หลังจากพักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลกว่าหนึ่งสัปดาห์ ภารัณก็ได้รับอนุญาตให้กลับบ้าน เขาเริ่มหมดหวังกับการกลับมาหายเป็นปกติ เพราะตอนนี้ร่างกายส่วนล่างแทบจะไม่มีความรู้สึกแม้แต่น้อย แต่พราวแพรวก็ยังคงให้กำลังใจชายหนุ่มเป็นอย่างดี เธอเฝ้าดูแลเขาด้วยความรักและเอาใจใส่
“คุณปล่อยผมไว้แบบนี้แหล่ะพราว ไม่ต้องมาดูแลผมหรอก จ้างพยาบาลพิเศษก็ได้” ภารัณเอ่ยด้วยความรู้สึกสงสาร เพราะตอนนี้หญิงสาวเหนื่อยกับการดูแลเขาเป็นอย่างมาก
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันยินดีดูแลคุณ” พราวแพรวกล่าวด้วยรอยยิ้มพร้อมกับกุมมือชายหนุ่มไว้
“คุณอาจจะเบื่อที่ต้องดูแลคนพิการแบบผม” ภารัณกล่าวอย่างเศร้าใจ
“ไม่มีวันเบื่อค่ะ คุณภารัณเลิกคิดเรื่องนี้ไปได้เลยนะ”
พราวแพรวทำหน้ามุ่ยใส่ชายหนุ่ม ซึ่งมันทำให้เขารู้สึกดีอย่างมาก ภารัณต้องยอมรับกับตัวเองแล้วว่าหญิงสาวกำลังเข้ามานั่งอยู่ในใจของเขา จากตอนแรกที่เขาไม่คิดจะสนใจหญิงสาว เพราะโกรธที่เธอปิด
