“หายดีเมื่อไหร่จะทำกับข้าวให้คุณวินกินบ้างนะคะ”
“ไม่ต้องซีเรียสหรอกครับ ปกติผมก็ชอบทำอะไรกินเองอยู่แล้ว”
“เป็นลูกมือคุณวินก็ได้ค่ะ กับข้าวบางอย่างญ่าไม่ถนัดเพราะเป็นของป่า แต่ญ่าชอบทำกับข้าวนะคะ”
“ครับ” ชีวินรับคำเช่นเคย เขาเป็นคนไม่ค่อยพูดมาก และไม่ค่อยจุกจิกอะไร ค่อนข้างจะเป็นสุภาพบุรุษมากๆ ถ้าเป็นคนอื่น อยู่ด้วยกันแบบนี้เขาคงหาโอกาสล่วงเกิน แต่ชีวินไม่เคยมีท่าทีแบบนั้นเลย จะอุ้ม จะแบกก็ขออนุญาตและขอโทษทุกครั้ง
“คุณวินคะ”
“ครับ”
“เอ่อ... ถูหลังให้หน่อยได้ไหมคะ ถูไม่ถึงค่ะ” เธอก้มหน้าบอกเขาอย่างอายๆ เพราะกลัวจะขอเขามากเกินไป
“ครับ” เขารับคำสั้นๆ เช่นเดิม เธอตักน้ำมารดเนื้อตัว ก่อนจะฟอกสบู่หอมกรุ่น ค่อยๆ แกะปมผ้าถุงออก แล้วดึงมาปิดอก แต่ให้ผ้าด้านหลังหล่นร่วงลงไปค้างอยู่ที่สะโพก
ชีวินเห็นแล้วเข้าใจว่าเธอต้องการให้เขาถูหลังให้ ชายหนุ่มจึงจัดการ นำหินขัดมาถูให้เบาๆ แผ่นหลังเนียนละเอ
