"พูดอะไรของมึงเนี่ย" พลอยใสตอบกลับ มายตรงดิ่งเข้ามากระชากแขน "โอ๊ยยย กูเจ็บ"
"มึงเป็นคนส่งข่าวบอกพ่อกูใช่ไหมว่ากูอยู่ที่นี่"
"จะบ้าหรือไง! เปล่าสักหน่อย"
"ก็มีมึงคนเดียวที่รู้ว่ากูมีพ่อขี้คุก!! มึงเองก็รู้ตอนที่แม่กูบอกว่าพ่อกูไปอาศัยวัดอยู่ ถ้าไม่ใช่มึงแล้วมันจะเป็นหมาตัวไหน"
"มาย อักกก มึงใจเย็นก่อนนะ ตั้งสติก่อน"
"มึงหักหลังกูใช่ไหมอีพลอยใส..กูเป็นเพื่อนมึงนะ ถึงจะเป็นเพื่อนที่ไม่ดีมากแต่กูก็อยู่ข้างมึง ทำไมมึงทำแบบนี้วะ"
เคว้ง
เพราะแรงของมายมากกว่า จึงผลักพลอยใสล้มกระเด็นโดนข้าวของบนโต๊ะกระจัดกระจาย
เมื่อฝนได้ยินจึงรีบวิ่งเข้ามาก่อนที่จะประคองพลอยใสให้ลุกขึ้นยืน
"มึงเป็นบ้าหรือเปล่าอีมาย! จู่ๆ มาทำพลอยใสมันทำไม" ฝนตวาดใส่
"มันไม่ใช่เรื่องของมึง อีฝนหลบไป"
"กูไม่หลบ! ถ้ามึงจะทำอะไรพลอยใสกูสู้นะกูจะบอกให้ คิดว่ามึงมีมือมีตีนเป็นคนเดียวหรือไง"
"มึงก็คอยแต่เข้าข้างมัน หรือว่ามึ
