วันถัดมา
"อื้ออ!" เสียงร่างเล็กของเจ้าขาร้องครางงัวเงียออกมาด้วยท่าทางสะลึมสะลือ มือเล็กของเธอนอนกอดตุ๊กตาตัวโปรดไว้แน่น แต่เมื่อร่างกายปรับตัวจากความง่วงได้ เธอก็ต้องชะงักไปเมื่อรับรู้ได้ถึงน้ำหนักบางอย่างวางพาดอยู่ที่ช่วงเอวของตัวเอง
ดวงตากลมของเจ้าขาหลุบมองดูอย่างงุนงง แล้วก็ต้องหันขวับไปมองด้านข้างของตัวเอง
"พี่พายุ!" เสียงแหลมเอ่ยขึ้นอย่างลืมตัวแล้วฝ่ามือเล็กก็รีบยกขึ้นมาปิดปากตัวเองแน่น เพราะกลัวว่าเสียงของเธอจะดังไปจนพ่อกับแม่ได้ยิน
"พี่เข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ" เจ้าขากระซิบถามขึ้นเมื่อเห็นว่าพายุตื่นอยู่แล้ว
"เมื่อคืน"
"พี่พายุ!"
"อย่าขึ้นเสียง" เสียงทุ้มเอ่ยพร้อมด้วยสีหน้าที่ไม่เดือดเนื้อร้อนใจ แขนแกร่งของเขายังคงกระชับกอดรัดเอวบางและเอาใบหน้าไปหอมซอกคอของคนตัวเล็กอย่างคลอเคลีย
"รีบออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะคะ เดี๋ยวพ่อกับแม่มาเห็น"
"พ่อกับแม่เธอเพิ่งออกไปตลาด" พายุตอบ เพราะเสี
