ญาณินเดินไปตามทางเท้าที่ค่อนข้างเงียบสงบ เสียงฝีเท้าของเธอเบาหวิวในค่ำคืนที่ลมพัดเอื่อยๆ เธอไม่ได้สังเกตเลยว่ามีบางสิ่งผิดปกติในบรรยากาศรอบตัว
ในขณะที่กำลังเดินผ่านมุมถนน ชายฉกรรจ์สองคนก้าวลงมาจากรถตู้ที่จอดอยู่ริมฟุตบาท พวกเขาปิดประตูอย่างเงียบเชียบ เริ่มเดินตามเธอไปในระยะที่เหมาะสม เมื่อเห็นว่าญาณินกำลังจะเดินเลี้ยวเข้าสู่ซอยเปลี่ยว ชายฉกรรจ์อีกคนก็หันไปกระซิบบอกพวกเดียวกันที่เดินอยู่ข้างๆ
“ได้จังหวะแล้ว”
ชายคนหนึ่งเร่งฝีเท้าเข้าไปขวางหน้าญาณินอย่างรวดเร็ว หญิงสาวสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อพบว่ามีชายแปลกหน้ามายืนขวางทาง เธอพยายามเก็บความตื่นตระหนกเอาไว้ในใจ
“มะ…มีอะไรรึเปล่า” เธอถามด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งแต่ยังคงความสุภาพ
“ผมแค่จะถามทาง”
“ถามทางไปไหนคะ?”
“ทางไป…” ชายฉกรรจ์ยังไม่ทันพูดจบประโยค อีกคนที่อยู่ด้านหลังก็รีบปราดเข้ามาแล้วใช้ผ้าสีขาวอุดปากของญาณินเอาไว้อย่างรวดเร็ว
หมับ!
ชายฉกรรจ
