เขาวางเธอให้นั่งบนโขดหินข้างลำธาร วรัญญามองดอกไม้กลิ่นหอมกรุ่นข้างลำธาร และปลามากมายที่ว่ายกันเป็นฝูงอย่างบันเทิงใจ
“ที่นี่สวยจังเลยค่ะคุณวิน” เธอเงยหน้ามองเขา ชีวินก้มลงมามองเธออยู่ก่อนแล้ว ดวงตาสองคู่สบกัน เธอรีบหลบในขณะที่เขานั่งยองๆ อยู่ด้านหน้า
“ครับ” เขาตอบสั้นจนเธอต้องเหลือบมอง ผู้ชายอะไรก็ไม่รู้อยู่ใกล้แล้ว ใจสั่น
“ถ้าข้อเท้าคุณหายดีแล้ว จะมาเล่นน้ำที่นี่ก็ได้นะครับ ตรงโน่นเป็นวังน้ำ น้ำไม่ลึกนัก แต่ก็ไม่ตื้นนัก” เขาชี้ไปยังส่วนหนึ่งที่เป็นแอ่ง น้ำใสจนมองเห็น พื้นทรายด้านล่าง
“ดีจังค่ะ” เธอขยับไปกวักน้ำเพื่อนำมาลูบหน้า แต่เพราะเอี้ยวตัวมากไปเลยทำท่าจะตกลงไปในน้ำ
“อุ๊ย!”
“ระวังหน่อย” เขาดึงเธอเอาไว้ ไม่ให้ตกลงไป วรัญญาหันมามอง สบตากับเขาในระยะกระชั้นชิด ลมหายใจร้อนระอุของเขาทำเอาเธอตัวสั่น
“คุณโอเคไหม” เขาเอ่ยถาม เธอกะพริบตา รีบส่ายหน้าไปมาทันที
“ไม่เป็นอะไรค่ะ ญ่าโอเค”
