บทนำ
483 Words
“เรื่องที่คุณปกป้องเคยบอก ญะ…ญาณินตกลงทำนะคะ”
ปกป้อง ฟังแล้วเลิกคิ้วขึ้นสูงอย่างประหลาดใจ ที่ผ่านมาญาณินเอาแต่ปฏิเสธข้อเสนอพวกนี้มาโดยตลอด หากแต่วันนี้กลับเสนอตัวเสียเอง มุมปากหยักของผู้จัดการไนต์คลับเผยขึ้นอย่างพอใจ
ลูกค้าในร้านต่างสนใจญาณินกันทั้งนั้น แถมยังเป็นลูกค้าระดับกระเป๋าหนักๆ แต่ญาณินเลือกที่จะไม่รับงานอย่างว่า ซึ่งเขาไม่เคยบีบบังคับให้ลูกน้องทำหากไม่เต็มใจ ลูกค้าบางคนหว่านล้อมให้เขาพาญาณินมาให้ เสนอเงินมากถึงหกหลักแต่ญาณินเลือกที่จะปฏิเสธไปง่ายๆ วันนี้คงเดือดร้อนจริงๆ ถึงขนาดเข้ามาเสนอตัวเอง
ญาณิน ยืนก้มหน้าบีบมือไว้ข้างหน้าอย่างประหม่า หัวใจเต้นแรงอย่างบ้าคลั่งแทบหลุดออกจากขั้วรอมร่อ เธอมีเหตุจำเป็นที่ต้องทำงานอย่างว่า เพื่อแลกกับเงินไปใช้หนี้ให้พ่อเลี้ยงภายในหนึ่งอาทิตย์ ไม่อย่างนั้นบ้านของเธอจะถูกยึด
เพราะมันจำเป็นเธอจึงต้องทำ…
“เธอแน่ใจเหรอว่าจะทำจริงๆ?”
“ค่ะ ญาณินแน่ใจ”
“ลูกค้าที่เคยสนใจเธอ ตอนนี้ไม่ค่อยมาที่นี่แล้ว”
“คะ…คุณปกป้องพอจะติดต่อลูกค้ากระเป๋าหนักๆ ให้ญาณินได้ไหมคะ”
“เธอร้อนเงิน?”
“…ค่ะ ญาณินต้องการใช้เงิน” เธอเงียบอยู่นานสองนาน ก่อนจะขยับริมฝีปากตอบ
“ยากหน่อยนะถ้าเธอต้องการลูกค้ากระเป๋าหนักๆ เพราะตอนนี้คนพวกนั้นไม่ค่อยมาที่นี่กันแล้ว ถ้าเธอรอไหว ก็รอก่อน” ป่านนี้ลูกค้ากระเป๋าหนักพวกนั้นเจอสิ่งที่น่าสนใจใหม่ไปแล้วถึงไม่มาที่นี่ ตอนนั้นญาณินมัวแต่เล่นตัวเลยพลาดเงินมหาศาล
“ค่ะ ญาณินจะรอ…” ถึงรอไม่ได้ก็คงต้องรอ ภาวนาขออย่าให้นานเกินหนึ่งอาทิตย์ ไม่อย่างนั้นบ้านของเธอคงถูกยึดไปแน่นอน
หลังจากญาณินเดินออกไปจากห้องทำงานของผู้จัดการไนต์คลับ เสียงโทรศัพท์ของปกป้องก็ดังขึ้นขณะกำลังยกแก้วน้ำสีเหลืองอำพันขึ้นดื่ม พอรู้ว่าเป็นเบอร์ของใครก็รีบรับสาย
“ครับคุณริวจิ”
(พรุ่งนี้นายจะกลับไทย นายบอกให้กูหาเด็กเอาไว้ให้ เด็กของมึงคนไหนที่มึงคิดว่าจะถูกใจนาย ส่งมาให้นายคืนวันพรุ่งนี้สามทุ่ม ถ้านายถูกใจ…นายจะตบรางวัลให้อย่างาม)
ประโยคหลังทำปกป้องตาลุกวาวขึ้นมาทันที สายตามองไปยังประตูห้องทำงานที่ญาณินเพิ่งเดินออกไปไม่กี่นาทีที่แล้ว ริมฝีปากหยักได้รูปเผยยิ้มขึ้นมา
“ได้ครับคุณริวจิผมมั่นใจว่า คุณแม็กซ์ควินต้องชอบเด็กคนนี้ของผมแน่ๆ”
- Writer
