“ยัยหนู ตกลงจะลงที่ไหน” ลุงชัยเจ้าของรถขนมะพร้าวชะโงกคอไปไปถามหญิงสาวที่โบกรถเขามาตั้งแต่เช้า จนป่านนี้บ่ายแล้วเจ้าตัวยังไม่มีทีท่าว่าจะลง ตัวแกเองไม่ได้หนักใจอะไรนักหนาหรอก แต่กลัวคนที่หนีร้อนมาพึ่งเย็นจะเป็นอะไรไปมากกว่า จะให้นั่งด้านหน้ารถด้วยก็ไม่ได้ เพราะของเต็มไปหมด นังหนูนั่นก็ท่าทางรีบร้อนบอกแต่ว่าเป็นคนใช้หนีเจ้านายที่พยายามจะข่มขืนมา ลุงเองก็รับขึ้นรถมาบอกว่าจะลงตรงไหน ค่อยเคาะรถบอก
“เอ่อ คือ...” เสียงเรียกของลุงทำให้ริตาที่นั่งเหม่อลอยอยู่บอกอะไรลุงชัยไม่ทัน หันไปมองรอบข้างที่เป็นตัวเมือง ที่นี่ที่ไหนล่ะ ริตาถามตัวเอง
“ถ้างั้น ลุงช่วยไปส่งหนูที่สถานีรถหน่อยนะคะ หนูจะกลับบ้านนอก” ริตาจำต้องเล่นละครต่อ แม้ว่าไม่รู้ว่าจะไปทางไหนต่อดี แต่สิ่งที่คิดออกอย่างเดียวคือต้องไปตั้งหลักก่อน ก่อนจะไปหาใครสักคนที่พึ่งพาได้ให้ช่วย นึกในใจว่าที่หนีพ้นลูกน้องเขาออกมาได้อย่างง่ายดาย
