มาลีญาอ้าปากเหวอ เด็กสาวยกมือขึ้นถูหน้าผากเบาๆ มองคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าด้วยสายตางอนๆ
“พูดดีๆก็ได้ ทำไมต้องจิ้มหน้าผากหนูด้วย”
“มันจะได้ฝังลงไปในสมองโง่ๆของเธอไง ว่าฉันไม่ได้เป็นอะไรกับแม่เธอ แค่แต่งงานกัน แต่ยังไม่ได้เอา” มาลีญาทำปากยื่น ช้อนสายตามองเขาด้วยความไม่พอใจ คำก็ว่า สองคำก็ดุ ตาแก่บ้ากามขี้บ่นเอ๊ย!
“อ้อ! อีกอย่างนะ ไอ้สองคนนั่นที่เกือบจะได้มาเป็นผัวเธออีกสองคนน่ะ เป็นคนของพวกค้าไม้เถื่อนที่แค้นพ่อกับแม่ของเธอแบบฝังหุ่น มันจะมาฆ่าเธอ มันไม่ใช่ศัตรูของฉัน ดังนั้น ทีหลังอย่ามากล่าวหาว่าฉันมีศัตรูเยอะอีก เพราะศัตรูของฉันไม่มีใครหน้าไหนกล้าเข้ามาในอาณาเขตของฉันหรอก พวกมันทุกตัวรู้ดีว่า ถ้าเข้ามาก็มีแต่ตาย จะมีก็แต่ศัตรูของพ่อกับแม่เธอนั่นแหละ ที่โง่บรม จนต้องเอาชีวิตมาทิ้งที่นี่ กลายเป็นปุ๋ยให้ต้นไม้ของฉัน” คราวนี้มาลีญาถึงกับพูดไม่ออก เธอเข้าใจผิดทุกอย่างเลยเหรอเนี่ย เด็กสาวก้มหน้า
