เช้าของวันใหม่ เปลือกตาสวยเปิดขึ้นก็พบว่าตนนั้นซุกอยู่ในอกคนตัวโต มีแขนแกร่งกอดรัดเอาไว้
“คนฉวยโอกาส เผลอเป็นไม่ได้เชียว” ตำหนิเขาในใจ เมื่อรอให้จินอ๋องรู้สึกตัว ทว่าเขาก็ยังคงนอนเฉย ร่างเล็กจึงค่อยๆ ถอยออกห่าง ทว่าแขนแกร่งก็ยังกอดรัดไว้
“ยังเช้าอยู่เลย จะรีบไปไหนหรือ” เสียงแหบพร่าเปล่งออกมา โดยที่ไม่ได้เปิดเปลือกตาแม้แต่น้อย
“เช้าของพระองค์ แต่สายของหม่อมฉันเพคะ ปล่อยได้แล้วเพคะ เราคุยกันแล้วไม่ใช่หรือว่าห้ามพระองค์เข้าใกล้หม่อมฉัน นี่อะไรกัน ไยถึงมานอนบนเตียงหม่อมฉันได้” ตำหนิเขาพร้อมกับยกมือดันแผงอก
“ก็พี่ถูกพิษกลับห้องไม่ไหวนี่” เสียงออดอ้อนดังขึ้น แม้คนน้องจะตำหนิเขา มิหนำซ้ำจินอ๋องยังขยับกายลงต่ำ ซุกใบหน้าคมคายใส่อกอวบของหรูซินจนนางตัวสั่นเทา
“ทะ…ท่านอ๋อง ถอยออกไปนะเพคะ” เสียงติดขัดดังขึ้นเมื่ออีกฝ่ายฉวยโอกาสหนักกว่าเดิม คนตัวโตก็ช่างกระไร หาได้ถอยออกเช่นที่คนน้องบอกไม่
“นอนต่อ
