รถหรูราคาแพงมุ่งหน้าไปยังบ้านของญาณิน ยิ่งใกล้ถึงมากเท่าไรใจดวงน้อยยิ่งเต้นตุ่มๆ ต่อมๆ มากขึ้นเรื่อยๆ ญาณินนั่งบีบมือตัวเองแน่นขณะมองออกไปข้างนอกกระจกรถ ตั้งแต่ก้าวเข้ามานั่งข้างในรถหรูก็เกร็งแทบไม่อยากแตะต้องอะไรมากนัก ลำพังตอนก้าวขึ้นรถรวมถึงตอนเปิดประตูก็กลัวสีรถถลอกแล้ว
ไม่เคยคิดว่าชีวิตนี้จะได้นั่งรถราคาแพงหลักสิบกว่าล้าน เคยเห็นผ่านตามาบ้างแต่ไม่เคยนั่ง แม็กซ์ควินขับรถเร็วพอสมควรแต่ก็ไม่ถึงขั้นประมาท อันที่จริงเขาส่งเธอลงขึ้นรถโดยสารก็ได้ไม่จำเป็นต้องไปส่งถึงบ้าน ถ้าแม่เห็นเธอตายของจริง บอกแม่ว่าหลังจากเลิกงานมีสังสรรค์กับเพื่อนที่ทำงานต่อ หากแม่เห็นแม็กซ์ควินมาส่งคงมีเรื่องให้คุยกันยาว
“จอดข้างหน้าก็ได้ค่ะ”
“บ้านเธอหลังไหน”
“ในซอยนี้แหละค่ะ”
“เธอตอบไม่ตรงคำถาม”
“ดะ…เดินผ่านไปแค่สามหลังก็ถึงแล้วค่ะ”
“อืม” เขาตอบกลับไปสั้นๆ ด้วยเสียงในลำคอ
“ขอบคุณนะคะที่มาส่ง” เธอปลดเข็มขัดนิร
