ช่วงค่ำของวัน
"อันนี้เป็นห้องนอนของพี่นะคะ" เจ้าขาเอ่ยพูดขณะที่ตัวเองสาวเท้าเดินนำหน้าไปยังห้องนอนห้องหนึ่ง ซึ่งมันเป็นห้องที่มีไว้สำหรับรับแขก เวลาญาติต่างอำเภอมาหาที่บ้าน พายุก็เดินตามแผ่นหลังเล็กเข้าไปพร้อมกับกระเป๋าของตัวเองในมือ
"ว่าแต่ข้าวเย็นวันนี้ถูกปากพี่ไหมคะ เจ้าขากลัวว่าพี่จะกินไม่ได้" เจ้าขาหันหน้ากลับมาถามพายุด้วยความเป็นห่วง แต่แล้วดวงตากลมของเธอก็ต้องชะงัก เมื่อเห็นว่าพายุกำลังยืนเอาหลังพิงประตู ยกมือกอดอกจ้องหน้าเธออย่างร้ายกาจ
"มองอะไรคะ?"
"เธอนอนห้องไหน"
"ห้องนอนเจ้าขาอยู่ตรงข้ามพี่เลยค่ะ ว่าแต่พี่ถามทำไม" คนตัวเล็กหรี่ตาถามกลับในประโยคหลังอย่างไม่ไว้ใจ พายุที่เห็นท่าทางแบบนั้นของเจ้าขาก็ยิ้มมุมปากก่อนจะสาวเท้าเดินไปนั่งลงที่เตียงนอน
"สรุปข้าวเย็นวันนี้อร่อยไหมคะ พี่พอกินได้ใช่ไหม" เจ้าขาพูดพร้อมกับสาวเท้าเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าของพายุ
"กินได้ บางอย่างก็อร่อยดี"
"
