ของมาเฟีย 6 | ยิ่งยาก ยิ่งอยากได้ NC+

1617 Words

เพี๊ยะ! “อ๊ะ!!” เธอสะดุ้งและร้องเสียงหลงทันทีที่ฝ่ามือหนาของเขาปะทะลงแก้มก้นจนรู้สึกแสบคัน แก่นกายขนาดใหญ่ครูดเสียดไปมากับร่องรักคับแคบจนรู้สึกแสบคันปนเสียวซ่านในเวลาเดียวกัน ปึก! ปึก! ปึก! “อ๊ะ อ๊า~” “ครางออกมาอ่า…ฉันชอบเสียงครางของเธอ” เสียงกระเส่าดังคลอเคลียร์ข้างใบหูของญาณิน เธอเป็นผู้หญิงคนแรกที่ทำให้เขา…แทบเป็นบ้าคลั่ง! “อึก อ๊ะๆๆๆ คะ…คุณแม็กซ์ควินอื๊อ!” เขาจับแขนทั้งสองเธอเอาไว้มั่นแล้งดึงร่างเธอเข้าหาตัวเอง ออกแรงกระแทกแรงๆ จนได้ยินเสียงดังของเนื้อกระทบกัน “ญาณินไม่ไหวแล้ว…” “อยากได้เงินจากฉัน ก็ต้องอดทนเอาหน่อยสิ” เขาพลิกตัวญาณินนอนหงาย จับแก่นกายแล้วสอดใส่เข้าไปในร่องรักอย่างไม่รีรอ สายตาพิศมองใบหน้าทรมานที่กำลังมองมาอย่างอ้อนวอน เขาก้มลงไปฉกริมฝีปากสีระเรื่อมาจูบ สอดแทรกลิ้นเข้าไปในโพรงปากแล้วเกี่ยวกระหวัดกับลิ้นเล็กอย่างช่ำชอง “มองหน้าฉัน” เสียงเข้มออกคำสั่ง ญาณินค่อยๆ หันหน้ามามองแม็กซ์ควินตามคำสั่ง เขาสอดนิ้วเข้ามาในโพรงปาก สายตาคมเข้มคู่นั้นราวกับสัตว์ป่าร้ายกาจที่กำลังมองดูเหยื่ออย่างเธอ “ดูดนิ้วฉันสิ” เธอทำตามคำสั่งของเขาอย่างไม่อิดออด อะไรที่เขาสั่งเธอทำตามหมด เผื่อเขาจะพอใจแล้วตบรางวัลให้เธอตามที่บอกไว้ ก่อนหน้านี้สวมใส่ถุงยางอนามัยแต่ดันหมด เขาจึงขอเธอแบบไม่ใส่ถุงยางอนามัย ซึ่งเขาได้เสนออะไรบางอย่างมาให้ ‘ถุงหมด’ ‘ละ…แล้วเราจะทำยังไงกันดีคะ’ ‘ขอสดได้ไหม’ ‘คะ?’ ‘ถ้าสดได้ ฉันให้เธอครั้งละสามหมื่น แล้วค่อยไปกินยาคุมฉุกเฉิน’ ‘…’ ‘ว่าไง?’ ‘สะ…สามหมื่นนี่รวมกับที่คุณแม็กซ์ควินจะให้ญาณินและค่าที่บอกจะตบรางวัลให้ไหมคะ’ ‘หึ เธอต้องการแบบไหน ฉันจะให้แบบนั้น’ ‘…ก็ได้ค่ะ สะ…สดก็ได้’ บทรักอันเร่าร้อนดำเนินอยู่แบบนั้นอย่างเนิ่นนาน โดยไม่รู้ว่าจะสิ้นสุดลงเมื่อไหร่… วันต่อมา “อื้อ~” หญิงสาวส่งเสียงดังเบาๆ ในลำคอ เมื่อสัมผัสได้ถึงแสงแดดที่สาดส่องเข้ามากระทบใบหน้า เมื่อสมองกลับมาประมวลผล ความรู้สึกแรกที่สัมผัสได้ก็คือ…ความเจ็บตรงกลางกาย เมื่อคืนหนักมาพอสมควร จำได้ว่าหลังจากทำความสะอาดร่างกายเสร็จสลบไปเลย ส่วนแม็กซ์ควินไม่รู้เพราะตอนนั้นเธอไม่เอาอะไรอีกแล้ว ตื่นขึ้นมาไม่คิดว่าสภาพร่างกายตัวเองจะบอบช้ำขนาดนี้ ปวดตามเนื้อตามตัว แถมตรงกลางกายยังเจ็บกว่าจุดอื่นๆ เขารุนแรงมากจริงๆ เธอค่อยๆ ประคองตัวเองให้ลุกขึ้นอย่างยากลำบาก พอลุกขึ้นนั่งจึงเห็นแม็กซ์ควินยืนสูบบุหรี่อยู่ตรงระเบียบข้างนอก เขายังไม่กลับไปเหรอเนี่ย… เธอละสายตาไปจากเขา ก่อนจะเหวี่ยงขาทั้งสองข้างลงจากเตียงนอนแล้วลุกขึ้นยืน ทันทีที่ยืนขึ้นขาทั้งสองพลันสั่นระริกจนสัมผัสได้ เธอค่อยๆ ก้าวเดินไปยังห้องน้ำ ด้วยความที่เจ็บตรงนั้นจึงทำให้เดินยากกว่าปกติ เสียงเปิดประตูทำให้เธอหันไปมองอัตโนมัติ และเห็นเขาเดินเข้ามาพอดี จู่ๆ ก็รู้สึกร้อนผ่าวไปทั่วทั้งใบหน้าเมื่อเหตุการณ์เมื่อคืนฉายเข้ามาในหัว “นึกว่าจะลุกไม่ไหวซะอีก” “…” เธอเงียบเพราะไม่รู้จะตอบกลับว่าอะไร “จะกลับแล้ว?” “ค่ะ หมดหน้าที่ของญาณินแล้ว” เธอตอบโดยไม่มองหน้าเขา มุมปากหยักกรีดยิ้มเมื่อได้ยินญาณินพูดแบบนั้น หากเป็นผู้หญิงคนอื่นคงขออยู่ที่นี่กับเขาต่ออีกสักพัก แต่สำหรับญาณินกลับไม่ใช่ เขาเดินเข้าไปใกล้ญาณิน “คะ…คุณแม็กซ์ควินจะทำอะไรคะ” เธอถามเสียงสั่น สายตามองแม็กซ์ควินที่เดินเข้ามาใกล้จนต้องถอยหลังออกห่างตามสัญชาตญาณ จนกระทั่งขาทั้งสองข้างของเธอชนขอบเตียงจึงหยุด “จะรีบไปไหน” “หมดหน้าที่ของญาณินแล้ว ญาณินก็ต้องกลับค่ะ” “แล้วถ้าฉันสั่งให้เธออยู่ต่ออีกหน่อยล่ะ?” เขาเน้นย้ำคำว่า ‘สั่ง‘ ชัดถ้อยชัดคำ สายตามองญาณินอย่างกดดัน “มะ…ไม่ได้ค่ะ ถ้าแบบนั้นคุณปกป้องคงว่าญาณินแน่ๆ เพราะญาณินถูกจ้างมาแค่คืนเดียว หมดหน้าที่ก็ต้องไปค่ะ” แม็กซ์ควินหัวเราะเบา ๆ รอยยิ้มบนใบหน้าหล่อเหลาเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน เขายื่นมือมาประคองคางของญาณินขึ้นเบาๆ “ไอ้ปกป้องบอกเธอแบบนั้น?” “ค่ะ…” เธอแค่ทำตามคำสั่งของเจ้านาย “เธอนี่เป็นสัตว์เลี้ยงที่เชื่องมากจริงๆ เลยนะ” “…” เธอเงียบอีกครั้ง แม้ว่าจะรู้สึกไม่พอใจที่โดนเปรียบเป็นสัตว์เลี้ยง แต่เธอก็ต้องยอมรับมันให้ได้แม้จะโดนดูถูกหนักกว่านี้ก็ตาม เพราะแม็กซ์ควินคือลูกค้า หากเธอทำให้เขาไม่พอใจขึ้นมา เขาอาจจะเอาไปบอกปกป้องได้ “ถ้าเธอเชื่องขนาดนั้น ก็ควรเชื่อฟังคำสั่งของฉันมากกว่าคำสั่งของคนอื่นสิ เพราะคนที่ให้เงินเธอคือฉัน ไม่ใช่ไอ้ปกป้อง” น้ำเสียงของแม็กซ์ควินฟังดูนุ่มลึกแต่ทรงอำนาจ ทำให้ญาณินรู้สึกเหมือนติดอยู่ในกรงที่มองไม่เห็น “ตะ…แต่คุณปกป้องเป็นเจ้านายของญาณิน…” แม็กซ์ควินหัวเราะเบา ๆ รอยยิ้มนั้นเต็มไปด้วยความสนุกสนานที่แฝงด้วยความอันตราย “ปกป้องมันให้งาน แต่ฉันให้เงิน เธอควรเชื่อคำสั่งของใครมากกว่ากัน?” คำพูดนั้นทำให้ญาณินนิ่งอึ้ง เธอรู้ดีว่าการขัดขืนแม็กซ์ควินไม่ใช่ทางเลือกที่ดี หัวใจของเธอเต้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ มือที่ประคองคางของเธอนั้นแน่นขึ้นเล็กน้อย ราวกับย้ำเตือนถึงอำนาจที่เขามีเหนือเธอ “ขอโทษด้วยนะคะ ถึงยังไงคุณปกป้องก็ยังเป็นเจ้านายของญาณินอยู่” มุมปากหยักกรีดยิ้ม นี่เป็นครั้งแรกที่ถูกทำให้รู้สึกเหมือนเขาไม่มีอำนาจใดๆ เพราะส่วนใหญ่ทุกคนต้องฟังเขาเพียงคนเดียวเท่านั้น การเจอญาณินทำให้เขารู้สึกอยากเอาชนะ “เธอทำงานเพื่ออยากได้เงินสินะ” “ค่ะ…” “อยากได้เงินเหรอ…มาเป็นของสมบัติฉันสิ” เธอยืนตัวแข็งทื่อเมื่อได้ยินคำพูดของแม็กซ์ควิน ในขณะเดียวกันหัวใจพลอยไหววูบตามไปด้วย ประโยคนั้นของเขาทำให้เธอรู้สึกเหมือนถูกตีกรอบด้วยบ่วงที่มองไม่เห็น “เป็นสมบัติของคุณ?” เธอถามเสียงเบา สายตามองลงต่ำอย่างไม่กล้าเผชิญหน้ากับเขา “ใช่” เขาต้องการให้ญาณินเชื่อฟังคำสั่งของเขาเพียงคนเดียว เธอไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงต้องการให้เธอมาอยู่ใต้การดูแลของเขา ทั้งๆ ที่เธอก็แค่พนักงานธรรมดาที่ถูกจ้างมาทำหน้าที่บนเตียงเพียงชั่วคราว “ญาณินแค่ทำงานเพื่อหาเงิน ไม่ได้ต้องการอะไรไปมากกว่านั้นค่ะ” เธอตอบกลับเขา “ถ้าเธอแค่ทำงานเพื่อเงิน งั้นฉันจะให้เงินเธอมากกว่าที่เธอจะหาได้จากใคร” เธอมองหน้าเขาอย่างอึ้งๆ แต่ยังคงนิ่งเงียบเพราะไม่รู้จะตอบกลับเขาไปว่ายังไง เกิดมายังไม่เคยเห็นคนแบบแม็กซ์ควินมาก่อน เธอรู้ว่าเขารวยล้นฟ้า แต่ไม่คิดว่าจะถึงขั้นจ้างผู้หญิงไปเป็นของเล่นตัวเอง เขาคงทำแบบนี้กับทุกคนสินะ… “ขอโทษด้วยนะคะ แต่ญาณินต้องกลับแล้ว” เธอเดินเลี่ยงออกมาจากเขาอย่างไม่สนใจในข้อเสนอใดๆ นัยน์ตาแม็กซ์ควินดำมืดลงเมื่อถูกปฏิเสธ ความอยากเอาชนะเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ รู้สึกหัวเสียมากไม่ใช่น้อยที่ถูกญาณินทำให้รู้สึกว่าอำนาจของเขาไร้ความหมาย “เดี๋ยว” “คะ?” “ฉันให้เวลาเธอคิดสองวัน ถ้าเปลี่ยนใจก็มาหาฉันที่มาร์แอลคลับ” เธอมองหน้าเขานิ่งๆ ก่อนจะพนักหน้ารับไปตามมารยาทแล้วเดินออกไปโดยไม่พูดอะไร หมดหน้าที่ของเธอแล้ว… เธอเดินออกจากห้องไปด้วยความรู้สึกหนักอึ้ง ทันทีที่ประตูปิดลง เสียงฝีเท้าของเธอสะท้อนเบาๆ ไปตามทางเดินที่เงียบสงบ แม้จะโล่งใจที่สามารถออกมาได้ แต่ความรู้สึกแปลกๆ ที่เกิดขึ้นจากคำพูดของแม็กซ์ควินยังคงก้องอยู่ในหัว แม็กซ์ควินไม่ใช่คนธรรมดา เขาเป็นมาเฟียแถมยังรวยล้นฟ้า บางทีการรับข้อเสนอของเขาอาจเปลี่ยนแปลงชีวิตของเธอไปตลอดกาล… เธออาจจะเป็นคนโง่ที่ปฏิเสธข้อเสนอพวกนั้น แต่เธอไม่ต้องการเป็นนกน้อยในกรงทองของใครจึงตัดสินใจปฏิเสธข้อเสนอของแม็กซ์ควิน ด้านแม็กซ์ควิน หลังจากญาณินออกไปแล้ว เขาเดินไปคว้าโทรศัพท์มาต่อสายหาริวจิที่เป็นคนสนิท “กูอยากได้ประวัติของเด็กไอ้ปกป้องที่มันส่งมาเมื่อคืนภายในวันนี้” (นายจะเอาไปทำอะไรครับ?) “มึงไม่ต้องรู้ แค่รีบเอาประวัติเด็กนั่นมาให้กูก็พอ” (ได้ครับนาย) เขาวางสายจากริวจิแล้วโยนโทรศัพท์ลงเตียงนอน แต่สายตาดันเห็นเข้ากับบางอย่างที่อยู่กลางเตียง เขาก้มลงไปหยิบสร้อยคอจี้รูปหัวใจขึ้นมา โดยข้างในเป็นรูปของญาณินและผู้หญิงอีกคนที่หน้าตาคล้ายกัน เดาว่าคงเป็นแม่ของญาณิน “ยิ่งเธอยากๆ ฉันยิ่งอยากได้เธอมาเป็นสมบัติของฉัน…”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more