ชีวินแนบชิด เขาแทรกตัวเข้าตรงหว่างขาของเธอ ลากไล้ความเป็นชายกับกลีบกายสาว
วรัญญาช้อนสายตาขึ้นมอง ใบหน้าของเธอร้อนผ่าวราวโดนไฟอัง ตื่นเต้นเมื่อเขากดแทรกแก่นกายเข้ามาในความฉ่ำเยิ้ม
“อุ๊ย! เจ็บค่ะคุณวิน” เธอพาสะโพกหนี ดันหน้าท้องแกร่งของเขาเอาไว้ ส่ายหน้าไปมา
“ไม่เคยเหรอครับ” เขาถามอย่างแปลกใจ ท่าทางของเธอยั่วเขาอยู่มาก แม้จะดูอายๆ แต่ก็ไม่ได้หวงเนื้อหวงตัว เขาเองก็ชะงัก ถ้าเธอไม่ยินยอม เขาก็ไม่บังคับ
“มะ... ไม่เคยค่ะ” เธอก้มหน้างุดตอบอย่างอายๆ ส่ายหน้าไปมาเล็กน้อย
“ผมขอโทษครับที่ไม่หักห้ามใจ”
เปรี้ยง! เสียงฟ้าวันนี้รุนแรงเหลือเกิน เธอสะดุ้งกอดเขาแน่น ชีวินนิ่วหน้าเมื่อกายของเขาจมหายเข้าไปเกือบครึ่งจากการขยับของเธอ
เธอกัดฟัน ทั้งตกใจทั้งอายเมื่อเป็นคนแนบชิดเข้ามาหาเขาเสียเอง
“เจ็บเหรอครับ” ชีวินลูบศีรษะเล็กๆ ของเธออย่างเอ็นดู เขาปวดร้าวไปทั้งกาย มีแค่สองทาง จะถอยหรือจะรุกต่อ
เขายังนิ
