แม็กซ์ควินนั่งรออยู่หน้าห้องฉุกเฉินอย่างใจจดใจจ่อ สายตาคมเข้มมองมือหนาก่อนจะค่อยๆ กำเข้าหากันแน่น จากนั้นทุบขาตัวเองอย่างแรงเพื่อเป็นการลงโทษที่ทำให้ญาณินเป็นแบบนี้ เขาโน้มตัวไปข้างหน้าใช้แขนทั้งสองวางบนขาแกร่ง ก่อนจะซบใบหน้าคมคายลงฝ่ามืออย่างเป็นกังวล
สายตาที่เคยแฝงไปด้วยความมั่นใจ บัดนี้เต็มไปด้วยความเสียใจและเอาแต่โทษตัวเอง เขาสูดลมหายใจลึกแล้วยกหัวขึ้นมองประตูห้องฉุกเฉินที่ยังคงปิดสนิท ทุกวินาทีที่ผ่านไปเหมือนเข็มนาฬิกาเดินช้าลง
ในหัวเต็มไปด้วยเสียงสะท้อนของสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น เสียงปืนที่ดังลั่น เสียงร้องของญาณิน และภาพที่เธอล้มลงบนถนน เลือดที่ไหลออกมาจากไหล่ของเธอ ทุกอย่างยังคงชัดเจนราวกับเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อไม่กี่วินาทีที่แล้ว
ครั้งหนึ่งเคยเสียผู้หญิงอันเป็นที่รักไป แต่ครั้งนี้…ได้โปรดอย่าใจร้ายกับเขาอีกเลย
“อย่าเป็นอะไรไปเลย…” เสียงที่เปล่งออกมาจากปากของเขาเบาและแหบพร่า ราวกับเป็
