล้วกัน” ผิวน้ำสะท้อนแสงระยิบราวกับกลิตเตอร์ สายลมยามเย็นปะทะผิวหน้าอย่างอ่อนโยน ร่างเล็กว่ายไปกลับสองสามรอบ แล้วหยุดพิงขอบสระ ยกมือปาดน้ำออกจากใบหน้า “อื้ม… แบบนี้แหละ อิสระของจริง” เธอยิ้มบาง ๆ สูดอากาศเข้าปอดเต็ม ๆ ก่อนจะหลับตา ปล่อยให้เสียงน้ำกระทบขอบสระกล่อมเธอให้รู้สึกสงบ แต่แล้ว… เสียง แกร๊ก! ของประตูฝั่งฟิตเนสดังขึ้นอีกครั้ง ตึก ตึก ตึก! เสียงรองเท้าแตะพื้นคอนกรีตดังเข้ามาเป็นจังหวะ มินลืมตาขึ้น พลางชะโงกมองจากสระ “ใครอีกล่ะ…” เธอบ่นเบา ๆ แต่ยังไม่ขยับจากที่เดิม จากนั้นเสียงฝีเท้าหนัก ๆ ดังเข้าใกล้ขึ้นทุกที ตามมาด้วยเสียงทุ้มที่เธอจำได้แม่นยิ่งกว่าเสียงนาฬิกาปลุก “อ้าว… นึกว่าน้องวิ่งจนเหนื่อย และกลับห้องไปแล้วเสียอีก ยังว่ายน้ำได้อีกเหรอเนี่ย ฟิตจริง ๆ” มินเบิกตาโพลง “พะ…พี่คิณ!?” เขายืนอยู่ตรงขอบสระในชุดกางเกงว่ายน้ำสีเข้ม ผ้าขนหนูพาดบ่า ผมยังชื้นจากการอาบน้ำ พร้อมกับกล้ามเนื้อเปียกน้ำสะท้อนแสงไฟนีออนเหนือศีรษะ มินหน้าแดงก่ำ รีบหันกลับทันที “โอ๊ย… ทำไมต้องเจอทุกที่เลยวะเนี่ย!” “หึ ๆ” เขาหัวเราะในลำคอ “คอนโดนี้ฟิตเนสมันมีอยู่ที่เดียวมั้งครับ พี่ออกกำลังกายทุกวัน…ไม่ให้เจอได้ยังไงล่ะ” มินที่ได้ยิน เชิดใบหน้าขึ้น ไม่พูดต่อ แล้วรีบว่ายหนีไปอีกฝั่ง แต่เสียงน้ำที่กระเซ็นก็ดึงดูดให้เขาเดินตามลงสระในอีกไม่กี่วินาที ตูม! เสียงน้ำกระเซ็นขึ้นเป็นวง มินสะดุ้งจนเกือบจมน้ำ “เฮ้ย! พี่จะโดดมาทำไมตรงนี้!” “ก็สระมันกว้างนี่ครับ พี่อยากว่ายฝั่งนี้บ้าง” เขาตอบหน้าตาย แต่แววตาเจ้าเล่ห์ชัดเจน มินกัดริมฝีปากแน่น “จะไปทางไหนก็ไปเลยค่ะ อย่ามายุ่งกับฉัน!” “ครับ ๆ พี่ไม่ยุ่ง…” แต่รอยยิ้มมุมปากของเขากลับยิ่งกวนประสาทกว่าเดิม เธอหันหลังให้ พยายามว่ายออกห่าง แต่เสียงหัวเราะเบา ๆ ของเขายังคงดังตามหลังมา หัวใจของมินเต้นแรงจนเธอแทบจะไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะว่ายน้ำ… หรือเพราะผู้ชายข้างห้องที่บังเอิญตามมาทุกที่กันแน่

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more