ไลลารู้สึกตัวตื่นขึ้นในอ้อมแขนร้อนผ่าวของราฟาเอล ชายหนุ่มตัวร้อนจัดทีเดียว บาดแผลของเขาอักเสบทำให้มีอาการไข้ขึ้น ยาแก้ปวดที่กินไปเมื่อวานไม่ได้ช่วยมากนัก ไลลารีบลุกขึ้นมาตรวจดูอาการของชายหนุ่มทันที เธอใช้หลังมือแตะหน้าผากของเขาวัดอุณหภูมิ แล้วต้องขมวดคิ้วเมื่อพบว่ามันร้อนจัด ใบหน้าของเขาแดงก่ำราวกับกุ้งสุก
“ไข้ขึ้นสูงมาก ฉันรักษาไม่เป็นด้วยสิ”
ไลลามองคนป่วยอย่างมีกังวล เธอมีอาชีพนางแบบไม่ใช่หมอ การรักษาอาการป่วยจึงไม่ใช่สิ่งที่เธอทำได้ หญิงสาวรู้เพียงว่าถ้าป่วยต้องไปหาหมอ แล้วกินยาให้ตรงตามเวลา สิ่งแรกที่เธอสามารถทำๆได้คือเช็ดตัวลดไข้ให้เขา ตามที่แนนนี่พี่เลี้ยงของเธอเคยทำให้ตอนเธอไม่สบาย ไลลาหากะละมังได้ใบหนึ่งกับผ้าขนหนูผืนเล็ก เธอใช้มันเช็ดตัวให้เขา เริ่มจากเช็ดตามใบหน้าและซอกคอตามแขนและข้อพับ ก่อนจะถอดเสื้อของเขาออก
“ตาบ้านี่ กล้ามเป็นมัดๆ ซิกแพกแน่นจนนายแบบอาชีพอาย เสียดายรอยสัก
