ถ้าหลานร่าน หลานขอโทษ

ทำไมของผู้ชายแต่ละคนไม่เหมือนกัน?

ถ้าหลานร่าน หลานขอโทษ

ตอน ทำไมของผู้ชายแต่ละคนไม่เหมือนกัน?

รุ่งอรุณของวันใหม่มาเยือนอย่างสดใส แสงแดดอ่อนๆ สาดส่องลงมากระทบสนามหญ้ากว้างใหญ่ที่เขียวขจีราวกับพรมกำมะหยี่ คุณท่านพิพัฒน์ กำลังถือไม้กอล์ฟวาดวงสวิงอย่างสง่างาม เสียงไม้กระทบลูกกอล์ฟดัง แป๊ก! ตามด้วยเสียงลูกกอล์ฟที่พุ่งแหวกอากาศไปไกลลิบ

ที่ระเบียงคฤหาสน์ คุณหญิงศศิประภาในชุดผ้าไหมจีนสีทองอร่าม กำลังนั่งจิบชาเออร์ลเกรย์จากถ้วยกระเบื้องเคลือบโบราณ ควันไอน้ำลอยกรุ่นขึ้นมาบางๆ เธอแย้มยิ้มอย่างอ่อนโยนขณะใช้มือเรียวลูบขนปุยของเจ้าปังปิ้ง สุนัขพันธุ์ปอมเมอเรเนียนตัวโปรดที่นอนขดอยู่บนตัก

ไม่ไกลกันนักคุณหนูน้ำฟ้านั่งอยู่บนชิงช้าไม้ใต้ต้นไม้อายุนับร้อยปีที่แผ่กิ่งก้านสาขาให้ร่มเงา ตรงหน้าเธอมีเฟรมผ้าใบสำหรับวาดรูปตั้งอยู่ มือน้อยๆ ถือพู่กันและถาดสีน้ำ บรรจงแต่งแต้มสีสันลงบนผืนผ้าอย่างเพลิดเพลิน

คฤหาสน์หลังงามแห่งนี้โอ่อ่ากว้างขวางราวกับวังหลวง รอบรั้วใหญ่โตกินพื้นที่พอๆ กับมหาวิทยาลัยขนาดเลยก็ว่าได้ สนามหญ้ากว้างใหญ่ทอดยาวจรดขอบรั้วที่มองไม่เห็น สลับกับสวนดอกไม้นานาพรรณที่เบ่งบานชูช่ออวดความงาม สวนผลไม้ส่วนตัวที่อุดมสมบูรณ์ไปด้วยผลไม้นานาชนิด สวนผักออร์แกนิกที่เขียวขจี และบ่อปลาคาร์ปขนาดใหญ่ที่มีปลาสีสันสดใสว่ายวนอย่างสบายอารมณ์

โรงจอดรถขนาดใหญ่ข้างคฤหาสน์เผยให้เห็นรถคลาสสิกหายาก รถหรูราคาแพง และซุปเปอร์คาร์สีสดใส จอดเรียงรายอยู่เกือบยี่สิบคัน บ่งบอกถึงฐานะอันมั่งคั่งของเจ้าของบ้าน

ภายในบริเวณคฤหาสน์ เสียงคนสวนและคนงานเริ่มทำงานกันอย่างคึกคักในยามเช้า บางคนกำลังรดน้ำต้นไม้ บางคนตัดแต่งกิ่งไม้ บางคนถอนหญ้า ส่วนกลุ่มกรรมกรกำลังง่วนอยู่กับการสร้างโรงอบผลไม้ขนาดย่อมที่อยู่บริเวณท้ายสวน เสียงค้อนกระทบไม้ดังเป็นจังหวะ

ในคฤหาสน์ยังมีเชฟอาหารฝีมือดีถึงสามท่าน เชฟอาหารไทย เชฟอาหารจีน และเชฟอาหารฝรั่ง คอยรังสรรค์เมนูเลิศรสให้กับทุกคนในบ้าน และยังมีคนรับใช้อีกสิบกว่าคนคอยดูแลความเป็นอยู่ทุกอย่างของเจ้าบ้านให้เป็นไปอย่างราบรื่น

คุณหนูน้ำฟ้ายังคงนั่งอยู่บนชิงช้าใต้ต้นไม้ใหญ่ มือเล็กๆ ของเธอบรรจงวาดรูปแท่งเอ็น ห้าอันเรียงกันบนผืนผ้าใบด้วยสีน้ำ แต่ละเส้นสายถ่ายทอดลักษณะและลวดลายคดงอของแต่ละอันที่ยังจำติดตาอย่างแม่นยำ

"เอ ทำไมของฝรั่งใหญ่กว่าคนไทยมากนัก"

น้ำฟ้าพึมพำกับตัวเองเบาๆ เสียงพู่กันจรดผืนผ้า

"แล้วของคนไทยสามคนก็ไม่เหมือนกันเลย เชื้อชาติเดียวกันแท้ๆ ของพี่ทองก็ใหญ่กว่ากรรมกรสามคนนั้นนะ"

"แต่ฝรั่งใหญ่ที่สุดแล้วเหรอ?"

จู่ๆ เสียงผิวปากอย่างอารมณ์ดีก็ดังขึ้น พร้อมกับเงาร่างของคุณตาที่กำลังแกว่งไม้กอล์ฟเดินตรงเข้ามาหาหลานรัก น้ำฟ้าสะดุ้งเล็กน้อย

"วาดรูปอะไรอยู่เหรอหนูน้ำฟ้า" คุณตาเอ่ยถามขณะยังเดินมาไม่ถึงตัว

"อ๋อ! วาดรูปกล้วยค่ะ" น้ำฟ้าตอบกลับอย่างรวดเร็ว

"ไหน! ๆ ขอดูหน่อย" คุณตาวิ่งเข้ามาหาด้วยความกระตือรือร้น

พรื่ดดด! ๆ ๆ น้ำฟ้ารีบเอามือป้ายสีดำโปะกลบรูป แท่งเอ็นทั้งห้าอันบนผืนผ้าใบอย่างรวดเร็ว

"อ้าว! ลบทำไมล่ะ" คุณตาเอ่ยถามขณะวิ่งอ้อมเฟรมผ้าใบมาก้มมองงานศิลปะ

"อ๋อ! มันไม่สวยน่ะค่ะ หนูว่าจะวาดใหม่ แฮร่ ๆ"

น้ำฟ้าเงยหน้าตอบพร้อมรอยยิ้มแห้ง

"อ่อ! แล้ววันนี้ไม่เรียนพิเศษเหรอจ๊ะ" คุณตาถามพลางเอามือลูบผมน้ำฟ้าเบาๆ

"วันนี้หยุดค่ะ เพราะว่าหนูเรียนห้าวิชา หนึ่งสัปดาห์เลยว่างสองวันค่ะ" น้ำฟ้าตอบ

"อ๋อ! แล้วอยากให้ตาพาไปไหนหรืออยากเรียนอะไรเพิ่มไหม เช่นเทควันโด หรือเปียโน" คุณตาเอ่ยถามอย่างใจดี

น้ำฟ้าเงียบไปครู่หนึ่ง คำถามของคุณตาทำให้เธอฉุกคิดได้ถึงบางสิ่งบางอย่างที่เธอต้องการเรียนรู้เพิ่มเติม

"อ๋อ! คุณตาคะ หนูอยากเรียนเพิ่มแล้วค่ะ" น้ำฟ้าเอ่ยขึ้นด้วยความกระตือรือร้น

"เหรอ ดีๆ หนูอยากเรียนอะไรล่ะ" คุณตาถามด้วยรอยยิ้ม

"หนูอยากเรียนภาษาญี่ปุ่นค่ะคุณตา หาครูญี่ปุ่นมาสอนหนูทีนะคะ ขอครูผู้ชายนะคะ" น้ำฟ้าตอบ

คุณตาเลิกคิ้วเล็กน้อย "ได้สิหลานตา แต่ทำไมต้องเจาะจงครูผู้ชายล่ะ"

"ผู้ชายสอนดีค่ะ ใจเย็น หนูเรียนกับครูผู้หญิงหลายคนแล้วรู้สึกว่าพวกหล่อนชอบหงุดหงิด บางทีก็ชักสีหน้าใส่"

" จริงๆ นะคะคุณตา" น้ำฟ้าเขย่าแขนอ้อนคุณตา

"เอาๆ ก็ได้ๆ พรุ่งนี้เรียนภาษาญี่ปุ่นนะ เดี๋ยวตาให้คุณทนายหาครูให้" คุณตาตอบอย่างเอาใจหลานรัก

คุณทนายสาวมีนามว่า วลัย เป็นหญิงสาววัยสามสิบกว่าๆ ที่เฉลียวฉลาดและเก่งกาจ เธอไม่ได้ทำหน้าที่เพียงแค่ดูแลเรื่องกฎหมายให้กับตระกูลนี้เท่านั้น แต่ยังคอยเป็นเลขานุการส่วนตัวให้กับคุณตาและคุณหญิงยายอีกด้วย

รุ่งเช้าวันใหม่ แสงแดดอ่อนๆ สาดส่องเข้ามาในห้องนั่งเล่นใหญ่ของคฤหาสน์ บรรยากาศยังคงเย็นฉ่ำจากเครื่องปรับอากาศตามปกติ คุณทนายวลัยจัดการหาครูสอนภาษาญี่ปุ่นให้คุณหนูน้ำฟ้าได้อย่างรวดเร็ว

ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ ผิวขาว ตาตี่ ใบหน้าตี๋ๆ สวมแว่นตา ดูไปๆ ก็ละม้ายคล้ายหมอ ก้าวเข้ามาในห้อง เขาคือครูสอนภาษาญี่ปุ่นคนใหม่ของคุณหนูน้ำฟ้า

คุณหนูน้ำฟ้าในวันนี้ดูสดใสเป็นพิเศษ เธอสวมชุดเดรสผ้าไหมสีชมพูอ่อนที่ถูกตัดชายผ้าให้สั้นขึ้นมาเหนือต้นขาเล็กน้อย เผยให้เห็นเรียวขาขาวเนียนที่ดูน่ามอง เธอนั่งอยู่บนโซฟาตรงข้ามกับครูหนุ่ม ท่าทางดูสำรวม แต่ภายในใจกลับเต็มไปด้วยความตื่นเต้น เมื่อเธอตั้งใจไม่สวมกางเกงในมาเรียนแบบตัวต่อตัวกับครูคนใหม่

บทเรียนภาษาญี่ปุ่นเริ่มต้นขึ้นอย่างเรียบง่าย ครูหนุ่มเริ่มสอนคำศัพท์และประโยคพื้นฐาน คุณหนูน้ำฟ้าท่องตามด้วยปากเปล่าอย่างตั้งใจ

ขณะที่เธอกำลังท่องคำศัพท์ไปเรื่อยๆ เธอก็แกล้งยกขาสลับไขว้ไปมาอย่างช้าๆ แต่ละครั้งที่ขาของเธอถูกยกขึ้น ชายเดรสสั้นก็เปิดขึ้นเผยให้เห็นเนินน้อยที่ขาวเนียนแทบจะไร้เส้นขน กลีบสาวเรียวรีสีแดงสดที่ปิดสนิทชิดเชื้อ ปรากฏแก่สายตาของครูหนุ่มจากมุมมองตรงข้ามอย่างชัดเจน

อึ่ก!

ครูญี่ปุ่นกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ใบหน้าของเขาเริ่มแดงระเรื่อเล็กน้อย เป้ากางเกงสแล็คของเขาแข็งจนตุงโด่งขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด

ฮิ! น้ำฟ้าเหลือบมองเห็นก็เบิกตากว้างเล็กน้อย เมื่อกะจากขนาดที่นูนเด่นออกมา เธอก็ประเมินได้ว่าแท่งเอ็นลำนั้นใหญ่กว่าของพี่ทองคนสวนเสียอีก

น้ำฟ้ามองแท่งเอ็นที่ผงาดจนตึงเปรี๊ยะในเป้ากางเกงของครูหนุ่มด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น ก่อนที่เธอจะค่อยๆ ลุกขึ้นยืน เดินอ้อมโต๊ะมานั่งคุกเข่าตรงหน้าหัวเข่าของ คุณครูญี่ปุ่น แสงแอร์เย็นฉ่ำในห้องไม่ได้ช่วยลดความร้อนรุ่มที่แผ่ซ่านออกมาจากร่างกายของทั้งสองเลยแม้แต่น้อย

คุณครูญี่ปุ่นนั่งตัวแข็งทื่อ ปากสั่นจนพูดอะไรไม่ออก ดวงตาของเขาเบิกกว้างด้วยความตกใจปนประหลาดใจ เมื่อน้ำฟ้าค่อยๆ ใช้มือน้อยๆ ของเธอลูบไล้ไปตามหน้าขาของเขา ก่อนจะสอดมือไปรูดซิปกางเกงสแล็คสีเข้มของเขาอย่างช้าๆ

แคว่ก! ๆ

น้ำฟ้าค่อยๆ ล้วงดึงเอาแท่งเอ็นลำสีขาวอวบอ้วนของคุณครูญี่ปุ่นออกมาจากกางเกง เมื่อออกแรงบีบแล้วลำมันผงาดขึ้นมาเต็มกำมือของน้ำฟ้า

เธอออกแรงบีบแล้วรูดขึ้นลงอย่างช้าๆ ส่วบ! ๆ ๆ แท่งเอ็นโดนมือน้อยรีดรูดจนแดงเถือกตั้งแต่โคนยันปลายลำ

หูววว! คุณหนูอ้าปากค้าง ดวงตาของเธอเบิกกว้างเมื่อเห็นแท่งคุณครูญี่ปุ่นที่มันแข็งพองขึ้นอีกจนขนาดน้องๆ ของคุณอลัน

แท่งเอ็นร้อนแน่นหนับ ลำตรงดิ่ง ส่วนหัวบานโตกว่าส่วนกลางลำและส่วนโคนอย่างเห็นได้ชัด น้ำฟ้าจ้องมองแท่งเอ็นนั้นอย่างสนอกสนใจ ก่อนจะออกแรงกำกระชากลำโตด้วยความหมั่นเขี้ยว

ส่วบ! ๆ ๆ

"อิคึ! อึ! ๆ อึ๊ย!" คุณครูญี่ปุ่นร้องครางออกมาเป็นสำเนียงญี่ปุ่นผสมไทยมั่วไปหมด ใบหน้าของเขาแดงก่ำไปจนถึงใบหู