(กุนซือ)
ตอนแรกก็คิดนะว่ามันขี้หวงแต่รวมๆ แล้วคือมันทั้งขี้หึงพวงกับขี้หวง ผมกดเปิดไฟและปิดประตูพร้อมกับแก้มที่หันมามองทั้งน้ำตาด้วยความตกใจ...ผมเห็นทั้งหมดแหละเห็นตั้งแต่มันเดินออกมาจากห้องและตรงมาเข้าห้องของแก้ม
"กุน?"
"มันหลับแล้วใช่ไหม?"
"ใช่"
ผมพยักหน้าและเดินไปดึงไอ้ซันที่กำลังกอดแก้มออกเพราะมันนอนทับแก้มอยู่ แก้มขยับลุกและรีบเช็ดน้ำตาตัวเองออกทันทีขณะที่ผมก็ทำได้แค่ถอนหายใจและมองไอ้ซันที่กำลังนอนคว่ำหน้าอยู่บนเตียง
"กุนเห็นทั้งหมดเลยเหรอ?"
"แค่ได้ยิน กูไม่เล่าให้ใครฟังหรอก" ผมตอบแก้มและสบตากับเธอด้วยความเป็นห่วง "กลัวไหม?"
แก้มหันมามองผมพร้อมกับน้ำตาที่เริ่มคลออีกครั้งก่อนเธอจะพยักหน้า...เอาจริงๆ แก้มโคตรเหมือนน้องสาวขี้กลัวของผมเลยนั้นเป็นเหตุผลที่ผมเป็นห่วงเธอมาก และผมโคตรจะโมโหที่ไอ้ซันเดย์มันเมาแล้วมาทำแบบนี้กับแก้มทั้งๆ ที่เธอรักมันขนาดนี้
"กลัว"
"นี่ไงที่กูเตือน..คนอ
