บทที่ 9 ต่อให้ เ..ยน…แค่ไหน…
1619 Words
เคทงัวเงียตื่นขึ้นมาในเช้าวันเสาร์ เพราะเมื่อคืนดึกไปหน่อยทำให้เคทยังรู้สึกหนักหัวอยู่แถมยังตื่นสายสุดๆ เพราะตอนนี้เป็นเวลา
“เที่ยง!”
เคทดีดตัวลุกขึ้นจากที่นอนแล้วผ้าห่มก็ร่วงหล่นมาที่เอวจึงทำให้รู้ว่าตอนนี้ร่างกายของเธอไม่มีเสื้อผ้าเลยสักชิ้น เคทเริ่มใจไม่ได้จึงเอามือลงไปคลำดูกางเกงในของตนเองก่อนจะพบว่ามันถูกถอดออกไปกองอยู่ที่พื้นห้อง
เคทรีบหยิบหมอนขึ้นมาปิดหน้าแล้วกรี๊ดออกมา
ให้ตายเถอะ ไอ้พี่วิทย์
“ฮือออออออออ พี่วิทย์เห็นหมดแล้วแน่ๆ ไอ้บ้า ฉวยโอกาส”
“ฮือออออออ”
เคทนอนคว่ำหน้าลงบนหมอนพยายามสงบสติอารมณ์แต่พอจินตนาการตอนถูกชายหนุ่มถอดเสื้อผ้าหน้ามันก็แดงขึ้นมาพร้อมกับรู้สึกวูบวาบในท้อง แล้วก็รู้สึกโกรธอยากจะปาหมอนใส่หน้า
“ไอ้พี่บ้า”
หลังจากนอนทำใจอยู่นานเคทก็ลุกไปอาบน้ำแต่งตัวเพราะวันนี้เธอกับคุณสามีต้องไปค้างที่คฤหาสน์หรือบ้านพ่อและแม่ของวีวิทย์
เมื่อแต่งตัวเสร็จเคทก็ย่องออกมาจากห้อง เธอได้แต่หวังลมๆ แล้งๆ ว่าวีวิทย์จะไม่อยู่บ้านแล้วก็จะไปเจอกันที่คฤหาสน์เลยแต่ทว่าเธอคิดผิดเพราะชายหนุ่มกำลังนั่งดูข่าวในห้องนั่งเล่น เขาปรายตามองเธอเล็กน้อยตอนเธอเดินผ่านเพื่อไปหาอะไรทานในห้องครัว
จากนั้นเคทก็รีบถือจานอาหารเข้าไปทานในห้องนอนขังตัวอยู่ในนั้นจนถึงเวลาที่นัดกันไว้ เธอเดินถือจานออกไปเก็บก่อนจะเดินเขิน ๆ มาที่ห้องนั่งเล่น
“จะไปหรือยังคะ”
“…”
วีวิทย์ไม่ได้ตอบอะไร เขาปิดโทรทัศน์ก่อนจะเดินไปหยิบกุญแจรถแล้วเดินออกจากห้องไป เคทที่เห็นแบบนั้นก็รีบวิ่งตามไปห่างๆ ไม่อยากใกล้มากเดี๋ยวหัวจะพาลจินตนาการไปไกล
ระหว่างเดินทาง ในรถเงียบยิ่งกว่าป่าช้าแล้วที่สำคัญวีวิทย์ไม่แม้จะเปิดวิทยุฟังเหมือนทุกครั้ง หรือว่าเขากำลังจะเล่นสงครามประสาทกดดันเธอ ไม่คุยกับเธอ มึนตึงใส่เธอ ไม่รู้เป็นอะไรเคทเดาใจไม่ถูก
ทั้งสองแวะไปหาคุณตาที่โรงพยาบาลก่อนจะเดินทางต่อไปยังคฤหาสน์หลังใหญ่ เมื่อไปถึงอาณาเขตบ้านเคทก็มองเห็นพ่อกับแม่วีวิทย์ รวมทั้งแม่บ้านทั้งห้าคนมารอต้อนรับทั้งสองอย่างอบอุ่น
“สวัสดีค่ะคุณพ่อคุณแม่” เคทยกมือไหว้ก่อนจะเข้าไปกอดทักทายแม่ยายอย่างคิดถึง
“ลูกเคท ลูกผอมลงหรือเปล่าจ๊ะ เป็นเพราะไปทำงานหรือเปล่า เหนื่อยใช่ไหมลูก วิทย์แม่บอกแล้วว่าอย่าให้หนูเคททำงานหนัก”
วีวิทย์ที่ถูกแม่ดุแบบไม่มีสาเหตุถึงกับถอนหายใจในความขี้สปอยของมารดา ครั้งหนึ่งเขาก็เคยเป็นลูกรักคนโปรดคนเดียว แต่พอมียัยนี่เข้ามาก็แย่งทุกตำแหน่งของเขาไปหมด
“ไม่ใช่แบบนั้นค่ะคุณแม่ ช่วงนี้เคทออกกำลังกาย งานไม่หนักเลยค่ะ สนุกมากกว่า อีกอย่างพี่วิทย์ดูแลเคทดีมากเลยค่ะ ไม่เคยทำให้เคทเหนื่อยเลย”
เคทตอบออกไปเป็นฉากๆ จะว่าไปเธอก็ละอายใจไม่น้อย เพราะความจริงแล้วทั้งสองนั้นแทบไม่ได้ทำตัวให้เป็นสามีภรรยาที่ดีต่อกันเลย
“ให้มันได้แบบนี้สิ ลูกชายพ่อ” วีกุล ตบบ่าลูกชายก่อนจะชวนทุกคนเข้าไปในบ้าน
นีรนาทจูงมือลูกสะใภ้ที่แสนถูกอกถูกใจเข้าไปในห้องนั่งเล่นที่แม่บ้านจัดขนมและชุดน้ำชาอย่างสวยงามเอาไว้รอต้อนรับ
เคทถูกแม่สามีถามไถ่สารทุกข์สุกดิบ จากนั้นนีรนาทก็บอกให้แม่บ้านไปยกถาดใส่เครื่องประดับออกมาอวดลูกเคท วีวิทย์กับพ่อที่เห็นแบบนั้นก็ขอตัวไปหาคุณปู่เพราะการดูเครื่องเพชรสำหรับพวกเขามันน่าเบื่อ
“เคทชอบไหมลูก”
“ชอบค่ะคุณแม่ สวยทุกอย่างเลย คุณแม่หามาจากไหนคะ ของพวกนี้เคทว่ามีเงินอย่างเดียวซื้อไม่ได้แน่ๆ”
“ลูกเคทเนี่ยฉลาดมากเลยจ้ะ แม่ได้มาเพราะบารมีคุณปู่”
“คุณพ่อกับคุณปู่ยกให้แม่หมดเลย แล้วแม่ก็จะยกให้ลูกเคทกับหลานหมดเลยจ้ะ”
“ของสวยๆ พวกนี้จะมีค่าเมื่ออยู่กับคนที่คู่ควร เคทมองไม่เห็นว่าใครจะคู่ควรเท่าคุณแม่อีกแล้ว”
ถ้าวีวิทย์มาได้ยินเขาต้องแซะเธอแน่ๆ ว่าขี้ประจบสอพอให้ครอบครัวของเขาหลง
“แม่น่ะไม่มีลูกสาว วีวิทย์ไม่เคยสนใจสิ่งเหล่านี้ พ่อตัวดีสนใจแต่หุ้นกับสร้างอาณาจักร แม่ดีใจที่มีเคทนะ แม่รู้ว่าเคทคู่ควร”
ยิ่งได้ฟังเคทยิ่งละอายใจ เมื่อก่อนเธอคิดว่าเรื่องหย่าไม่ยาก แต่ยิ่งนานวันเคทก็เริ่มหวั่นใจกับครอบครัวของวีวิทย์ ถ้าพวกเขารักเธอแบบที่พูด พวกเขาจะเสียใจแค่ไหนนะถ้าทั้งสองหย่ากัน
“วันนี้แม่เตรียมไว้ให้เคทเอาไปใส่ออกงานกับพี่เขา เคทเลือกเลยจ้ะ จะเอาเส้นไหน”
“คุณแม่คะ ที่เอาไปครั้งที่แล้วยังใส่ไม่ครบเลยค่ะ เคทยังไม่เอาไปได้ไหมคะ แต่ถ้ามีงานไหนที่ต้องใช้เคทจะตรงดิ่งมาหาคุณแม่เลยนะคะ นะคะทุกแม่”
นีรนาททำหน้าเศร้าสร้อยแต่เมื่อถูกลูกสะใภ้กอดเอาใจก็ตามใจเคททุกอย่าง
จบจากเครื่องประดับแล้วคุณแม่ก็พาเคทไปดูกระเป๋าต่อพร้อมทั้งกำชับกับเธอว่าถ้าแม่ตายไปฝากเคทดูแลต่อด้วย เคทก็ได้แต่ยิ้มเจื่อนๆ
และแล้วแม่บ้านก็มารายงานว่าคุณปู่มาถึงแล้วทั้งหมดจึงย้ายขบวนไปที่โต๊ะอาหาร
เคทยอมรับจากใจจริงว่าทุกครั้งที่มาที่นี่เธอรู้สึกอบอุ่นและมีความสุข ทุกคนที่นี่ดีกับเธอมาก แม่บ้านทุกคนก็ดูรักเธอไปด้วย ทุกคนรักและเอ็นดูเธอแบบที่เคทไม่เคยเจอ ยิ่งคุณปู่แล้วยิ่งดีกับเธอ
ตอนนี้ดูเหมือนว่าครอบครัวของวีวิทย์จะรักและเอ็นดูเคทมากจนวีวิทย์แทบจะกลายเป็นหมาหัวเน่า วีวิทย์นั่งมองดูทุกคนรุมแย่งตักอาหารให้เคทแล้วก็หมั่นไส้
ทำไมใครๆ ถึงได้มองว่ายัยนี่น่ารัก น่าทะนุถนอม เขาล่ะอยากให้เห็นสภาพเธอเมื่อคืนซะเหลือเกิน จะได้รู้ว่าหนูเคทผู้แสนดี เรียบร้อยนั้นหัวรั้น ดื้อ แสบ ขี้เมาขนาดไหน
“ลูกรักจ้ะ” นีรนาทเอ่ยกับลูกชาย
“ครับ คุณแม่”
“เมื่อไหร่จะมีหลานจ้ะ”
วีวิทย์สำลักไวน์ที่กำลังยกดื่มเข้าไป
“ครับ เอ่อ เคทว่าไง เมื่อไหร่เราจะมีลูก”
ไอ้พี่บ้านี่อยู่ดีๆ ก็โยนให้เธอเฉยเลย
“จริงๆ เราสองคนก็คุยกันอยู่ค่ะ แต่ช่วงนี้พี่วิทย์ค่อนข้างยุ่งน่ะค่ะ”
“ไปเที่ยวกันไหมจ๊ะ สักเดือน ตั้งแต่แต่งงานมายังไม่ได้ไปฮันนิมูลเลยนะ เดี๋ยวแม่จะดูแลคุณตาให้เองนะลูก”
“ครับ เคทอยากไปเมื่อไหร่ก็บอกพี่นะ”
“เอาล่ะๆ อีกไม่นานนี่แหละ อย่าให้เจ้าวิทย์เอาจริง หลานปู่น่ะน้ำยาแรงจะตาย ใช่ไหมเจ้าวิทย์”
วีวิทย์กับเคทส่งยิ้มให้คุณตาก่อนจะหันมาสบตากัน
ทั้งห้าทานข้าวกันอย่างมีความสุข เมื่ออิ่มแล้วก็ไปนั่งดูหนังเก่าเพื่อย้อนความหลังครั้งวันวานของคุณปู่ก่อนจะแยกย้ายกันไปนอนตอนสี่ทุ่ม
ทุกครั้งที่มาที่นี่ สองสามีภรรยาจะต้องนอนเตียงเดียวกันเพื่อไม่ให้เป็นที่สงสัย คืนนี้ก็เช่นเดียวกัน วีวิทย์เข้าไปอาบน้ำก่อนจะเดินออกมาโดยที่ตัวนั้นใส่แค่ผ้าขนหนูผืนเดียว เคทยังคงนั่งเล่นโทรศัพท์บนโซฟาไม่ยอมไปอาบน้ำสักทีจนวีวิทย์ใส่ชุดนอนเสร็จแล้วเธอก็ยังไม่ไป
“เมื่อไหร่จะไปอาบน้ำ” ชายหนุ่มดุเธอ
“…”
“เคท!”
“เมื่อคืนพี่วิทย์ถอดเสื้อผ้าเคทใช่ไหม”
“ใช่ ทำไม”
“ฉวยโอกาส”
“นี่ฉันทำคุณบูชาโทษเหรอเนี่ย”
“ทำคุณอะไร” เคทคิ้วขมวดเพราะเธอเองก็ไม่ค่อยเข้าใจสำนวนไทยสักเท่าไหร่
“ถ้าฉันไม่ถอดชุดเธอ ป่านนี้คงปอดบวมตายไปแล้ว”
“แล้วเห็นอะไรบ้าง”
วีวิทย์หรี่ตาลงก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมา
“เห็นอะไรเคท เธอมีอะไรให้น่าดูเคท”
“ไอ้พี่วิทย์ ไอ้พี่บ้า”
เคททนไม่ไหวหยิบหมอนอิงขึ้นมาจะฟาดเขา แต่คนตัวใหญ่เร็วกว่าเธอมาก เขาเบี่ยงหลบก่อนจะรวบตัวเธอไว้แล้วผลักลงไปบนเตียงโดยมีเขาคร่อมเธอไว้
“ฤทธิ์เยอะจังเลยนะ”
“พี่วิทย์! ออกไปเดี๋ยวนี่”
“หรือเธออยากท้อง”
“บ้า”
“รู้ไหมน้ำฉันเยอะแค่ไหน แค่ครั้งเดียวเธอท้องได้เลยนะ”
“ไอ้บ้า ลามก โรคจิต”
“เหรอ ต่อให้ฉัน ลามก โรคจิต หรือเ****นแค่ไหน ก็ไม่เอาเธอหรอก”
ว่าแล้ววีวิทย์ก็ลุกขึ้นก่อนที่จะเดินออกไปสูดอากาศที่ริมระเบียง
- Writer
