หมับ
อีกฝ่ายดูท่าทางจะไม่สนใจการกระทำ คว้าจับกรรไกรปลายแหลมเอาไว้อย่างแน่นหนัก ตัวเล็กตกใจหนักมาก ทั้งคู่ใช้สายตาต่อสู้กัน
"ปล่อย" ฟิคพูดเสียงเรียบเดาทางไม่ถูก "ปล่อยซะพลอยใสแล้วเรามาคุยกัน"
"นึกอยากจะคุยอะไรขึ้นมาหรือคะ เพราะอาจารย์เห็นหนูโง่มาตั้งนาน คงไม่อยากจะคุยให้เสียเวลาหรอกมั้ง"
"เธอรับรู้อะไรมาก็แค่บอกฉัน มันยากนักหรือไง ตอนนี้เธอสติแตกไปแล้วนะ"
"ใครกันแน่ที่สติแตก เหอะ"
เคว้ง
เขาอาศัยแรงที่มากกว่าปัดกรรไกรที่อยู่ในมือของพลอยใสกระเด็นกระดอน ก่อนที่จะพุ่งตัวเข้าหา ร่างแกร่งกระชากกอดร่างบางจนต้องร้องอึกอัก หัวใจที่แตกเป็นเสี่ยงกำลังกลายเป็นของคมแหลมทิ่มแทงความรู้สึก
"ถ้าอยากจะคุยกัน อาจารย์ก็ยอมรับมาสิคะว่าตอนนี้คบหากับเพื่อนสนิทของหนูอยู่" พลอยใสเปิดประเด็นตอนนี้เธอไม่สนใจอะไรอีกแล้ว "ฝนไง! หนูได้ยินหมดแล้วนะคะ ฮึกกก"
"บุคคลปริศนาที่อยู่ในตู้เสื้อผ้าของฉัน..คือเธอสินะ ก่อน
