ยังคงไม่เข้าใจในการกระที่แม็กซ์ควินกำลังทำอยู่ตอนนี้…
เขามาหาเธอที่ร้านทุกวันเวลาที่ร้านเปิดอย่างตรงเป๊ะ ราวกับเป็นเจ้าของร้านคนหนึ่ง เขาเป็นคนไล่เธอออกมาเองแต่กลับเป็นฝ่ายตามมาวุ่นวายอยู่รอบตัว เธอไม่สามารถแสดงอาการไม่พอใจออกไปมากนักได้เพราะเกรงใจลูกค้าคนอื่น
สักหน่อยคงติดป้ายหน้าร้านพร้อมกับแปะรูป ห้ามผู้ชายคนนี้เข้าร้าน
ญาณินคิดในใจอย่างหัวเสียขณะมองร่างสูงใหญ่ของแม็กซ์ควินที่นั่งอยู่มุมโปรดประจำตัวในร้าน พร้อมกาแฟแก้วเดิมที่เขาสั่งทุกวันโดยไม่มีทีท่าว่าจะเบื่อ
“คุณญาณินคะ เอ่อ…ลูกค้าที่นั่งมุมหน้าต่างเขาสั่งเค้กกล้วยหอมเพิ่มค่ะ แต่…เขาบอกให้คุณญาณินเป็นคนเอาไปเสิร์ฟเอง” พนักงานสาวเดินเข้ามาแจ้ง
เธอสูดลมหายใจลึก พยายามสงบสติอารมณ์ ก่อนจะจัดการหยิบเค้กกล้วยหอมที่เขาสั่งกับพนักงานในร้าน แล้งเดินไปหาแขกประจำอย่างไม่ได้รับเชิญ
“เค้กกล้วยหอมค่ะ” เธอวางเค้กกล้วยหอมลงบนโต๊ะด้วยสีหน้าที่
