“ฝันอะไรบ้าบอที่สุด”
หญิงสาวบ่นออกมาขณะหันไปมองนาฬิกาบนผนัง เข็มนาฬิกาบรรจบกันที่เลขสิบสองเหมือนในฝันเป๊ะ แต่ตอนนี้ไม่ใช่เที่ยงคืน แต่เป็นเที่ยงวันต่างหาก แล้วก็ได้ยินเสียงตะกายประตูพร้อมกับเสียงร้องหง่าวๆ กับเหมียวๆ ดังขึ้นนอกประตู สองเหมียวคงตื่นแล้ว
“นี่ตั้งใจปลุกฉันเหรอไง สุดโต่ง นินิว”
ไลลาลุกมาเปิดประตู แล้วบ่นใส่แมวทั้งสองทันที ก่อนจะเข้าใจว่านินิวกับสุดโต่งส่งเสียงเรียกทำไม เมื่อเห็นกางเกงแมวของนินิวมีรอยชื้น เธอลืมถอดกางเกงให้เจ้าเหมียวของเธอ มันคงปวดฉี่จนฉี่รดกางเกง และอาจจะปวดหนักด้วย ไลลารีบถอดกางเกงของนินิวออก แล้วถอนหายใจด้วยความโล่งอก เจ้าเหมียวของเธอไม่ได้อึราดกางเกง
“แม่ถอดให้แล้ว ไปจัดการทำธุระได้ ขอโทษนะที่แม่ไม่ได้ใส่ใจ”
เธอบอกเจ้าเหมียวของเธอ พร้อมกับอุ้มมันมาจูบบนศีรษะนั้นทีหนึ่งเป็นการขอโทษ นินิวเมื่อถูกวางลงก็รีบวิ่งลงไปชั้นล่างทันที ส่วนเจ้าสุดโต่งนั้นอาศัย
