“นี่มันเรือนของคุณพี่ คุณพี่จะพาใครขึ้นมาอยู่ก็สุดแต่คุณพี่เถิดเจ้าค่ะ น้องหมดคำพูดที่จะทัดทานคุณพี่แล้วจริง ๆ สิ่งที่คุณพี่เคยสัญญากับน้องเอาไว้ก็เป็นแค่ลมปาก หาได้จริงใจสักนิดไม่” ดอกรักน้ำตาซึม หล่อนเดินหนีมาอย่างช้ำใจ
เมื่อสามีพาเมียน้อยขึ้นมาอยู่ร่วมบ้าน ดอกรักก็รู้สึกแน่ใจแล้วว่าหล่อนไร้ความหมายโดยสิ้นเชิง
“อุ๊บ แหวะ! คุณพี่เจ้าขา กลิ่นอะไรเหม็นขนาดนี้เจ้าคะ” ดอกปีบทำท่าคลื่นไส้อาเจียน หลวงอัฐเห็นเข้าก็ถึงกับตกใจ รีบเอ่ยถามพลางลูบหลังลูบไหล่เมียรักอย่างห่วงใย
“น้องเหม็นอะไรจ๊ะ กับข้าวก็น่ากินทั้งนั้นเลย” หลวงอัฐพูดแล้วกวาดสายตามองอาหารบนโต๊ะมากมายล้วนแล้วแต่เป็นอาหารที่เขาและดอกปีบอยากกิน เขาเป็นคนสั่งให้ดอกรักทำเอง เพราะไม่เชื่อใจรสมือคนอื่น ยอมรับว่าดอกรักเมียแต่งของเขานั้นทำอาหารอร่อยไม่เป็นสองรองใคร
ดอกรักเห็นสามีเอาอกเอาใจเมียน้อยสารพัดก็รู้สึกเสียใจจนต้องเมินหน้าหนีภาพบาดต
