ปัง…
เสียงปิดประตูเพนท์เฮาส์ทำลายความเงียบสงัดเพียงเสี้ยววินาที ร่างสูงก้าวเดินเข้ามาท่ามกลางความมืดสลัว ก่อนที่ไฟทุกดวงพลันสว่างเพราะมือหนาเพิ่งเอื้อมไปกดสวิตช์ไฟ ก่อนจะเดินไปทิ้งตัวนั่งลงโซฟา เอนศรีษะพิงลงขอบโซฟาพร้อมกับหลับตาลง
กลับมายังสถานที่เดิมคุ้นเคยหากแต่กลับแตกต่างออกไปจากทุกครั้ง
วันนี้มันเงียบกว่าทุกครั้ง…
ไม่ได้สัมผัสบรรยากาศแบบนี้นานมากแล้วนับตั้งแต่ที่เจอญาณิน ในรอบหลายเดือนที่กลับสู่โหมดเดิมแห่งความเป็นจริง ทั้งที่รักสันโดษและชอบอยู่คนเดียว ทำไมวันนี้ถึงรู้สึกเหงาแปลกพิกล
เขาลุกไปหยิบเครื่องดื่มแล้วเดินกลับมานั่งที่เดิม มือหนาคว้าขวดเครื่องดื่มขึ้นมาเทลงแก้วเปล่าแล้วยกขึ้นดื่ม ก่อนจะหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดหนึ่งมวน สายตาทอดมองออกไปข้างนอกกระจกใสที่สามารถมองเห็นวิวตึกในยามค่ำคืน
‘ที่ร้องไห้ฟูมฟาย ไม่ใช่เพราะแค่เรื่องที่ได้ยินใช่ไหม?’
‘…’
‘เธอร้องไห้เสียใจขนาดนี้…เพราะเธอร
