บทที่ 23
ขออวยพรให้เธอ…อย่าเจอกันอีก
“เกรซ เกรซ หยุดก่อน เกรซ!!” เรย์ตะโกนพลางพยายามเข้าไปหาเด็กสาวแต่ทว่าถูกลูกน้องของพ่อเธอกันไว้
“ปล่อยโว้ยยย!!”
“เกรซ มาคุยกันก่อนได้มั้ยย” เรย์ตะโกนแต่เกรซไม่แม้แต่หันมามองเขา
“เกรซซซ!!!”
“พี่เรย์! ใจเย็นๆ คนแตกตื่นกันหมดแล้วค่ะ” พิมพยายามดึงรั้งชายหนุ่มไว้ ตอนนี้เป็นช่วงเลิกเรียนนักเรียนและผู้ปกครองต่างพากันมุงดูเหตุการณ์
“พี่เรย์พอได้แล้วค่ะ กลับบ้านเถอะค่ะ” พิมบอกพี่ชายเพราะเกรซเองก็ขึ้นรถตู้กลับบ้านไปแล้ว
พิมลากเรย์มาขึ้นรถตู้ที่จอดรอก่อนบอกคนขับให้รีบออกรถ เด็กสาวโทรหาปกรณ์ให้ช่วยส่งลูกน้องมาขับรถของเรย์กลับบ้าน
“เกิดอะไรขึ้นหนูพิม ทำไมเจ้าเรย์ไปจอดรถไว้ที่นั่น”
“เรื่องมันยาวค่ะคุณลุง กลับมาหนูจะเล่าให้ฟังนะคะ”
พิมชำเลืองมองเรย์ที่กำลังนั่งหมดสภาพบนเบาะรถ ไม่น่าเชื่อว่าเธอจะได้เห็นเขาในสภาพนี้ช่างต่างกับเรย์คนก่อนอย่างลิบลับ
เรย์แทบพู
