พุฒเลื่อนโทรศัพท์ส่งคืนให้ปรานต์ เมื่อฟังไฟล์เสียงการสนทนาระหว่างฟาริสากับเสี่ยอ๋องจบ ใบหน้าของชายหนุ่มฉายแววกังวลออกมาเล็กน้อย ทว่าเพียงครู่เดียวก็จางหายมีแววขี้เล่นเข้ามาแทนที่ จึงทำให้ปรานต์ใจชื้นขึ้นมาบ้าง
“มึงมีทางออกที่ดีแล้วใช่ไหม” พุฒเลิกคิ้วขึ้น หยิบแก้วเบียร์ของตัวเองขึ้นดื่มจนพร่องไปครึ่งแก้ว ปรานต์ที่เห็นแบบนั้นก็หยิบขึ้นดื่มด้วยเช่นกัน ไม่ใช่ดื่มเพราะกระหายแต่ดื่มเพราะเครียดต่างหาก
“เสี่ยอ๋องคือหนังหน้าไฟของคนมีอิทธิพล เป็นนายหน้าจัดหาของส่งให้ผู้ใหญ่ที่อยู่เบื้องบน” พุฒเอ่ยถึงข้อมูลที่ตัวเองทราบมา
“มึงรู้จักได้ยังไง”
“กูเป็นลูกใคร กูเป็นน้องใคร มึงลืมแล้วเหรอ ทำเรื่องเลวๆ แบบนี้กูจะไม่รู้ ในเมื่อกูก็ไม่ได้ขาวสะอาดซะทีเดียว แต่กูไม่ได้บังคับใครทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะความเต็มใจ”
ก็ใช่ล่ะ เพราะนอกจากสถานบันเทิงที่ร่วมหุ้นเปิดกับปรานต์ที่มีแค่ให้ลูกค้ามานั่งดื่ม พุฒยังเป็นหุ
