ของมาเฟีย 2 | แม็กซ์ควิน
834 Words
ก๊อก ก๊อก
“เข้ามา”
แอดด
ญาณินเปิดประตูเข้าไปในห้องทำงานของปกป้อง หลังจากได้รับอนุญาตจากเจ้านายหนุ่ม หญิงสาวในชุดพนักงานเสิร์ฟเดินเข้ามาหยุดหน้าโต๊ะทำงาน แววตาคู่สวยเต็มไปด้วยความประหม่า
“เธอแน่ใจแล้วใช่ไหมที่จะทำ?”
“ค่ะ ญาณินแน่ใจ”
ปกป้องยิ้มมุมปาก ได้ยินแบบนี้ก็หายกังวลขึ้นมาหน่อย กลัวญาณินรับงานแล้วเทกะทันหัน หากเป็นอย่างนั้นคนที่จะซวยคือตัวเอง
“ก็ดี…”
“คุณปกป้องบอกญาณินมาได้เลยค่ะ ญาณินพร้อมทำงานนี้”
“ลูกค้าคนนี้เป็นผู้ทรงอิทธิพล เขาต้องการตัวเธอในคืนวันพรุ่งนี้ตอนสามทุ่ม เธอต้องดูแลและปรนนิบัติเขาเป็นอย่างดี ถ้าฉันได้ยินว่าเธอทำให้เขาไม่พอใจ ฉันจะไล่เธอออกจากที่นี่”
“…” เธอยืนเม้มริมฝีปากเข้าหากันเป็นเส้นตรง เริ่มรู้สึกว่างานนี้ยากกว่างานเด็กเสิร์ฟที่เธอทำ อาจเป็นเพราะปกป้องบอกว่าต้องดูแลและปรนนิบัติเป็นอย่างดี ไม่เช่นนั้นจะถูกไล่ออก
“ถ้าเธอทำให้เขาพอใจ เขาอาจจะตบรางวัลให้เธออย่างงาม”
“ค่ะ ญาณินจะทำอย่างดีที่สุด”
ปกป้องพยักหน้าเบา ๆ ก่อนจะเอ่ยต่อ
“ดี อย่าทำให้ฉันผิดหวังล่ะ”
“ค่ะ ญาณินจะไม่ทำให้คุณปกป้องผิดหวัง” เธอพยักหน้า แม้ในใจกำลังตื่นเต้นและกังวลอยู่เล็กน้อย
“กลับไปทำงานต่อได้แล้ว”
“แล้วลูกค้าคนนั้นเป็นใครคะ?” เธออดที่จะอยากรู้ไม่ได้ เพราะปกป้องไม่ได้บอกว่าลูกค้าคนนั้นเป็นใคร
“เขาชื่อแม็กซ์ควิน”
“แม็กซ์ควิน…” เธอพึมพำชื่อนั้นตามเจ้านายเบาๆ อย่างรู้สึกคุ้นๆ กับชื่อนี้ ทว่านึกเท่าไรก็นึกไม่ออกว่าเคยได้ยินที่ไหน
“ไปได้แล้ว ฉันจะพักผ่อน”
“ค่ะ” เธอหันหลังแล้วเดินออกไปจากห้องทำงานของปกป้อง ยังคาค้างคาใจกับเจ้าของชื่อ ‘แม็กซ์ควิน’ ยิ่งพยายามคิดยิ่งคิดไม่ออกว่าเคยได้ยินจากที่ไหน
เธอสะบัดไล่ความคิดพวกนั้นออกไปจากหัวแล้วกลับไปทำงานต่อ หวังว่าลูกค้าคนนั้นจะกระเป๋าหนักมากพอที่จะทำให้เธอได้เงินสักก้อนไปใช้หนี้พวกในบ่อน ถึงจะไม่ได้ทีเดียวไปจ่าย แต่เธอสามารถไปต่อรองกับพวกในบ่อนได้
“เอาไปเสิร์ฟให้ลูกค้าโต๊ะนั้นทีญาณิน”
“ได้ค่ะพี่จ๋า” เธอรับเครื่องดื่มจากจ๋าที่เป็นรุ่นพี่ในที่ทำงานมา ก่อนจะเดินเอาไปเสิร์ฟให้ลูกค้าโต๊ะวีไอพี
หมับ!
“อยู่นั่งดื่มกับพี่ก่อนสิคนสวย”
“ดะ…ได้ค่ะ” เธอรับแก้วเครื่องดื่มจากลูกค้าที่มีแบงก์สีเทาพันรอบแก้วมายกดื่ม งานแบบนี้เป็นเรื่องปกติที่จะต้องยกดื่ม ยิ่งมีเงินพันรอบแก้วมาด้วยแบบนี้ ยิ่งไม่มีใครอยากปฏิเสธ
“เดี๋ยวเดินมาใหม่นะคะ ขอตัวไปทำงานสักครู่ค่ะ” เธอวางแก้วแล้วเดินออกไปจากโต๊ะวีไอพีนี้อย่างรวดเร็ว ขืนอยู่ต่อมีหวังโดนมอมจนเหล้าแน่เธอยิ่งคออ่อนอยู่ด้วย
วันนี้เธอขอเลิกงานเร็วหน่อยเพราะแม่ไม่สบายจากการถูกพ่อเลี้ยงทุบตีหลายวันก่อน เธอแวะซื้อโจ๊กหมูที่เปิดดึกกลับไปฝากแม่
“ญาณินซื้อโจ๊กมาให้ แม่กินหน่อยนะ”
กัลยามองถุงโจ๊กที่ลูกสาววางลงบนโต๊ะโดยยังไม่พูดอะไร สายตามองตามญาณินที่เดินหายเข้าไปในครัวแล้วออกมาพร้อมกับถ้วยใส่โจ๊ก
“จะซื้อมาทำไมให้เปลืองเงินหืม”
“เห็นอะไรอร่อยๆ ญาณินก็อยากซื้อมาให้แม่กินบ้าง”
กัลยารู้สึกจุกกับคำนั้นของลูกสาว ดวงตาที่แห้งเหือดเริ่มชื้นด้วยคราบน้ำตา
“ทำไมไม่เก็บเงินไว้ ช่วงนี้แกยิ่งไม่มีเงิน” เงินเก็บของญาณินถูกชรันเอาไปจนหมด ไม่อยากให้ลูกสาวใช้เงินเยอะ อยากให้ลูกสาวมีเงินเยอะๆ เพื่อที่จะได้สบายในอนาคต
“ใครบอกไม่มี ญาณินมีเงินนะแม่” เธอพูดแล้วยิ้มทะเล้นทำเหมือนว่าตัวเองยังไหวทั้งที่อยากร้องไห้ เธอตักโจ๊กขึ้นมาเป่าแล้วยื่นไปป้อนแม่
กัลยาอ้าปากกินโจ๊กที่ลูกสาวป้อนมา รอยยิ้มบนใบหน้าญาณินไม่สามารถปกปิดอะไรได้จากสายตาของคนเป็นแม่ ตนเลือกที่จะไม่พูดมันออกมา
“แม่…”
“หืม?”
“ญาณินจะไม่ยอมให้บ้านหลังนี้ถูกยึดไปง่ายๆ หรอกนะ ญาณินจะสู้สุดกำลัง จะไม่ยอมให้พวกในบ่อนเอาบ้านหลังนี้ไปจากเรา และสักวันญาณินจะทำให้แม่สบาย ไม่ต้องทนเจ็บปวดอยู่แบบนี้”
กัลยาฟังลูกสาวพูดแล้วร้องไห้ออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ ญาณินพอเห็นน้ำตาของแม่พลอยทำให้น้ำตาซึมตามไปด้วย
เธอสัญญาว่าจะทำให้แม่สบายให้ได้…
- Writer
