คนที่นั่งร้องไห้อยู่บนตั่งเตียงรีบป้ายน้ำตาทิ้งอย่างรวดเร็ว เมื่อเจ้าชายอัฟฟานทรงเสด็จเข้ามาภายในกระโจมอีกครั้ง
“ทำอะไรอยู่หรือ อาริตา”
หล่อนป้ายน้ำตาจนแห้ง ก่อนจะพยายามควบคุมตัวเองให้เป็นปกติที่สุด
“ไม่ได้ทำอะไรหรอกเพคะ”
“เจ้าไม่พอใจอะไรเราหรือเปล่า ทำไมน้ำเสียงของเจ้าห้วนๆ แปลกๆ”
นี่เขาสนใจหล่อนด้วยเหรอว่าหล่อนจะรู้สึกรู้สาอะไร คนใจร้าย ผู้ชายมักมาก
“หม่อมฉันไม่ได้เป็นอะไรเพคะ”
หล่อนลุกหนีเมื่อเขาทรุดกายนั่งเคียงข้าง แต่ไม่ไหนไม่รอดเพราะถูกรวบเอวกลับมาทันควัน
“ทรงปล่อยหม่อมฉันนะเพคะ”
“ไม่ จนกว่าเจ้าจะบอกเรามาก่อนว่าใครกันทำให้เจ้าหน้าบูดหน้าบึ้งแบบนี้”
ก็เขายังไงล่ะ เขานั่นแหละ!
“ไม่มีเพคะ!”
“นั่นไง กระแทกเสียงตอบเราด้วย เจ้าเป็นอะไรไปอาริตา ไม่พอใจอะไรเราหรือ”
“ก็บอกว่าไม่มีไงเพคะ ทำไมพระองค์จะต้องมาเซ้าซี้หม่อมฉันด้วย”
หล่อนทนไม่ไหวตวาดออกไปทั้งน้ำตา มองเขาอย่างน้อยอกน้อ
