บำเรอรักเฮียภูวินทร์

เอี๊ยดดด!! เสียงรถหรูคันใหญ่สองคันขับเข้ามาจอดไล่เลี่ยกันที่โครงการบ้านเดี่ยวระดับ Luxury แห่งหนึ่งที่ตั้งอยู่ใจกลางเมือง จากนั้นก็ตามมาด้วยเสียงเปิดประตูรถและมีสองขายาว ๆ ของมาเฟียหนุ่มวัยสามสิบสองปีก้าวขาลงมายืนด้วยสีหน้าและท่าทางที่ดูทรงอำนาจ เฮียภูวินทร์ ผู้ซึ่งเป็นเจ้าของร่างแกร่งนั้นเดินมาหยุดอยู่บริเวณหน้าบ้านหลังขนาดพอดี เขาเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงและแสดงสีหน้าที่เต็มไปด้วยความร้ายกาจ จากนั้นเจ้าของร่างก็หันไปมองลูกน้องของตัวเองนับสิบคนที่ยืนอยู่ด้านหลัง ก่อนจะส่งสายตาให้บุกเข้าไปในบ้านทันที "โอ๊ย! ปล่อยนะเว้ย นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันวะ" จากนั้นไม่นานก็มีเสียงของชายวัยกลางคนผู้เป็นเจ้าของบ้านร้องโวยวายออกมาดังลั่น เนื่องจากตอนนี้เขาได้ถูกเหล่าลูกน้องของภูวินทร์ทำการลากตัวเขาออกมาจากภายในบ้าน ตุบ! ก่อนที่ร่างของเขาจะถูกโยนกระแทกกับพื้นอย่างป่าเถื่อน ทำให้เจ้าของร่างอย่างลดิน แสดงสีหน้าเหยเกออกมา แต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้อ้าปากเอ่ยอะไรต่อเขาก็ชะงักนิ่งเมื่อเหลือบไปเห็นรองเท้าคัตชูสีดำเงาวับ ลดินค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นไปมองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าแล้วเขาก็ต้องเบิกตากว้างขึ้นด้วยความหวาดหวั่นเป็นที่สุด "ไง" เสียงทุ้มของเฮียภูวินทร์เอ่ยขึ้นพร้อมกับหลุบสายตามองคนที่นอนอยู่ตรงแทบเท้าตัวเองด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความร้ายกาจ "คะ คุณภูวินทร์" "วันนี้เรามีนัดกันใช่ไหมครับ คุณลูกหนี้" "อะ เอ่อ…ผะ ผม…" ลดินรีบดันตัวขึ้นอย่างทุลักทุเล ก่อนจะเอ่ยพูดขึ้นอย่างตะกุกตะกักพยายามคิดหาข้อแก้ตัว "มีไหมเงิน…ถ้าไม่มีรู้ใช่ไหมว่าจะต้องโดนอะไร?" เสียงทุ้มของผู้เป็นเจ้าหนี้เอ่ยถามพร้อมกับกดเสียงต่ำลงเน้นย้ำในประโยคหลัง ทำเอาคนที่ได้ยินถึงกับกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ "ตะ ตอนนี้ผมยังหามาไม่ได้…ผมขอจ่ายหะ ห้าแสนก่อนได้ไหมครับ แล้วส่วนที่เหลือผมจะรีบหามาหะ…" "มึงอย่ามาตลก มึงติดหนี้กาสิโนกูหลักล้าน นี่กูให้เวลามึงเกือบสามเดือนแล้วมึงยังกล้าจะต่อรองกับกูอีกงั้นเหรอ มึงคิดว่าคนอย่างกูใจดีขนาดนั้นเลยรึไงวะ" "ผะ ผมขอเวลาอีกสัก…" "กูไม่มีให้" เสียงทุ้มตะคอกดังลั่นสวนกลับไปอย่างเด็ดขาดไม่รอให้ฝ่ายตรงข้ามพูดจบประโยค จากนั้นเฮียภูวินทร์ก็ตวัดสายตาเรียบคมของตัวเองไปมองหน้าลูกน้องที่ยืนเรียงรายรอปฏิบัติตามคำสั่งของเขานับสิบคน "พวกมึงไปค้นบ้านมัน อะไรมีค่าเอามาให้หมด…แล้วถ้ามันยังไม่พอกับยอดหนี้ที่มันต้องจ่ายละก็ เอาตัวมันไปขายให้ฝั่งชายแดนซะ" "ได้ครับลูกพี่" สิ้นเสียงของมาเฟียหนุ่มผู้เป็นเจ้าหนี้ เหล่าลูกน้องก็พากันกรูเข้าไปในบ้านหรูของลดิน พร้อมกับเริ่มรื้อค้นสิ่งของภายในบ้านจนข้าวของราคาแพงกระจัดกระจายไม่เหลือชิ้นดี "ทำอะไรกัน!" ทว่าไม่นานก็มีเสียงของรถยนต์คันหนึ่งขับมาจอดที่หน้าบ้าน ก่อนจะตามมาด้วยเสียงเล็กของใครบางคนดังขึ้น ทำให้เฮียภูวินทร์ที่กำลังยืนสืบบุหรี่คอยมองดูลูกน้องตัวเองอยู่หันไปมองยังคนที่เพิ่งเข้ามาใหม่ "เจอกันอีกแล้วแฮะ" เฮียภูวินทร์พึมพำขึ้นเบา ๆ ขณะที่ดวงตาคมกำลังจ้องมองยังร่างเล็กของผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ เขาเคยเจอเธอมาแล้วครั้งหนึ่งเพราะเคยมาทวงหนี้กับลดินผู้เป็นพ่อของเธอที่นี่ ซึ่งปกติแล้วเขาไม่ใช่คนที่จะลงพื้นที่มาคุมงานเองมากนักก็ตามและแน่นอนว่าการที่เขามาทวงหนี้เองถึงที่แบบนี้ เหตุผลสำคัญนั้นก็คือ…เขาอยากเจอหน้าผู้หญิงคนนี้อีกครั้ง "คุณกำลังทำบ้าอะไร" ลินดาเอ่ยถามเจ้าของร่างแกร่งเสียงแข็ง สลับกับมองสภาพภายในบ้านของตัวเองที่กำลังถูกรื้อค้นข้าวของ "จะให้ฉันทำอะไรล่ะ ก็กำลังเอาเงินของฉันคืนมาไง" เจ้าของร่างแกร่งใช้มือคีบบุหรี่จากปากมาถือไว้ ก่อนจะเอ่ยตอบหญิงสาวกลับไปเสียงนิ่ง "หยุดเดี๋ยวนี้นะ! อย่ามาใช้อำนาจบ้า ๆ ที่นี่นะ" "หึ! ใช้อำนาจบ้า ๆ งั้นเหรอ" คนตัวสูงแสยะยิ้มขึ้นเบา ๆ หลังพูดจบประโยค จากนั้นเขาก็ค่อย ๆ สาวเท้าเดินเข้าไปหาหญิงสาวตัวเล็กที่กำลังยืนกำหมัดแน่นและจ้องตาเขาอย่างไม่มีความเกรงกลัว "พ่อของเธอติดหนี้พนันที่กาสิโนของฉัน ตอนมาเล่น ฉันคุกเข่าอ้อนวอนให้มาเล่นรึไง? ทำไมตอนนี้ถึงพูดเหมือนตัวเป็นเหยื่อ ในเมื่อผู้เสียหายตัวจริงยืนหัวโด่อยู่ตรงนี้" "ฉันขอเวลาอีกหน่อยได้ไหม ฉันสัญญาว่าจะรีบหาเงินมาคืนให้" "โทษที แต่ช่วงนี้ฉันร้อนเงินน่ะ" "พ่อฉันติดหนี้คุณทั้งหมดเท่าไร" เรียวปากสวยเอ่ย คนที่ได้ยินคำถามแสยะยิ้มเล็กน้อยกับท่าทางของหญิงสาวตรงหน้า เขาจัดการทิ้งบุหรี่ลงพื้นและใช้เท้าแกร่งเหยียบมัน จากนั้นก็ค่อย ๆ สาวเท้าเดินเข้าไปหาคนตัวเล็กตรงหน้าอย่างแนบชิด "ถ้าให้ตีกลม ๆ เลยก็ห้าล้าน" "…" จำนวนเงินที่เอ่ยออกมาจากปากของคนตรงหน้า ทำเอาลินดาที่ได้ยินถึงกับชะงักนิ่งไป ถึงแม้ว่าฐานะครอบครัวของเธอจะไม่ได้ถึงขั้นย่ำแย่ แต่ทว่าเงินมากมายขนาดนั้นเธอจะไปหามาจากไหน เมื่อเห็นว่าท่าทางของคนตรงหน้าดูนิ่งไป เฮียภูวินทร์ก็แสยะยิ้มมุมปากอย่างชอบใจ ก่อนที่เขาจะเอ่ยพูดบางอย่างขึ้นมาพร้อมกับใช้สายตาคมที่เต็มไปด้วยความร้ายกาจของตัวเองจ้องมองไปที่ใบหน้าสวยของลินดา "อ๋อ แต่ถ้าไม่มีเงินฉันมีวิธีใช้หนี้อีกวิธีหนึ่งนะ" "วิธีอะไร" "ก็ถ้าไม่มีเงิน ก็เอาตัวเธอมาแลกไง…มาเป็นของบำเรอของฉัน" "ไอ้เวรนี่…อ๊ะ!!" ลินดาที่ได้ยินคำพูดนั้นถึงกับขมวดคิ้วเข้าหาหันแน่น ทว่าเขาไม่รอให้เธอได้ด่าตัวเองจบประโยค มือแกร่งก็จัดการเคลื่อนเข้าไปบีบเข้าที่คางเรียวแต่ไม่ได้ออกแรงมากนักจนถึงขั้นทำให้เธอเจ็บ "พูดจากับฉันให้มันดี ๆ หน้าฉันดูเป็นคนใจดีรึไง" "ถ้าต้องให้ฉันไปนอนกับคุณ ฉันไปนอนกับหมาซะยังดีกว่า" ลินดาจ้องหน้าเขาเขม่น ดวงตากลมโตฉายออกมาถึงความโกรธจัด "ปากดีฉิบหายเลยเว้ย! ปากดีต่อไปเถอะ เดี๋ยวถึงเวลาโดนตอกจริง ๆ จะร้องไม่ออก" "…" ไอ้เวรนี่ ถ้าไม่ติดว่าฉันเป็นลูกหนี้ ฉันขอสาบานเลยว่าฉันจะเอาเท้าเล็ก ๆ ของตัวเองเตะปากผู้ชายคนนี้ให้เหมือนลูกตะกร้อเลย! "จ้องหน้าแบบนี้ ด่าฉันอยู่รึไง" "เออ" สิ้นเสียงทุ้มที่เอ่ยถาม ลินดาก็กระแทกเสียงตอบกลับไปทันที "ปากเธอนี่มัน!" เพราะแบบนี้ไง เขาถึงอยากได้เธอ เขาอยากได้ ลินดา ลินรดา ผู้หญิงที่ไม่เหมือนใครคนนี้ เขาพบเจอกับลินดาเพียงแค่สองครั้ง แต่กลับรู้สึกถูกชะตาเธอเป็นอย่างมาก หน้าตาของเธอนั้นจิ้มลิ้ม ดวงตาก็กลมโต แก้มอมชมพูดูธรรมชาติ ผิวขาวเรียบเนียน ตัวเล็กตัวน้อยดูน่าเอ็นดูตรงสเปกเขาซะยิ่งกว่าอะไร และที่สำคัญไปมากกว่านั้นมันคือนิสัยของเธอ เพราะเธอปฏิบัติกับเขาแตกต่างไปกับทุกคนที่เขาเคยพบเจอ เธอเป็นผู้หญิงปากหนัก ใจเด็ด แววตาที่ใช้จ้องมองมาเฟียหนุ่มอย่างเขามันไม่มีความเกรงกลัวเลยแม้แต่น้อย ความกล้าหาญของผู้หญิงตัวเล็ก ๆ อย่างเธอนั้นมันโดนใจคนอย่างเขาเป็นอย่างมาก มากซะจนอยากเอาผู้หญิงอย่างเธอมากำราบให้อยู่หมัด แค่นึกภาพเด็กหัวรั้นอย่างเธอ ต้องยอมจำนนอยู่ใต้อำนาจของเขา…คิดแค่นี้ก็สนุกแล้ว เพราะฉะนั้นเขาจะเอาเธอมาเป็นของเขาให้ได้ เขาจะเอาลินดา ลินรดามาเป็นของบำเรอของเขา!