ตอนที่ 4 หึงไม่เข้าเรื่อง
1421 Words
"พี่ณภัทรคะ"
แต่ขณะที่กำลังจะเดินเข้าห้องเรียนนั้น ดันมีคนเรียกไว้เสียก่อน เขาจึงหันกลับไปดูก็พบว่าเป็น 'นานะ' น้องรหัสของตัวเอง ที่กำลังเดินมากับเพื่อน
"ว่าไงครับ"
"พอดีพรุ่งนี้ตอนเย็นเขานัดเลี้ยงสายรหัสกันค่ะ ไม่ทราบว่าปีนี้พี่ณภัทรจะไปด้วยไหมคะ"
"คงไม่" ณภัทรตอบกลับออกไปทันที เพราะตั้งแต่มีเลี้ยงอะไรพวกนี้ เขาไม่เคยไปเลย
"ตะ...แต่เฮียเต้บอกว่าอยากให้ไปทุกคนนะคะ พี่ไม่ไปจริงเหรอ"
"ไม่ไป" เขาตอบกลับอย่างไร้เยื่อใย แล้วรีบเดินผ่านน้องรหัสของตัวเองเข้ามาในห้องเรียน ซึ่งเพื่อนทั้งสองก็เดินตามมาติด ๆ
"มึงไม่ไปจริงเหรอวะ นาน ๆ นัดเจอกันกับสายรหัสนะเว้ย"
"พวกมึงก็รู้ว่ากูไม่ชอบ"
"มึงไม่ชอบ แต่แฟนมึงอาจจะชอบก็ได้นะ"
"แล้วมายุ่งอะไรกับแฟนกูด้วย" พอปกเกล้าพูดถึงมิชา เขาก็ทำท่าทางฟึดฟัดอย่างไม่ชอบใจ เขาไม่ชอบให้ผู้ชายคนอื่นพูดถึงแฟนตัวเอง เขาหวง
"ไม่ต้องมาหึงเลย ก็แค่พูดถึงเฉย ๆ"
"พูดถึงก็ไม่ได้ กูไม่ชอบ" ก็ตอบกลับเพื่อนด้วยความไม่พอใจ ซึ่งปกเกล้ากำลังจะพูดกลับ แต่อาจารย์ประจำวิชาดันเข้ามาเสียก่อน ทุกคนเลยต่างแยกย้ายนั่งที่ประจำของตัวเอง
ทางด้านมิชา
พอเดินเข้ามาในคณะของตัวเองแล้ว ก็เห็นกลุ่มเพื่อนร่วมชั้นเรียนกำลังนั่งพูดคุยกันอยู่ เธอจึงเดินมานั่งร่วมกลุ่มด้วย
"จริงเหรอ ทำไมฉันไม่ได้ยินแฟนของฉันพูดถึงเรื่องนี้เลยล่ะ" เพราะหลังจากที่นั่งฟังเพื่อนพูดคุยกันอยู่นั้น ก็พบว่าหนึ่งในกลุ่มมีแฟนเรียนที่อยู่คณะบริหารซึ่งเป็นคณะของแฟนหนุ่มของเธอ โดยพรุ่งนี้พวกเขามีเลี้ยงสายรหัสกันที่ผับ
"แล้วณภัทรจะพูดทำไม ปกติแล้วแฟนของเธอก็ไม่ไปอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ"
"ก็ใช่" เพราะตั้งแต่เรียนมา แฟนหนุ่มเธอเขาไม่เคยไปงานเลี้ยงสายรหัสตัวเองเลยแม้แต่ครั้งเดียว แตกต่างจากเธอที่ไม่เคยพลาดสักรอบ "แล้วเธอจะไปไหมพลอยใส"
"ไปสิ น้องรหัสกับหลานรหัสแฟนฉันยิ่งเป็นผู้หญิง ฉันไม่ปล่อยให้ไปตามลำพังหรอกนะ"
"ไม่ไว้ใจแฟนตัวเอง"
"ใช่ พวกเธอก็รู้ว่าแฟนฉันเจ้าชู้ขนาดไหน"
"ขนาดรู้ว่าเจ้าชู้ทำไมยังทนคบอยู่ได้ เธอสวยขนาดนี้ หาแฟนใหม่ได้สบาย"
"ก็คนมันรักไปแล้ว ให้ทำไงล่ะ" พลอยใสพูด จนเพื่อน ๆ ที่นั่งฟังอยู่ได้แต่ส่ายหน้าไปมากันอย่างเอือมระอา
"แล้วนี่...." น้ำตาลที่เห็นสถานการณ์ตึงเครียด จึงเอ่ยพูดเรื่องใหม่ ซึ่งพวกเธอที่นั่งฟังอย่างตั้งใจ
"คุยอะไรกันอยู่จ๊ะ"
ระหว่างที่กำลังนั่งฟังเพื่อนพูดอยู่นั้นก็ได้ยินเสียงทักทาย พวกเธอที่ได้อยู่ที่โต๊ะจึงหันไปมองก็พบว่าเป็นเฟื่องฟ้าที่กำลังเดินมากับแฟนหนุ่มทั้งสองคนของเธอ
"ฟ้าไปหาเพื่อนก่อน" เฟื่องฟ้าโบกมือลาแฟนทั้งสอง แล้วรีบวิ่งมานั่งร่วมโต๊ะกับพวกเธอ
"ทำไมวันนี้มาสายได้ล่ะ" ฤดีเอ่ยสอบถามเฟื่องฟ้า
"ตื่นสายน่ะสิ แถมตอนนั่งรถมารถก็ติดมากด้วย แล้วนี่กำลังคุยเรื่องอะไรกันอยู่"
"ก็เรื่องทั่วไปนั่นแหละ"
"เรื่องทั่วไปอะไร"
"ก็เรื่อง..." น้ำตาลที่พูดค้างเอาไว้ก็นั่งพูดต่อ จนเวลาผ่านมาเกือบเก้าโมง ซึ่งเป็นเวลาที่เข้าเรียนคาบแรก พวกเธอจึงรีบลุกเดินขึ้นอาคารเรียน
หลายชั่วโมงต่อมา...
หลังจากที่กินข้าวเที่ยงเสร็จเรียบร้อยแล้ว เธอกับเฟื่องฟ้าก็แยกกับเพื่อนคนอื่น แล้วก็มานั่งเล่นอยู่บริเวณโต๊ะม้าหินอ่อนหน้าคณะของตัวเอง
"สวยไหม" เฟื่องฟ้ายื่นโทรศัพท์มาให้เธอดู ซึ่งเธอก็ก้มไปมองพบว่าเป็นรูปถ่ายกระเป๋า
"สวยนะ จะซื้อใบนี้เหรอ"
"ใช่ สวยแถมราคาไม่แพงด้วย"
มิชาก็พยักหน้า ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันกับไทม์น้องรหัสของตัวเองที่กำลังเดินมาพอดี โดยพอเขาเห็นว่าเธอเห็นเขาแล้วก็โบกมือยิ้มทักทาย
"สวัสดีครับพี่มิชา"
"สวัสดีจ้า" เธอยิ้มทักทายตอบกลับ
"สวัสดีครับพี่เฟื่องฟ้า"
"สวัสดีจ้ะสุดหล่อ" เฟื่องฟ้าก็ยิ้มทักทายน้องรหัสของเธอเช่นกัน และหันกลับไปสนใจโทรศัพท์ของตัวเองต่อ
"พี่มิกับพี่ฟ้ากินข้าวหรือยังครับ"
"กินแล้ว แล้วเราล่ะกินหรือยัง"
"เรียบร้อยแล้วครับ" ไทม์เดินมานั่งลงด้านข้างพี่รหัสของตัวเอง
"แล้วนี่จะให้พี่ติวอะไร" โดยหลังจากที่เธอพูดออกไปแบบนั้น ไทม์ก็หยิบหนังสือเรียนขึ้นมาเปิด ซึ่งพอเธอเห็นแล้วก็ยิ้มออกมา เพราะเนื้อหาตรงหน้ามันไม่ได้ยากเลย
"เรื่องนี้ครับ อาจารย์สอนเท่าไหร่ผมก็ไม่เข้าใจ"
"อ๋อเรื่องนี้นี่เอง"
"ช่วยสอนให้ผมเข้าใจหน่อยนะครับ"
"ได้สิคะ เรื่องนี้ไม่ยากเลยค่ะ แบบ..." มิชาก็อธิบายตามที่ตัวเองเรียนมาให้น้องรหัสของตัวเองเข้าใจ ซึ่งในขณะที่เธอกำลังอธิบายอยู่นั้นอีกฝ่ายก็นั่งฟังอย่างตั้งใจ
"อ๋อมันเป็นแบบนี้นี่เอง ทำไมตอนอาจารย์อธิบาย ผมถึงไม่เข้าใจเหมือนที่พี่อธิบายนะ"
"อาจารย์ท่านอาจจะสอนเร็ว งั้นลองทำดูค่ะ ทำเสร็จแล้วเดี๋ยวพี่จะตรวจให้"
"ได้ครับ" ไทม์หยิบหนังสือของตัวเองไป พร้อมกับนั่งทำลงในไอแพด
ส่วนเธอก็นั่งมอง โดยขณะที่นั่งอยู่นั้นก็นึกขึ้นได้ว่าต้องคอลหาแฟนหนุ่ม เธอจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพร้อมกับโทรคอลหาเขา และไม่ลืมที่จะปิดเสียง เพราะเดี๋ยวจะรบกวนคนข้างกายที่กำลังตั้งใจอ่านหนังสืออยู่
"ทำไร" เธอโบกมือทักทายคนในสายที่มองเธอ ซึ่งเธอก็เห็นว่าเขากำลังพยายามที่จะพูดอะไร แต่เธอก็ไม่ได้ยินเพราะตัวเองปิดเสียง จึงกดส่งข้อความหาเขาแทน
มิชา : พูดอะไร
มิชา : ฉันปิดเสียงอยู่ไม่ได้ยินหรอกนะ
ณภัทร : ทำไมต้องปิดเสียงครับ
มิชา : น้องรหัสฉันอ่านหนังสืออยู่ ไม่สะดวกเปิดเสียง
ณภัทร : แล้วทำไมต้องนั่งใกล้กัน
มิชา : ก็แค่นั่งใกล้เอง
ณภัทร : ถอยออกห่างจากมันครับ
มิชา : หึงไม่เข้าเรื่อง
โดยพอเธอพิมพ์ตอบกลับ ก็วางโทรศัพท์ลงที่เดิมพร้อมกับขยับถอยห่างจากน้องรหัสของตัวเองตามที่แฟนหนุ่มต้องการ ซึ่งคนในสายพอเธอเห็นแบบนั้น ก็ยังนั่งหน้าบึ้งเหมือนเดิม แต่เธอก็ไม่ได้สนใจอะไรหรอก
"ยัยมิ"
"อะไร" ระหว่างที่เธอกำลังมองแฟนหนุ่มที่กำลังเรียนอยู่นั้น เฟื่องฟ้าที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามก็เรียกชื่อ เธอจึงละสายตาจากหน้าจอโทรศัพท์ เงยหน้าไปมองเพื่อนแทน
"ฉันอยากกินชาไข่มุก ว่าจะไปซื้อ แกจะเอาด้วยไหม"
"ที่ไหน"
"โรงอาหารวิศวะ"
"ทำไมต้องไปไกลขนาดนั้นด้วย ที่โรงอาหารเราก็มี"
"ก็ที่นู่นมันอร่อยกว่า จะเอาไหม"
"เอา ๆ"
"เอาอะไร"
"เอาชาไทย น้องไทม์เอาอะไรคะ เดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง"
"จะเลี้ยงได้ยังไงล่ะครับผมเกรงใจนะ"
"ทำไมต้องเกรงใจด้วย เราเป็นสายรหัสเดียวกันนะ เอาอะไรดีคะ"
"ผมเอาชาไต้หวันครับ"
"เอาชาไต้หวันให้น้องรหัสฉัน" มิชาหยิบธนบัตรใบสีแดงให้กับเพื่อนสาว ซึ่งเฟื่องฟ้าก็ยื่นมือมารับพร้อมกับยื่นกระเป๋าของตัวเองมาให้เธอ
"อืม ฝากกระเป๋าด้วย"
โดยพอเฟื่องฟ้าเดินออกไปเธอก็หันกลับมาสนใจแฟนหนุ่มของตัวเองอย่างเช่นเดิม
"พี่มิครับ ผมทำเสร็จแล้ว" ไทม์ยื่นไอแพดของตัวเองมาให้พี่รหัส
"เร็วจัง แป๊บเดียวเสร็จแล้ว" เธอหยิบไอแพดมาเลื่อนดูสิ่งที่น้องรหัสของตัวเองทำ โดยนั่งไล่ตรวจไปเรื่อย ๆ ก็พบว่ามันถูกเกือบทั้งหมดเลย
"มีสิบข้อ ทำถูกไปตั้งแปดข้อเลย เก่งจริง ๆ เลย" เธอยิ้ม พร้อมกับนั่งอธิบายสองข้อที่เขาทำผิดให้น้องไทม์เข้าใจ ว่ามันผิดได้ยังไง และให้เขาลองทำตรงอื่นเพิ่ม
- Writer
