ญาณินก้าวลงจากบันไดลงมาข้างล่างในช่วงสายเศษๆ มือเล็กจับราวบันไดก้าวจนมาถึงขั้นสุดท้ายก็ต้องชะงัก เมื่อรู้สึกหน้ามืดขึ้นมากะทันหัน คนตัวเล็กหยุดนิ่งสักพักจนกระทั่งกัลยาคนเป็นแม่เดินมาเห็น จึงเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง
“เป็นอะไรเหรอลูก”
“หน้ามืดนิดหน่อยจ้ะแม่”
“ไม่สบายรึเปล่า กินยาไหม”
ไม่เป็นไรจ้ะ ญาณินโอเคแล้ว”
“รีบไปนั่ง เดี๋ยวแม่ยกกับข้าวไปให้”
“เดี๋ยวญาณินทำเอง แม่ไปทำอย่างอื่นเถอะ” เธอบอก เพราะช่วงเวลานี้แม่จะทำขนมไปส่งให้ลูกค้าตอนบ่าย กินข้าวเสร็จเดี๋ยวเธอก็ได้เข้าไปช่วยแม่ทำแล้ว
ตอนนี้ร้านขนมหวานที่เธอตั้งใจเปิดให้แม่กำลังอยู่ในขั้นตอนตกแต่ง ความฝันกำลังก้าวไปอีกขั้น…
กัลยายิ้มบางๆ มองลูกสาวอย่างอ่อนโยน
“ถ้างั้นก็รีบกินข้าวนะ”
เธอพยักหน้าให้แม่ ก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะอาหาร มือเล็กตักข้าวใส่จานแล้วมองกับข้าวที่แม่เตรียมไว้ รอยยิ้มบางๆ ปรากฏขึ้นเมื่อเห็นอาหารง่ายๆ ที่คุ้นเคย
