ยืมรักพักใจ

บทที่.2 สมัครงาน[กฎมีไว้แหก]

เช้าวันต่อมา

แสงแดดสาดส่องผ่านม่านกั้นสีขาวริมระเบียง

บนเตียงฟูกหนาไซซ์คิงส์มีสองร่างเปลือยเปล่านอนอยู่เคียงข้างกัน ทันใดสาวน้อยวัยใสก็ลืมตาตื่น ทุกอย่างย้อนกลับไปหลังจากดื่มเหล้าในโซน VIP สติของเธอก็เลือนหายจำได้คลับคล้ายคลับคลาเพียงเท่านั้น

หมับ

ตัวเล็กลุกขึ้นอย่างช้าๆ ย่องหยิบเสื้อผ้าเปลี่ยนในห้องน้ำ ก่อนจะรีบออกไปเรียกแท็กซี่กลับบ้าน

บ้าน พลอยใส

"แกแอบหนีเที่ยวอีกแล้วใช่ไหมเนี่ย!" มาถึงก็เจอผู้เป็นแม่ตะคอกเสียงดัง "ฉันทำงานเหนื่อยส่งให้แกเรียนไม่ได้ให้แกทำตัวเสเพลสำมะเลเทเมาแบบนี้"

"หนูก็ไม่ได้ทำให้การเรียนเสียนี่คะ"

"ไม่ต้องมาเถียง! แกนี่มัน..ภายนอกดูเรียบร้อย แต่ที่จริงแล้วเป็นผู้หญิงที่แรดไปทั่ว"

"แม่! หนูเป็นลูกสาวของแม่นะ พูดดีๆ ไม่ได้หรือไง"

"เพราะแกมันเป็นลูกที่ไม่เอาไหน แค่เรียนเก่งอย่างเดียวมันไม่พอหรอกนะ แกต้องทำให้ฉันภูมิใจด้วย"

"อย่างเช่นจับผัวรวยอย่างที่แม่ต้องการสินะ"

ตึก ตึก

พลอยใสย่ำเท้าก่อนจะเดินขึ้นห้องนอนตัวเองที่อยู่ชั้นสอง ส่วนแม่ยังคงตะโกนโหวกเหวกโวยวาย

ความสัมพันธ์ของครอบครัวขาดสะบั้น หลังจากที่สามีเสียชีวิตเนื่องจากอุบัติเหตุ ผู้เป็นแม่จึงคาดหวังให้ลูกสาวหาผู้ชายที่มีฐานะดีมาช่วยจุนเจือครอบครัว

ทว่า..พลอยใสเป็นเด็กผู้หญิงดื้อรั้นเธอไม่ยอมฟังคำสั่งใครทั้งนั้น ทุกอย่างที่เธอกระทำย่อมมาจากความรู้สึกตัวเอง

แกร๊ก

"บ้าที่สุดเลย! โอ๊ยยย" พลอยใสเหวี่ยงกระเป๋าซัดลงบนเตียง แต่อยู่ดีๆ ก็จุกเสียดหน้าท้องขึ้นมา เมื่อย้อนนึกถึงเรื่องเมื่อคืนที่ผ่านมา ยิ่งทำให้สาวน้อยใจเต้นสั่น เธอเพียงอยากลิ้มลองรสชาติของการมีเพศสัมพันธ์แต่ราวกับว่าสวรรค์ไม่เมตตา

แม้จะสติไม่สมบูรณ์นักแต่ก็รู้ตัวว่าโดนกระหน่ำอย่างบ้าคลั่งจนตอนนี้เชิงกรานปวดหนึบ

ทุกอย่างผ่านพ้นไป หลายสัปดาห์

บริษัทใหญ่

"สรุปว่าแกจะเอาไงกับชีวิต ให้มาบริหารงานร่วมก็ไม่สนใจไม่ชอบ เปิดร้านให้ก็ไม่เอา สรุปว่าชีวิตของแกจะกินเที่ยวแล้วมั่วผู้หญิงไปแบบนี้จนตายเลยหรือไง" น้ำเสียงของประธานซึ่งมีศักดิ์เป็นพ่อตวาดด่าลูกชาย

"ผมบอกแล้วไงว่ายังไม่พร้อมที่จะมีชีวิตยุ่งยาก"

"แกก็เลยใช้เงินของฉันอย่างสบายๆ"

"ถ้าพ่อจะมาทวงบุญคุณเดี๋ยวผมหางานทำเองก็ได้"

"ทั้งที่ฉันมีทุกอย่างรองรับให้แก แต่แกยังจะไปสรรหาทำงานที่ไหน"

"ทำงานกับพ่อสมองคงจะระเบิดตายเข้าสักวัน! เพราะพ่อบ้างานไง แม่ถึงหนีไป"

น้ำเสียงจริงจังของฟิคตอบโต้กลับ ยิ่งทำให้ผู้เป็นพ่อสะอึก ทั้งคู่ไม่ลงรอยกัน มักจะถกเถียงไม่ว่าเรื่องเล็กน้อยแค่ไหน

สถาบันศึกษา

"เฮ้ยยย ไม่คิดว่ามึงจะมาจริงๆ" ค็อป ได้เลื่อนขั้นเป็นผู้อำนวยการแต่ก็ยังมีเพื่อนกลุ่มเดิมลงทุนเป็นหุ้นส่วนบริหาร "สภาพแบบนี้ไปทะเลาะกับใครมาอีกล่ะสิ"

"จะใครได้ถ้าไม่ใช่พ่อกู! เออ..ว่าแต่วันนี้กูมาสัมภาษณ์งาน"

"มึงมีเงินที่จะเปิดสถาบันแบบนี้เองด้วยซ้ำ แต่กลับมาสมัครงาน สอนวาดรูปในคลาสพิเศษ มึงคิดดีแล้วเหรอเนี่ยไอ้ฟิค"

"กูคิดดีแล้วขี้เกียจแบมือขอเงินพ่อ แต่เดี๋ยวแม่งก็ส่งมาให้ทุกเดือน ส่งมาแล้วก็บ่น บ่นแล้วก็ส่ง"

ค็อป ส่ายหน้า เมื่อเห็นเพื่อนสนิทอย่างฟิคอารมณ์เสีย เนื่องจากเขาเป็นคนอารมณ์ร้อนโดยส่วนตัว ทั้งคู่รู้จักเพราะครอบครัวเคยทำธุรกิจร่วมกัน แม้จะเรียนคนละที่ แต่ก็ยังพบปะกันบ่อยครั้ง

"มึงทำไมชอบทำอะไรยุ่งยาก กูรับมึงเป็นอาจารย์เลยก็ได้ ไม่เห็นต้องไปสอบสัมภาษณ์กับฝ่ายบุคคล" ค็อปพูดสงสัย

"กูไม่อยากถูกเรียกว่าเป็นเด็กเส้นไง ก็แค่ไปสอบสัมภาษณ์ทำขั้นตอนทุกอย่างให้มันถูกต้องก็ไม่น่ายากอะไร"

"ตามใจมึงก็แล้วกันอีกครึ่งชั่วโมงไปรอได้เลยชั้นสอง"

"ไว้เจอกัน"

สองหนุ่มแยกย้ายตรงริมทางเดิน ฟิค เดินขึ้นชั้นสองรออยู่หน้าห้องเพื่อพูดคุยกับฝ่ายบุคคลที่จะรับเข้ามาทำงาน

สักพักก็ถึงคิวเรียกรีบเปิดประตูเข้าไป

"สวัสดีค่ะ ยินดีต้อนรับเข้าสู่สถาบันสอนศึกษา"

ใช้เวลาไม่นานก็เดินกลับออกมาลงยังชั้นล่างเตรียมตัวเดินทางแต่ค็อปนั่งอ่านรายงานจึงได้พบเจอกันอีกครั้ง

"เรียบร้อยแล้วนะกูกลับก่อน" ฟิคโบกมือ

"เดี๋ยวววว! มึงแน่ใจนะว่าไปสอบสัมภาษณ์กับฝ่ายบุคคล ไม่ได้ไปทำอะไรมา"

"กูจะทำอะไรมามึงบ้าปะเนี่ย"

"มึงนั่นแหละบ้าปะเนี่ย เข้าไปครึ่งชั่วโมง..ไม่ได้สอบสัมภาษณ์หรอกกูว่า รอยลิปสติกแม่งติดที่คอ!"

"เชี่ยยยย"

"ไอ้สัดมาเหยียบโรงเรียนกูวันแรกมึงก็ล่อฝ่ายบุคคลกูเลยนะ ฮ่าๆ"

"กูไม่ได้เป็นฝ่ายเสนอแต่แค่เป็นฝ่ายสนอง มุกแกล้งทำปากกาหล่นแล้วนั่งอ้าขาให้เห็นกางเกงใน เป็นมุกที่โคตรเชยเลยว่ะ แต่ก็ช่วยไม่ได้อยากโดนก็จัดให้"

สายตาของเขาดูร้ายกาจแฝงด้วยหลายอย่างอารมณ์ ฟิคเป็นเด็กผู้ชายที่ถูกครอบครัวหล่อหลอมให้อยู่ในกรอบแต่เขาก็ใช้คติที่ว่ากฎมีไว้แหก