“คุณพ่อเหรอครับ คุณพ่อจริงๆ เหรอครับ เย้ๆๆๆ มังกรจะได้มีพ่อเหมือนเพื่อนคนอื่นแล้ว” เด็กชายตัวน้อยตะโกนออกมาด้วยความดีใจ ซึ่งมันเป็นการแสดงออกถึงความดีใจอย่างที่ไม่สามารถกักเก็บมันไว้ได้ พราวแพรวได้แต่แอบน้ำตาซึมด้วยความรู้สึกผิด ความรู้สึกของเธอรู้สึกอึดอัดจนแทบจะหยุดหายใจ เธอไม่รู้จะทำอย่างไรกับสถานการณ์ตรงหน้านี้ดี
“จริงสิครับ พ่อมารับมังกรไปอยู่ด้วยกันแล้ว มังกรไปกับพ่อมั้ยครับ” เสียงของชายหนุ่มสั่นเครือด้วยความสะเทือนใจ
“ไปครับ แม่ครับไปด้วยกันนะครับ” เด็กชายมังกรตอบด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสุข ก่อนที่จะหันไปชวนมารดาของเขา
“เราอยู่ที่นี่กันก่อนดีกว่ามั้ยลูก” พราวแพรวเอ่ยออกมาด้วยความลำบากใจ
“ไม่ต้องโยกโย้เลย ตามฉันไม่อยู่ที่บ้าน แล้วข้าวของที่อยู่ที่นี่ก็ทิ้งซะให้หมด แล้วเดี๋ยวฉันพาเธอกับลูกไปซื้อใหม่” ภารัณสั่งการด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด ทำให้คนที่จะเอ่ยปากโต้แย้งตอบเงียบไปโดยปริยาย
