ตัดใจ
844 Words
พิมลดา มองดูใบหน้าหล่อเหลาของคนตรงหน้า พี่ก้องเป็นคนหน้าตาดี วันแรกที่พบกัน เค้าแสดงออกอย่างชัดเจนว่าสนใจเธอ แม้ข่าวคราวของเค้าจะมีเข้ามาเป็นระยะ แต่เธอก็วางใจเสมอ จนถึงวันนี้ วันที่เธอตัดสินใจเด็ดขาดแล้วเธอพร้อมแล้ว
"เราห่างกันสักพักได้ไหมคะพี่ก้อง พิมขอเวลาหน่อย"
เธอบอกกับเค้าด้วยเสียงนุ่มนวล พิมขอเวลาลืมภาพไม่ดีเหล่านั้นก่อน "ขอเวลาทำใจก่อนได้ไหมคะ"
ก้องภพถูกดึงมือไปจับเอาไว้ แหวนเพชรวงเล็กที่ชายหนุ่มสวมหมั้นถูกวางลงมาในมือ
"พิมคืนแหวนหมั้นให้พี่ก้องก่อนนะคะ แล้วอย่างอื่น พิมจะคืนให้ทีหลัง ก้องภพตกตะลึงทันที ใบหน้าจืดซีดลง
"อะไรกันพิม ไหนว่าจะให้โอกาสพี่ "
พิมลดาพยักหน้า
"พิมให้โอกาสพี่ได้ใช้ชีวิตโสดให้เต็มที่ไงคะ โสดแบบไม่มีคู่หมั้น โสดแบบไม่มีใครมาทำลายความสุขในช่วงชีวิตโสด และหากใครจะพูดยังไง พิมก็พร้อมเสมอค่ะ "
ก้องภพกำแหวนเพชรราคาแพงเอาไว้ในมือ ในสมองอื้ออึงไปหมด พิมลดาเอาจริง เธอตัดเค้าได้จริงๆ
คุณหญิงและนายพลมองดูนิ้วที่ว่างเปล่าของลูกสาวแล้วก็โกรธจัด
"พ่อบอกแกแล้วใช่ไหม อย่าทำตัวไร้สติ แต่แกดึงดันจะทำแบบนี้ พ่อก็จนใจกับแก "
"เครื่องเพชร เครื่องทอง ของหมั้น พิมนำไปกราบฝากคุณลุงทักษ์ พ่อน้องทิชาแล้วค่ะ ท่านคงจะนำคืนบ้านโน้นเร็วๆนี้ ส่วนตัวลูกเอง ลูกก็จะย้ายออก ไม่อยู่สร้างปัญหาให้คุณพ่อคุณแม่อีกแล้วค่ะ
คุณหญิงเป็นลมทันที แม้จะโกรธเพียงใด แต่ก็อดห่วงไม่ได้ "
ดี แกไปเลย เงินเดือนอาจารย์ของแก คงเลี้ยงแกได้ตลอดรอดฝั่งหรอกนะ " ผู้เป็นพ่อบอกด้วยความโกรธ
"ฉันจะตัดบัตรเครดิตแกทุกใบ แกอยู่ได้ก็อยู่ไป "
ลูกสาวคว้ากระเป๋าสตางค์ใบเล็กขึ้นมา หยิบบัตรเครดิตวางลงบนโต๊ะ 3ใบ
"พิมคืนให้ค่ะ คุณพ่อจะได้ไม่ต้องเสียเวลาโทรไปยกเลิกบัตร " ผู้เป็นแม่ร้องไห้ลั่นออกมา
"พิมเคยคิดว่า พ่อกับแม่จะเข้าข้างพิม อยู่กับพิมเสมอ แต่วันนี้พิมทราบแล้วว่า หน้าตากับชื่อเสียงของพ่อ สำคัญมากกว่าความสุขของพิม พิมลาค่ะ"
เพื่อนบ้าน
รถเก๋งซิตี้คาร์อายุมากกว่า7ปี จอดตรงลานจอดรถ ปราการมองดูแล้วก็อดแปลกใจไม่ได้ ห้องคอนโดสิบกว่าล้าน ขับรถราคาไม่กี่แสนแถมเป็นรุ่นเก่าด้วย
ลิฟต์กำลังลงมาจากชั้นที่เค้าอยู่ไต่ระดับลงมาตรงลานจอดรถ บางทีอาจจะได้เจอเพื่อนร่วมชั้น ประตูลิฟต์เปิดออก ทำให้ทั้งสองคนชะงักพร้อมกัน
"ปราการ "
"อาจารย์"
เสื้อยืดสีน้ำเงิน กับ กางเกงวอร์ม ขายาวทำให้เธอดูแปลกไป ใบหน้าสวยมันกว่าปกติ ริมฝีปากไม่มีลิปสติกหลงเหลืออยู่แล้ว ผมยาวมัดเป็นจุกดูคล้ายเด็กมหาลัยมากกว่า
"ไปไหนครับ " เค้าถามออกมา
"ขนของ ย้ายเข้าวันนี้" อาจารย์ตอบแล้วเดินมาที่รถ ชายหนุ่มยิ้มออกมา แล้วมองดูเสื้อผ้าชุดใหม่ในถุงนับสิบใบถูกดึงออกไปจากมือ
"มา ผมช่วยถือ " อาจารย์สาวบอกขอบคุณ แล้วรีบปิดล้อกรถเดินนำขึ้นไปบนห้อง ทันที
"ทำไมรู้ว่าห้องนี้" อาจารย์ถามออกไป
"สนใจไง " อาจารย์หน้าแดงทันที
"สนใจห้อง ไม่ใช่สนใจคน" ชายหนุ่มบอกกวนๆก่อนจะอมยิ้มพอใจ
"หนีออกจากบ้านเหรอไง " เค้าถามเพราะเห็นชุดเสื้อผ้าใหม่หมด
"ใช่ หนีออกจากบ้าน " เธอตอบเสียงเรียบ
"แล้วคุณหนู ซักผ้าเป็นไหมครับ หรือจะใส่แบบไม่ซักไป" อาจารย์สาวหัันมามองคนพูดทันที
"จ้างเค้าสิ ข้างล่างมีห้องซักรีด "
"ดึกแล้วเค้าคงเปิดรอมั้ง" คนตอบ ตอบยิ้มๆก่อนจะเดินกลับไปที่ห้องตัวเอง
"เอาเสื้อผ้าอาจารย์มา เดี๋ยวซักเอง " ชายหนุ่มส่ายหน้า
"มีเครื่องเหรอ ซักมือคงแห้ง ห้องผมมีเครื่องซัก เครื่องอบ แถมยังมีเตารีดไอน้ำครบ เชิญครับอาจารย์ จะใส่ชุดไหน เชิญเลย"
พิมลดามองปุ่มสารพัดปุ่มแล้วถอนหายใจ เกิดมาไม่เคยจะซักผ้าสักที แล้วนี่มันอะไรกัน
เจ้าของห้องมองดู แล้วตัดการหยิบชุดออกมาทีละชุด
พร้อมกับส่งกรรไกรให้คนข้างๆ
"ตัดป้ายออก แยกสีด้วย แล้วจะสอนให้"
นักศึกษาอายุน้อยแค่ตัวโตกว่า ออกคำสั่ง ก่อนจะหยิบถุงอีกใบ ขึ้นมา พิมลดาหลับตาลงด้วยความอาย
ชุดชั้นในหลายชิ้นอยู่ในมือเค้าแล้ว ชายหนุ่มยิ้มอย่างพอใจ แล้วคว้าถุงตาข่ายขึ้นมา ยัดเจ้าชิ้นเล็กชิ้นน้อยลงไป
"ทีนี้เวลาอาจารย์บรรยายผมคงคิดดีไม่ได้แน่นอน "
- Writer
